του Μάρκου Δεληγιάννη
Η λευκότητα του άγραφου χαρτιού ειρωνικά χαμογελάει, ενώ την ίδια στιγμή με νόημα το μάτι κλείνει. Μοιάζει να μου ψιθυρίζει με σαρκασμό: Τι περιμένεις, γραφιά, μουτζούρωσε τη σάρκα μου με λέξεις που ταιριάζουν στη γραφίδα σου, τη φρίκη τη σημερινή ν’ απεικονίσεις. Και να, πάλι τα ερωτήματα ολόιδια εκχύνονται -λάβα καυτή- από τα σπλάχνα της καθημερινότητας. Φίλε μου, εύκολο δεν είναι τις λέξεις τις κατάλληλες νάβρεις, την φρικαλεότητα ν’ αποδόσεις, τη δολοφονία αθώων, τρυφερών ψυχών με των λέξεων το χρωστήρα να χρωματίσεις. Μα κι οι λέξεις οι ίδιες, αρνούνται το κορμί τους ν’ αποθέσουν στου χαρτιού την ψυχρή ασπράδα. Ανήμπορες τους ώμους ανασηκώνουν κι αποχωρούν. Φόνοι ανθρώπινων υπάρξεων χωρίς λόγο, αναίτια. Πνιγμένα βρέφη και μανάδες, όντα ανυπεράσπιστα, ριγμένα στο αδιάφορο γαλάζιο του Αιγαίου. Η μοίρα τόσων ανθρώπων που αλλόφρονες τρέχουν, απ’ την τύφλωση του φανατισμού, να σωθούν και πέφτουν θύματα στα νύχια των εμπόρων του θανάτου. Οι διακινητές ανθρώπινων ψυχών ανταλλάσσουν με γρόσια τα δημιουργήματα τα μοναδικά της φύσης. Οι δολοφόνοι αξεδίψαστοι θέρισαν ένα σωρό αθώους, ανυποψίαστους ανθρώπους στο Παρίσι. Οι δολοφόνοι κραύγαζαν καθώς στερούσαν ζωές: Ο θεός είναι μεγάλος! Και τα δρεπάνια έκαναν τη δουλειά τους. Πόσο εύκολα ο φανατισμός οπλίζει άβουλα χέρια και πόσο εύκολα κόβονται λουλούδια πριν προλάβουν ν’ ανθίσουν. Τον όχλο το φανατισμένο οι διάφορες εξουσίες σε πόσα εγκλήματα τον έχουν οδηγήσει;
Καθώς τα βήματά σου, σύντροφε, θα σε οδηγούν στον δρόμο το γνωστό της διαμαρτυρίας και θα φωνάζεις το ίδιο πάντα σύνθημα: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, σκέψου λίγο της Ιστορίας τα διδάγματα. Ζούμε γεγονότα συνταρακτικά. Διάγομε μια μεταβατική περίοδο. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού εξέλιπε ο μπαμπούλας του Κομμουνισμού. Μα, παράλληλα, εκτελέστηκε και το όραμα που θέρμαινε τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων. Τώρα οι λαοί βρίσκονται στην αναμονή, μέχρι στον ορίζοντα να φανούν οι καινούργιες πυρκαγιές, που θα φωτίσουν τον ερχομό ενός καινούργιου ονείρου, ενός καινούργιου ταξιδιού στης Ιστορίας τις αγεωγράφητες θάλασσες. Μα ο καπιταλισμός ποτέ δεν κάθεται με χέρια σταυρωμένα. Πρέπει κάτι νέο να βρεθεί, κάτι που με δέος άφατο τις ψυχές των λαών θα περιβάλει. Έτοιμη η εναλλακτική πορεία. Η πολιτισμένη Δύση αντιπαρατίθεται με τη θεοκρατική Ανατολή. Το Ισλάμ επιτίθεται. Ο φανατισμός -δηλητήριο δραστικό- ενσταλάζεται στις ψυχές των λαών. Η σκέψη, η νόηση απούσες. Καμιά μάστιγα δεν έρχεται να θρονιαστεί στη μέση της πλατείας χωρίς αιτία και τέτοιες άπειρες υπάρχουν για να δικαιολογήσουν την άνοδο ολοκληρωτισμών, την επέλαση των φαιών ορδών. Ο φανατισμός βρίσκει εύφορο έδαφος στα χώματα της Ανατολής. Εκεί οι αποικιοκράτες έχουν μεθοδικά προκαλέσει πολέμους φρικαλεότητες, βασανισμούς, δουλεία, ξερίζωμα, μετεγκαταστάσεις πληθυσμών. Σήμερα στη Δύση δακρύβρεκτοι μιλάνε για αρχές και αξίες που απειλούνται απ’ τους τρομοκράτες του Ισλάμ. Αλήθεια, ποιος τις ποδοπάτησε, ποιος τις χλεύασε, ποιος τις διακωμώδησε; Καιρός τη μάσκα της υποκρισίας για λίγο να πετάξουμε κι ας δούμε με μάτι καθάριο το φιλοσοφικό πιστεύω των χρηματοπιστωτικών οίκων, των αγορών. Σε τούτο το δύσκολο σταυροδρόμι που φτάσαμε, τώρα που άνθρωποι χάνονται, «μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα, για σένα χτυπά», σύντροφε. Μόνη ελπίδα, είναι ενότητα δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων.
