Η κριτική που ασκήσαμε στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ αφορούσε άλλο ζήτημα και σε αυτό δεν απάντησε καθόλου ο αρθρογράφος του Ριζοσπάστη. Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, την άποψή μας. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν πολιτικοποιούν τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και την ειδική καθεστωτική φάση που μας έχει επιβληθεί. Δεν προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα, συνθήματα, στόχους πάλης που να ανεβάζουν την υπαρκτή δυσαρέσκεια και οργή σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικοποίησης συνδέοντάς τη με τη γενικότερη προοπτική του λαϊκού κινήματος. Η σημερινή πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη επίθεση και κατάλυση δικαιωμάτων των εργαζομένων, κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας, μετατροπής της Βουλής σε ένα μηχανισμό μετάφρασης και πρωτοκόλλησης αποφάσεων της τρόικας, εκχώρησης και κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές της χώρας, δείχνει πιο πρέπει να είναι το πλαίσιο κάποιων άμεσων αιτημάτων, κάποιων αιχμών στη πολιτική των αριστερών κομμάτων. Όταν οι μάζες με τον αυθόρμητο, έστω, τρόπο καταδεικνύουν ότι βλέπουν ως αντίπαλο το πολιτικό σύστημα που έχει επιβληθεί και κινούνται προς στο Σύνταγμα και τη Βουλή και ζητούν να φύγουν οι ψεύτες και να τιμωρηθούν οι κλέφτες, ποια πρέπει να είναι η στάση ενός κομμουνιστικού κόμματος απέναντι σε αυτήν τη διάθεση; Πώς ανεβάζει τους τόνους, πώς πολιτικοποιεί, πως «ακούει» αυτήν την αγανάκτηση και σε τι κίνηση και δράση τη μετατρέπει; Υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί μαζικό, δηλαδή παλλαϊκό κίνημα, πολιτικοποιημένο χωρίς αυτή η λαϊκή διαθεσιμότητα να ενσωματωθεί και να μεταπλαστεί στην πολιτική της Αριστεράς; Ολοένα και περισσότεροι το αντιλαμβάνονται, ανάμεσα σε αυτούς και απλοί άνθρωποι του ΚΚΕ. Αιτήματα όπως «να φύγει τώρα η τρόικα», «να πέσει άμεσα η κυβέρνηση του ψέματος και της τρομοκρατίας», «να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους και να φύγουμε από την Ευρωζώνη», να αγωνιστούμε για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού» κ.λπ. λείπουν εντελώς από την γραμμή, τον τόνο, την συνθηματολογία του ΚΚΕ. Για ορισμένα από όσα αναφέρουμε (π.χ. παύση πληρωμών για το χρέος, έξοδος από Ευρωζώνη κ.λπ.) όχι απλώς απουσιάζουν αλλά θεωρούνται ως «διαχειριστικές προτάσεις νεοκεϊνσιανικού τύπου».
Συνεπώς, η κριτική που ασκούμε αφορά το κεντρικό της πυρήνα, ότι το ΚΚΕ δεν κάνει έναν άμεσο πολιτικό αγώνα ενάντια σε όλα αυτά, αλλά περιορίζεται σε μια ζύμωση για την ανάγκη ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος στο οποίο αυτά θα επιλυθούν. Έως τότε, στο μόνο που καλούνται οι εργαζόμενοι και η νεολαία, είναι να συσπειρωθούν γύρω από το ΚΚΕ και τις παρατάξεις του και να τα ενδυναμώσουν με κυρίαρχη μορφή την ψήφο σε εκλογικές αναμετρήσεις.
Μέχρι τώρα η συγκεκριμένη πολιτική στάση ήταν ο διαχωρισμός και η περιχαράκωση από αυτό το λαϊκό αίσθημα. Σχεδόν σε όλες τις πανεργατικές απεργίες το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ όριζαν άλλο τόπο συγκέντρωσης, άλλη ώρα πορείας, και αφού έφταναν στο Σύνταγμα (μια άλλη φορά ούτε καν, πορεύτηκαν προς Πειραιώς και μετά Θησείο) έφευγαν αμέσως μην τυχόν και συναντηθούν με άλλα μπλοκ που θα έφταναν και αυτά και θα παρέμεναν στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα έχει γίνει απαγορευμένος χώρος για τους διαδηλωτές, πρέπει να «καθαρίζει» γρήγορα, να μην σταθμεύουν διαδηλωτές μπροστά στη Βουλή. Το ΚΚΕ θεωρεί πως έχουν στηθεί προβοκάτσιες και αποχωρεί γρήγορα. Άλλα μαζικά μπλοκ και δυνάμεις (κι όχι οι «γνωστοί άγνωστοι») γνωρίζουν την κτηνωδία και τα χημικά των δυνάμεων καταστολής.
Εδώ τίθεται ένα ερώτημα; Ποια είναι η εκτίμηση του ΚΚΕ για όσους διαδηλώνουν πέρα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Είναι λίγοι, είναι πολλοί, είναι λιγότεροι ή περισσότεροι από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, εκφράζουν κάτι ή είναι όλοι συνοδοιπόροι της εργοδοσίας και του κεφάλαιου; Ο τρόπος γραφής του αρθρογράφου επιδεικνύει μια έπαρση και μια αλαζονεία, αδικαιολόγητη κατά την άποψή μας στις συνθήκες που ζούμε και με την επίθεση που δεχόμαστε. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι ένα τμήμα της λαϊκής διαμαρτυρίας και όχι όλο το κίνημα. Ίσως το πιο οργανωμένο τμήμα της. Αλλά από δω απορρέουν και οι μεγαλύτερες ευθύνες του. Το κίνημα σήμερα και όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό, οπαδοί του ΚΚΕ, αριστεροί, ανένταχτοι, ριζοσπαστικοποιημένοι πολίτες έχουν ερωτήματα, ζητούν διέξοδο, ζητούν προσανατολισμό. Χρειάζονται απαντήσεις που θα ξεμπλοκάρουν, θα λειτουργήσουν σαν επαγωγή της συνειδητοποίησης για όλους. Τη διαλεκτική αυτή της πολιτικοποίησης, μέσω αιχμών, που προσανατολίζουν την ξέρουν καλά στο ΚΚΕ. Καλύτερα ίσως απ’ όλους, αλλά δεν την εφαρμόζουν γιατί δεν έχουν τέτοια στόχευση.
Για την ταμπακέρα, λοιπόν, ο αρθρογράφος δεν είπε κουβέντα. Για τη συμπεριφορά του χώρου του, υπονόησε ότι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ φεύγουν από το Σύνταγμα (προς Στύλους Ολυμπίου Διός, σταθμός Ακρόπολη, ίσως και οδό Συγγρού) γιατί έρχεται η προβοκάτσια (αυτό είναι μια σπουδαία ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης). Για τη ΓΣΕΕ ήταν κάπως προσεκτικός, γιατί αυτή απουσίαζε από τη διαδήλωση και γιατί ο συγκεκριμένος χώρος έχει «λογαριασμούς» τους οποίους οι πάντες γνωρίζουν με τους εργατοπατέρες της ΓΣΣΕ. Απομένει ξανά η καταγγελία του Δεκέμβρη. Σαν να μην έχουν αντιληφθεί καθόλου σε ποια εποχή έχουμε ήδη μπει. Ή κι αν έχουν αντιληφθεί, θέλουν να υπογραμμίζουν με έμφαση ποια είναι και θα είναι η «καθαρή» θέση τους!
Ξαναλέμε για μια ακόμα φορά: Η πραγματική ταμπακέρα αφορά τους κεντρικούς πολιτικούς στόχους και αιχμές του κινήματος. Η απουσία πολιτικών στόχων και αιχμών είναι αυτή που «καλλιεργεί κλίμα αποστροφής στο κίνημα, στους αγώνες», «και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης», κρίσης και του πολιτικού συστήματος. Γιατί η απουσία πολιτικών στόχων και αιχμών «βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία».
Μπορεί η αντιπαράθεση να διεξαχθεί γύρω από την ταμπακέρα ή θα στροβιλιζόμαστε σε άλλα θέματα; Ή μήπως είναι καλύτερη η «ασουπή» του Κ. Χατζηχρήστου…
Οι «χρήσιμοι»
(Από την τελευταία σελίδα του Ριζοσπάστη της Τρίτης 21 Δεκεμβρίου)
«Η πολιτική συμπεριφορά του ΠΑΜΕ είναι σαφής. Περιχαρακωμένη πορεία, σε ξεχωριστό σημείο συγκέντρωσης. Καμιά παραμονή στο χώρο που έχει αναδειχθεί ως επίκεντρο (το Σύνταγμα) και γρήγορη αποχώρηση προς ανώδυνους για το «κεφαλαιοκρατικό σύστημα» χώρους.
Επομένως, τα λεγόμενα «τώρα έχουμε πόλεμο» δεν παίρνονται τοις μετρητοίς από την αντίπαλη όχθη… Για τον Ριζοσπάστη υπήρξε μια μόνο πορεία, αυτή του ΠΑΜΕ και το υπόλοιπο ήταν όχι ακριβώς πορεία, αλλά το μαξιλαράκι για να γίνουν προβοκάτσιες και προβοκατόρικες επιθέσεις ή να εφαρμοστούν σχέδια της κυβέρνησης. Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία και η απουσία αιχμών αποσκοπεί… στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το ίδιο αλλά και για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008)».
Αυτά γράφονται σε άρθρο στην εφημερίδα Δρόμος (20/12/2010), από τον Ρ. Ρινάλντι. Αφήνουμε κατά μέρος τα γνωστά περί «απομόνωσης» και «περιχαράκωσης» του ΠΑΜΕ. Αυτό κρίνεται καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και η ζωή αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Κάποιες δυνάμεις σαν και αυτή που ανήκει ο συγκεκριμένος αρθρογράφος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τώρα τραβούσαν κατά ΓΣΕΕ μεριά στο όνομα της ενότητας, και σπεκουλάριζαν για το αντιενωτικό ΠΑΜΕ, ενώ την ίδια ώρα συμβάδιζαν με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες – όργανα του κεφαλαίου.
Αλλού είναι η στόχευσή του. Λέει ο συγκεκριμένος: «Για τον Ριζοσπάστη υπήρξε μια μόνο πορεία, αυτή του ΠΑΜΕ και το υπόλοιπο ήταν όχι ακριβώς πορεία αλλά το μαξιλαράκι για να γίνουν προβοκάτσιες και προβοκατόρικες επιθέσεις». Μήπως δεν ήταν έτοιμο στημένο το σκηνικό της προβοκατόρικης δράσης στο Σύνταγμα, τη μέρα της απεργίας;
Τι άλλο λέει; «Καμιά παραμονή στο χώρο που έχει αναδειχθεί ως επίκεντρο (το Σύνταγμα) και γρήγορη αποχώρηση προς ανώδυνους για το «κεφαλαιοκρατικό σύστημα» χώρους. Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία αποσκοπεί… στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το ίδιο αλλά και για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008)». Λέει, λοιπόν, ότι η δράση του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ για την οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος, είναι ανώδυνη για το σύστημα, ότι κίνημα επικίνδυνο για το σύστημα είναι «η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008», όπως την αποκαλούν, δηλαδή το κίνημα των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών», της κουκούλας, της σπασμένης βιτρίνας, των μολότοφ για καταστροφές κ.λπ. Τέτοιο κίνημα στηρίζουν αυτοί.
Αυτό το «κίνημα» που στηρίζουν δυνάμεις, σαν και αυτές που ανήκει ο αρθρογράφος, δεν ενοχλούν στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα είναι συμπλήρωμά του. Τους το έχουμε ξαναπεί. Τέτοιο «κίνημα» το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, ούτε το στηρίζουν ούτε συμμετέχουν, γιατί αυτό δεν είναι κίνημα, αντίθετα υπονομεύει την ταξική πάλη. Βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία, ως διέξοδο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, αφού καλλιεργεί κλίμα αποστροφής στο κίνημα, στους αγώνες. Τέτοιες υπηρεσίες προσφέρουν, λοιπόν, οι θιασώτες αυτού του κινήματος. Όχι στο λαό, αλλά στην άρχουσα τάξη. Και της είναι χρήσιμοι…
Ι.
