Τα λόγια της 17χρονης Παλαιστίνιας Αχέντ Ταμίμι, κατά την παρουσία της στη χώρα μας ως καλεσμένης του φεστιβάλ της ΚΝΕ, έχουν μια ιδιαίτερη αξία. Όχι μόνο γι’ αυτό που η ίδια είναι, ένα σύμβολο αντίστασης, αλλά κυρίως γι’ αυτό που εκπροσωπεί. Τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Αγώνας που κάθε φορά μάς ξαφνιάζει για τα αποθέματά του, απόδειξη ότι κάτι βαθύ, ζωντανό και ουσιωδώς επαναστατικό λειτουργεί εδώ. Πριν από λίγα χρόνια, όταν η Λέιλα Χάλεντ είχε βρεθεί στο φεστιβάλ Resistance, μας είχε πει σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση και όταν τη ρωτήσαμε για το πώς βλέπει τις επιθέσεις με μαχαίρια των Παλαιστινίων σε Ισραηλινούς πολίτες: «Δε θα πούμε εμείς στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατοχή, το πώς θα αντιδράσουν». Απάντηση σκληρή, εν πολλοίς ακατανόητη για τα δεδομένα της Δύσης.
Η Ταμίμι είπε: «Δεν είμαι θύμα της ισραηλινής κατοχής, είμαι μαχήτρια της ελευθερίας». Δεν είναι κυρίως και απλά μια ηρωική δήλωση. Είναι κάτι που αντικατοπτρίζει το πολύ υψηλό επίπεδο συνείδησης ενός ολόκληρου λαού. Τα αισθήματά του απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και την κατάστασή του. Οι Παλαιστίνιοι δεν νιώθουν θύματα, αδικημένοι, χτυπημένοι από τη μοίρα. Ορίζονται πρωτίστως απ’ αυτό που θέλουν να πετύχουν, την ελευθερία τους, θεωρούν ανοιχτό ζήτημα την έκβαση του αγώνα τους και μάχονται. Με ό,τι έχουν αλλά μάχονται. Αυτή την ιδιότητα προφυλάσσουν και αναπτύσσουν από γενιά σε γενιά. Αυτή ανήκει στη σφαίρα του αυτονόητου και μοιάζει σαν τα μέσα, οι τρόποι κι οι πολιτικές να εφευρίσκονται ανά περίσταση. Φαίνεται ότι άλλη στάση γεννά η αποδοχή ότι «είμαι θύμα» και άλλη το «μάχομαι για την ελευθερία». Είναι κάτι που μάλλον πρέπει να το κρατήσουμε και για τα δικά μας.
Η Ταμίμι είπε και κάτι ακόμα: «Η συγκίνηση της διεθνούς κοινότητας για όσα βιώνει ο παλαιστινιακός λαός δεν αρκεί, χρειάζονται συγκεκριμένες κινήσεις». Η συγκίνηση δεν φτάνει λοιπόν. Κι αυτό μαρτυρά επίσης μια άλλη συνείδηση. Πιο πλούσια. Γιατί όπως η μάχη για την ελευθερία ορίζει μια ποικιλία επιλογών και απαιτήσεων, έτσι και η αλληλεγγύη οφείλει να πάρει σάρκα και οστά. Δεν μπορεί να είναι λόγια του αέρα, ανέξοδες διατυπώσεις ή ένα γενικό άλλοθι. Μα και αυτό το συναίσθημα –η συγκίνηση– που καλώς, δικαίως και ευτυχώς προκύπτει στους περισσότερους ανθρώπους μπροστά στις μεγάλες αδικίες απέναντι σε ολόκληρους λαούς ή στον διπλανό τους, οφείλει να παράξει κι άλλα πράγματα. Άλλο δίδαγμα κι αυτό…
