Του Νίκου Μποσινάκου* Και ξαφνικά, οι χαλυβουργοί γυρίζουν στις θέσεις τους.
Αρκούσε η επέμβαση των ΜΑΤ, μια συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας χωρίς κάποια χειροπιαστή δέσμευση (τουλάχιστον με βάση αυτά που ανακοινώθηκαν) και μια εισήγηση του προεδρείου για αναστολή της απεργίας.
Από Δευτέρα δουλειά λοιπόν, αλλά χωρίς τους 120 που απολύθηκαν στην πορεία και χωρίς να έχει αλλάξει η πρόθεση του Μάνεση για εκ περιτροπής υποαπασχόληση του προσωπικού. Εάν και εφόσον πάνε καλά οι δουλειές του, ΘΑ επαναπροσλάβει τους απολυμένους και ΘΑ αυξήσει τις ώρες απασχόλησης. Για να πάνε καλά οι δουλειές του κ. Μάνεση, όμως, θα πρέπει το κράτος να του παρέχει φτηνό καύσιμο, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και βεβαίως συμμετοχή σε σίγουρες κρατικές δουλειές (βλέπε κατασκευή αυτοκινητοδρόμων). Και σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να του προσφέρει και ειδική φρούρηση του εργοστασίου με τους πραιτωριανούς τους κράτους…
Γιατί γυρνάνε πίσω οι χαλυβουργοί; Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Πήγα εκεί, τους μίλησα, τους είδα και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, συμμετείχα και σε δράσεις αλληλεγγύης. Δεν είμαι όμως ένας από αυτούς. Δεν μπορώ να αισθανθώ πώς είναι να παλεύω για το δίκιο μου επί εννέα μήνες και το μόνο που βλέπω καθημερινά είναι τούς συναδέλφους μου να απολύονται. Να ζω από το υστέρημα απλών ανθρώπων και να βλέπω κόμματα, μαζικούς φορείς και συνδικάτα να καπηλεύονται τον αγώνα μου, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη και επενδύοντας απλώς στο σίγουρο χαρτί των ηρωικά μαχόμενων απεργών χαλυβουργών και όχι στο επικίνδυνο και δύσκολα διαχειρίσιμο χαρτί των νικητών χαλυβουργών. Να βλέπω συνδικάτα και συναδέλφους που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε παρόμοια θέση να σκύβουν το κεφάλι και να συμφωνούν με το δυνάστη τους σε νέες επιχειρησιακές συμβάσεις. Να βλέπω να κυβερνούν τη χώρα μου ξανά όσοι επέτρεψαν στον Μάνεση και τον κάθε Μάνεση να μου κολλήσει το πιστόλι στον κρόταφο.
Είναι σίγουρα σκληρό και επώδυνο να αισθάνεται κανείς έτσι για 9 μήνες…
Σαν κάποιος από έξω λοιπόν, ουδέτερα και ψύχραιμα, θα πω το εξής: Αυτή η απεργία των 9 μηνών, έμοιαζε με τοκετό: Οι «συγγενείς» των εργατών, οι απλοί εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, περίμεναν έστω και χωρίς να το ξέρουν να γεννηθεί κάτι νέο, μια ελπίδα. Δυστυχώς, προς μεγάλη χαρά των κάθε λογής και μεγέθους αφεντικών, γεννήθηκε ένα τέρας: Η εικόνα των ΜΑΤ έξω από τη πύλη.
Η απεργία των χαλυβουργών και κάθε μεμονωμένη απεργία ενός συνδικάτου, (η γενικευμένη απεργία είναι αλλού… Παναγόπουλου ευαγγέλιο) έχει μόνο μια ελπίδα να νικήσει στην εποχή των μνημονίων. Πρέπει να πάψει να είναι απεργία, να γίνει ανοικτή σύγκρουση! Κανένας υπουργός Βρούτσης, Ρουπακιώτης, ακόμη και Στρατούλης δεν θέλει ή δεν θα μπορεί να τα βάλει με τον Μάνεση. Μια θεσμική και «νόμιμη» νίκη των χαλυβουργών θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου που θα γκρέμιζε τις αντεργατικές ρυθμίσεις de facto και θα έθετε σε αχρηστία τους υπουργούς-τοποτηρητές. Συνεπώς, η απεργία ως τέτοια δεν είχε τύχη. Είτε με το κλείσιμο του εργοστασίου είτε με την επέμβαση των ΜΑΤ, ο Μάνεσης θα νικούσε.
Η μόνη περίπτωση νίκης των εργατών θα ήταν η κατάληψη του εργοστασίου. Αυτό που έκαναν δηλαδή για 9 μήνες αλλά προκειμένου να είναι «νόμιμοι», το είπαν απεργία. Δίνοντας έτσι «πάτημα» στα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστική Δικαιοσύνη να μιλούν για παράνομη απεργία, για δικαίωμα στην εργασία και μπερδεύοντας τους ήδη ζαλισμένους πολίτες. Οι εργάτες δεν έπρεπε να τρέφουν αστικές αυταπάτες. Καμία Τριμερής Συνάντηση και καμία συμφιλιωτική διαδικασία δεν είχε ελπίδα. Κυβέρνηση και Μάνεσης αγόραζαν δωρεάν χρόνο και προετοιμάζονταν για τη καταστολή τής οιονεί κατάληψης και την αναστολή της απεργίας… σαν ώριμο φρούτο. Από την αρχή, οι εργάτες έπρεπε να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, να καλέσουν σε στήριξη και έμπρακτη βοήθεια (τεχνογνωσία, διοικητική υποστήριξη – όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα) όλους τους εργαζόμενους και να βάλουν, αν ήταν δυνατόν, ξανά μπροστά τη παραγωγική διαδικασία. Να αντεπιτεθούν στην εργοδοσία, όχι απλώς να περιμένουν μήπως αυτή οπισθοχωρήσει.
Στο εργοστάσιο παράγεται ατσάλι από τους εργάτες. Ούτε απεργοί, ούτε υπουργοί, ούτε απεργοσπάστες, ούτε αφεντικά έχουν δουλειά εκεί. Την απεργία την προκάλεσε η κυβέρνηση και ο Μάνεσης. Και η απεργία έληξε τελικά φυσιολογικά, γιατί οι εργάτες αυτό που ήξεραν καλά ήταν να παλεύουν με το ατσάλι κάθε μέρα και να το νικάνε. Αν τους βάλεις να συζητάνε στα υπουργικά γραφεία, να διαδηλώνουν στη Πανεπιστημίου και να διαχειρίζονται απεργιακά ταμεία, θα είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Και εννέα μήνες είναι πάρα πολύ για ένα ψάρι έξω από το νερό…
Από Δευτέρα δουλειά λοιπόν, αλλά χωρίς τους 120 που απολύθηκαν στην πορεία και χωρίς να έχει αλλάξει η πρόθεση του Μάνεση για εκ περιτροπής υποαπασχόληση του προσωπικού. Εάν και εφόσον πάνε καλά οι δουλειές του, ΘΑ επαναπροσλάβει τους απολυμένους και ΘΑ αυξήσει τις ώρες απασχόλησης. Για να πάνε καλά οι δουλειές του κ. Μάνεση, όμως, θα πρέπει το κράτος να του παρέχει φτηνό καύσιμο, χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και βεβαίως συμμετοχή σε σίγουρες κρατικές δουλειές (βλέπε κατασκευή αυτοκινητοδρόμων). Και σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να του προσφέρει και ειδική φρούρηση του εργοστασίου με τους πραιτωριανούς τους κράτους…
Γιατί γυρνάνε πίσω οι χαλυβουργοί; Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Δεν είμαι ένας από αυτούς. Πήγα εκεί, τους μίλησα, τους είδα και λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας, συμμετείχα και σε δράσεις αλληλεγγύης. Δεν είμαι όμως ένας από αυτούς. Δεν μπορώ να αισθανθώ πώς είναι να παλεύω για το δίκιο μου επί εννέα μήνες και το μόνο που βλέπω καθημερινά είναι τούς συναδέλφους μου να απολύονται. Να ζω από το υστέρημα απλών ανθρώπων και να βλέπω κόμματα, μαζικούς φορείς και συνδικάτα να καπηλεύονται τον αγώνα μου, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη και επενδύοντας απλώς στο σίγουρο χαρτί των ηρωικά μαχόμενων απεργών χαλυβουργών και όχι στο επικίνδυνο και δύσκολα διαχειρίσιμο χαρτί των νικητών χαλυβουργών. Να βλέπω συνδικάτα και συναδέλφους που βρίσκονται ή θα βρεθούν σε παρόμοια θέση να σκύβουν το κεφάλι και να συμφωνούν με το δυνάστη τους σε νέες επιχειρησιακές συμβάσεις. Να βλέπω να κυβερνούν τη χώρα μου ξανά όσοι επέτρεψαν στον Μάνεση και τον κάθε Μάνεση να μου κολλήσει το πιστόλι στον κρόταφο.
Είναι σίγουρα σκληρό και επώδυνο να αισθάνεται κανείς έτσι για 9 μήνες…
Σαν κάποιος από έξω λοιπόν, ουδέτερα και ψύχραιμα, θα πω το εξής: Αυτή η απεργία των 9 μηνών, έμοιαζε με τοκετό: Οι «συγγενείς» των εργατών, οι απλοί εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, περίμεναν έστω και χωρίς να το ξέρουν να γεννηθεί κάτι νέο, μια ελπίδα. Δυστυχώς, προς μεγάλη χαρά των κάθε λογής και μεγέθους αφεντικών, γεννήθηκε ένα τέρας: Η εικόνα των ΜΑΤ έξω από τη πύλη.
Η απεργία των χαλυβουργών και κάθε μεμονωμένη απεργία ενός συνδικάτου, (η γενικευμένη απεργία είναι αλλού… Παναγόπουλου ευαγγέλιο) έχει μόνο μια ελπίδα να νικήσει στην εποχή των μνημονίων. Πρέπει να πάψει να είναι απεργία, να γίνει ανοικτή σύγκρουση! Κανένας υπουργός Βρούτσης, Ρουπακιώτης, ακόμη και Στρατούλης δεν θέλει ή δεν θα μπορεί να τα βάλει με τον Μάνεση. Μια θεσμική και «νόμιμη» νίκη των χαλυβουργών θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου που θα γκρέμιζε τις αντεργατικές ρυθμίσεις de facto και θα έθετε σε αχρηστία τους υπουργούς-τοποτηρητές. Συνεπώς, η απεργία ως τέτοια δεν είχε τύχη. Είτε με το κλείσιμο του εργοστασίου είτε με την επέμβαση των ΜΑΤ, ο Μάνεσης θα νικούσε.
Η μόνη περίπτωση νίκης των εργατών θα ήταν η κατάληψη του εργοστασίου. Αυτό που έκαναν δηλαδή για 9 μήνες αλλά προκειμένου να είναι «νόμιμοι», το είπαν απεργία. Δίνοντας έτσι «πάτημα» στα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστική Δικαιοσύνη να μιλούν για παράνομη απεργία, για δικαίωμα στην εργασία και μπερδεύοντας τους ήδη ζαλισμένους πολίτες. Οι εργάτες δεν έπρεπε να τρέφουν αστικές αυταπάτες. Καμία Τριμερής Συνάντηση και καμία συμφιλιωτική διαδικασία δεν είχε ελπίδα. Κυβέρνηση και Μάνεσης αγόραζαν δωρεάν χρόνο και προετοιμάζονταν για τη καταστολή τής οιονεί κατάληψης και την αναστολή της απεργίας… σαν ώριμο φρούτο. Από την αρχή, οι εργάτες έπρεπε να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους, να καλέσουν σε στήριξη και έμπρακτη βοήθεια (τεχνογνωσία, διοικητική υποστήριξη – όχι μόνο τρόφιμα και ρούχα) όλους τους εργαζόμενους και να βάλουν, αν ήταν δυνατόν, ξανά μπροστά τη παραγωγική διαδικασία. Να αντεπιτεθούν στην εργοδοσία, όχι απλώς να περιμένουν μήπως αυτή οπισθοχωρήσει.
Στο εργοστάσιο παράγεται ατσάλι από τους εργάτες. Ούτε απεργοί, ούτε υπουργοί, ούτε απεργοσπάστες, ούτε αφεντικά έχουν δουλειά εκεί. Την απεργία την προκάλεσε η κυβέρνηση και ο Μάνεσης. Και η απεργία έληξε τελικά φυσιολογικά, γιατί οι εργάτες αυτό που ήξεραν καλά ήταν να παλεύουν με το ατσάλι κάθε μέρα και να το νικάνε. Αν τους βάλεις να συζητάνε στα υπουργικά γραφεία, να διαδηλώνουν στη Πανεπιστημίου και να διαχειρίζονται απεργιακά ταμεία, θα είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Και εννέα μήνες είναι πάρα πολύ για ένα ψάρι έξω από το νερό…
*Ο Νίκος Μποσινάκος είναι υπάλληλος στο υπουργείο Εργασίας
Με απολύσεις και μηνύσεις ενάντια στο σωματείο
Με απολύσεις έξι εργατών – οι τρεις εξ αυτών συνδικαλιστές – και βιομηχανία μηνύσεων κατά των εργαζομένων, απάντησε ο ιδιοκτήτης της Ελληνικής Χαλυβουργίας Ν. Μάνεσης στη λήξη της απεργίας και την επιστροφή των απεργών χαλυβουργών στο εργοστάσιο. Μετά τις διμοιρίες των ΜΑΤ που παρατάχθηκαν επί μέρες στην πύλη του εργοστασίου, την ουσιαστική αδιαφορία των αρμόδιων υπηρεσιών για τις 120 απολύσεις, και την πολιτική και ηθική στήριξη που προσέφερε η κυβέρνηση κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός στα σχέδια του Μάνεση, ο βιομήχανος έβαλε στόχο την διάλυση του σωματείου και την πλήρη υποταγή των εργαζομένων.
Η χλιαρή διαφωνία του υπουργού Δικαιοσύνης στις τελευταίες απολύσεις δεν μπορεί να καλύψει τις ευθύνες της κυβέρνησης για την ενθάρρυνση της εργοδοσίας σε ανοικτή παραβίαση κάθε νόμου.
Σχόλια
