του Νίκου Σταθόπουλου*
Ένα Θέαμα «ελπίδας» δεσπόζει στο «μέσο οπτικό πεδίο», με τα «αγωνιζόμενα πλήθη» να εξαπλώνονται σε κάθε οδόστρωμα, δημιουργώντας εντυπώσεις κοινωνικών δονήσεων που «κάτι υπόσχονται». Μα τίποτα δεν «υπόσχεται» ένα άψυχο γεγονός, αφού η βούληση είναι ανθρώπινη ιδιότητα και κατάρα! Η εικόνα μιας «ενεργούς αφύπνισης» κατακλύζει τις οθόνες, και η «αριστερή» ρητορική εκτινάσσεται στους αναπαλαιωμένους μύθους για μια «έφοδο στον ουρανό» Δυστυχώς, τείνουμε προς μια επανάληψη που ήταν τραγωδία και θα είναι τραγική φάρσα! Φτάσαμε στο όριο για το Αιγαίο.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑ πρόθυρα «εξελίξεων»; Στη «μεγάλη Γενική Απεργία»(που «περιφρούρησε» την συνδικαλιστική παράδοση της άσφαιρης «βροντόλαλης διαμαρτυρίας» για την τιμή της εργατικής δύναμης), στην εξίσου «μεγάλη και εντυπωσιακή» Πορεία για τον Νοέμβρη (της οποίας προπορευόταν η «ματωμένη σημαία» που θεωρούν «κούφιο κουρελόπανο» τα «αγωνιστικά πλήθη»), στην κινητοποίηση για την κατάσχεση της «πρώτης κατοικίας» της Ι. Κολοβού.
Σε όλα αυτά, και πολλά άλλα «ελάσσονα», δείχνει να αρθρώνεται η αρχιτεκτονική μιας «μαχόμενης πλειοψηφίας», δείχνει να «ξαναζώνεται τα φυσεκλίκια» ο «λαός»! Ωστόσο, το στοιχειό της ματαίωσης ορίζει τα αναπόφευκτα προαισθήματα, αφού και το «στιλ» και οι μετέχοντες είναι «γνωστοί και μη εξαιρετέοι».
Με τη διαλεκτική παρόντος και ιστορικού χρόνου, ας οργανώσουμε διαδικασίες συνείδησης ελληνοκεντρικού ριζοσπαστισμού: Υπερβαίνοντας κάθε ιδεοληψία «δικαιωματισμού» και «ιστορικής περισυλλογής», κάθε ατολμία «υπερσυμπιεζόμενης Ελλάδας» και «αναπότρεπτης πλανητικότητας», ας ξαναδιαβάσουμε τη ζωή μας «από μέσα προς τα έξω»
Έχει προηγηθεί μια μονότονη και καταιγιστική προπαγανδιστική αποδόμηση της κυβέρνησης, η οποία συμβάλλει καίρια σε αυτή(την αποδόμηση) με τον όλο βίο και πολιτεία της: Μια «συμμορία των Αγορών» που απλώς διαμεσολαβεί τις πολλαπλές λειτουργίες της Επικυριαρχίας και «ασκεί» την εγγενή ανηθικότητα και ανομιακότητα του μεταπρατικού νεοφιλελευθερισμού.
Με μια καταρρέουσα κυβέρνηση, σε φόντο και πλαίσιο καθαρά εκλογοκοινοβουλευτικό, σκηνοθετείται μια οφθαλμαπάτη «ανάφλεξης», δηλαδή στην ουσία οργανώνεται μια βαθιά συστημική «αλλαγή φρουράς» με άρρητη σκοπιμότητα την αποτροπή ενδεχόμενης κοινωνικής έκρηξης. Για παράδειγμα: κατασχέσεις πρώτης κατοικίας γίνονται συνέχεια, καθημερινά θα λέγαμε, χάρη στη νομοθεσία που θέσπισε ο πουλημένος ΣΥΡΙΖΑ. Πού είναι το «κίνημα», το «φουσκωμένο ποτάμι της λαϊκής οργής»; Άφαντο, αφού στην ουσία το κίνημα, ως πολιτική κουλτούρα και αντισυστημική ψυχολογία, είναι μια «χρήσιμη αυταπάτη», ένας περιφερόμενος «τιμώμενος νεκρός».
Τώρα πλησιάζουν εκλογές, και η «ποικίλη αριστερά» θέλει να «ξαναέρθει στα πράγματα» κατά «τρόπο αριστερό», δηλαδή με μια γελοία και εξοργιστική επίφαση «κινηματικότητας», αλλιώς η «ανάθεση» και η χειραγώγηση θα ξεγυμνωθούν σαν κόλπα και θα χάσουν την πειστικότητά τους. Η τελειοποιημένη αφομοιωτική ικανότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και η χρησιμότητα της «αριστεροσύνης», επιτρέπουν «κινηματικές δράσεις» που υποβάλλουν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό ως «σύγκρουση».
Η παρελκυστική ρητορική περί «λαϊκών εξάρσεων» δημιουργεί όχι μια, έστω και «τζούφια», ελπίδα, αλλά, τρις χειρότερο αυτό, μια πεποίθηση αναδυόμενης συγκρουσιακότητας, μια «χειροπιαστή προφητεία» απειλητικού κοινωνικού αναβρασμού: Και σε αυτό το πλαίσιο, εκτονώνεται η δυσφορία με τη μορφή μιας «σιγουριάς» που τάχα θα «συμμορφώσει» και τους (αριστερούς) διαδόχους.
ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ αποδομήσεις, εντός του εθνοκοινωνικού χώρου, έχουν συντελεστεί, και τώρα κυριαρχούν (και προτάσσονται από την βαθιά συστημική «αριστερή αντιπολίτευση») ζητήματα διαχείρισης λίγο ως πολύ εστιασμένα στην «αναπαραγωγή της καθημερινότητας» και στην οριοθέτηση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης: Τα «εθνικά θέματα» είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο οποίο, έτσι κι αλλιώς, «δεξιά» και «αριστερά» συγκλίνουν λειτουργικά στην εφαρμογή των κατευθύνσεων της γεωστρατηγικής της Επικυρίαρχων.
Τι μένει; Εκτός από τις «μαρξιστικές» αερολογίες μιας «ανάλυσης» επί του νοητικού χάρτου των παρωχημένων, τι μένει; Μένει η ζωτική αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε λαό! Κανονική «(ανα)δημιουργία λαού» κλιμακώνει το σύστημα μέσω των δομών και χειραγωγήσεων της Μαζικής Δημοκρατίας, κι είναι τυφλός όποιος δεν το βλέπει… π.χ. η απομαζικοποίηση των θεμελιωδών κ θεμελιωτικών θρησκευτικών τελετουργιών (Επιτάφιος, για παράδειγμα) και η εκθετικά αυξανόμενη, και με υστερικά χαρακτηριστικά, υπερμαζικοποίηση της Black Friday και του Χάλοουιν, σηματοδοτούν μια νέα «διαλεκτική εθίμων κ παραδόσεων» η οποία δείχνει τη συμπεριφορική ταύτιση του «ελληνικού» και «ταξικά υποτελούς» λαού με τον πολιτισμό των Επικυρίαρχων. Μικρό και «ασήμαντο» παράδειγμα, αλλά επαρκές για μια «υποψιαστική» αγωνία γύρω από το κρίσιμο θέμα του πνεύματος και του «ποσού» συμμετοχής στα κοινωνικά δρώμενα.
Υπάρχει μια αναπτυσσόμενη αποπολιτικοποίηση καλυμμένη περίτεχνα πίσω από ένα «ενεργό ενδιαφέρον» βαθιά «πληκτρολογικό» και βαθύτερα προσηλωμένο σε μια κουλτούρα διευθέτησης της «μοίρας» που διακανόνισε η Μνημονιακή Αναδιάρθρωση. Ακόμα και να σημειωθούν «αναφλέξεις», αυτές θα είναι «καταναλωτικές» και κατ’ ουσίαν «νομοκεντρικές», θα είναι «εκρήξεις θυμού» από μια συμπίεση όχι δομική αλλά διαχειριστική.
Η επίκληση της «ταξικής αναγωγής», αυτό το «κόλλημα» μιας «ορθοδοξίας» βαθιά μονοδιάστατης και ιστορικοπολιτισμικά αγράμματης, δεν πείθει (ποτέ δεν έπεισε…) και γιατί δεν εξηγεί τίποτα και γιατί το σύστημα έχει τελειοποιήσει τις ανασκευαστικές απαντήσεις και γιατί τα «στόματα», που το φωνάζουν, είναι πλέον ανυπόληπτα και απλώς νευρωτικά. Πρέπει να αλλάξουν, και ο «λόγος» και τα «αυτιά», και η ανάλυση και η συνείδηση, και οι εστιάσεις και τα ανακλαστικά.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό τοποθετείται σαν τάχα «στάδιο» και «ευνοϊκότερες πολιτικές περιστάσεις» η εκλογική νίκη της «προόδου», έστω, λέει, και με μια υπέρμετρη σχετικότητα! Δηλαδή, ζητάς από το «κίνημα» να καταπνίξει την αυτονόητη «ακραία λογική» που έχει κάθε κίνημα, ώστε μετά να ευνοηθεί να αναπτύξει αυτή την καταπνιγμένη του «ακρότητα»! Βλακώδεις αλχημείες μιας πολιτικής χρεοκοπίας που φοβάται να αναλάβει την ευθύνη μιας αναγεννητικής ριζοσπαστικής «μεταμέλειας».
Χωρίς «καινούργιο λαό», χωρίς μια νέα «κινηματικότητα» προσανατολισμένης στην διάνοιξη οριζόντων αποκατάστασης της σφετερισμένης κυριαρχίας, όλα είναι «καμένα»: Κι αυτός ο προσανατολισμός, αυτή η Νέα Πολιτική, ενταγμένη στις ποικίλες δυναμικές ενός σύνθετου Νέου Διαφωτισμού, δεν είναι υποταγμένη στο επίκαιρο αλλά το αξιοποιεί με διευρύνσεις των αιτημάτων του σε βαθιά και «εμμονικά» αντισυστημική βάση. «Παλιό κρασί» αυτό, μα «παλιό κρασί» είναι και η εκμετάλλευση, η προδοσία, η καταπίεση, η διαφθορά, η απανθρωπιά των συστημικών δομών.
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ δεν είναι η «ανατροπή» (!) του Μητσοτάκη, αλλά του πλέγματος συνθηκών που ξεβράζουν Κούληδες. Κι αυτό δε μπορεί να γίνει με τα ποικίλα «σόγια» και «τζάκια» και «κυκλώματα» που ξεπούλησαν την ευκαιρία του «πρώτη φορά Αριστερά», με τους «ιδεολόγους» του εθνομηδενισμού και του noborderισμού, με τους οψίμως ανακαλύψαντες τον «πλούτο εμπειρίας» του συμβιβασμού και της «μετάθεσης» αν όχι του «Μάλτα γιοκ, προς ώρας»!
Ας κάνουν οι συστημικές παρεούλες τις εκλογές κι ας «κερδίσουν» οι «καλοί» που συντόμως θα κατρακυλήσουν πολύ βαθύτερα στο κατάντι του «καλαθιού του νοικοκυριού»(άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ θεμελίωσε την κουλτούρα των βοηθημάτων). Εμείς, με μια νέου τύπου «χιλιαστικότητα», δηλαδή με τη διαλεκτική παρόντος και ιστορικού χρόνου, ας οργανώσουμε διαδικασίες συνείδησης ελληνοκεντρικού ριζοσπαστισμού: Υπερβαίνοντας κάθε ιδεοληψία «δικαιωματισμού» και «ιστορικής περισυλλογής», κάθε ατολμία «υπερσυμπιεζόμενης Ελλάδας» και «αναπότρεπτης πλανητικότητας», ας ξαναδιαβάσουμε τη ζωή μας «από μέσα προς τα έξω».
Τα Κινήματα θέλουν πάντα μια «πρωτοπορία», κι αυτή είναι τέτοια μόνο όταν θεωρητικοποιεί το συγκεκριμένο και δεν επιβάλλει σαν τάχα συγκεκριμένο την θεωρία (ετερόνομη συνήθως σε χώρες της μεταπρατικής περιφέρειας).
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
