Στις 5 Απριλίου 2011 -μία ημέρα μετά- το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΠΗΝ καταγγέλλει την απόλυση έξι εργαζομένων από την εφημερίδα «Πελοπόννησος», δηλώνοντας ότι «ο ρεαλισμός και η υπευθυνότητα των συνδικαλιστικών οργάνων δεν μπορεί να ερμηνεύεται ως αδυναμία» και προειδοποιώντας ότι, αν δεν ανακληθούν οι απολύσεις, «δεν απομένει παρά ο δρόμος των αγωνιστικών κινητοποιήσεων».
Και μετά ξυπνήσαμε. Μόνο που ο εφιάλτης είναι πιο ζωντανός με τα μάτια ανοιχτά.
Ο αξέχαστος Σεπτέμβρης
Τον Σεπτέμβριο του 2009 εκδίδονταν στην Πάτρα επτά καθημερινές εφημερίδες.
Αξέχαστος εκείνος ο Σεπτέμβρης. Ήταν ο τελευταίος μήνας που οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ της Πάτρας «παίξαμε» εν πλήρει απαρτία, περιμένοντας το ΠΑΣΟΚ να βγει στην εξουσία. Γιατί από τον Οκτώβρη 2009 άρχισε το «κούρεμα» – όχι του χρέους, αυτό φαίνεται να αργεί.
Ημέρα: 22/10/2009, Σημερινή: 14/6/2010, Εθνικός Κήρυκας: 21/6/2010. Εκδότες-εργαζόμενοι: 3-0. Ακολούθησαν οι απολύσεις των συντακτών και τεχνικών στα Γεγονότα τον Νοέμβρη του 2010, με την εφημερίδα να συνεχίζει μέχρι σήμερα να εκδίδεται με έναν(1) δημοσιογράφο(;) και έναν(1) τεχνικό.
Κοινά σημεία; Κανείς από τους εργαζόμενους που απολύθηκαν από τις προαναφερθείσες εφημερίδες δεν πήρε αποζημίωση, ούτε χρωστούμενα δεδουλευμένα, με τις οφειλές να κυμαίνονται από τρεις έως και δέκα μήνες. Καμία από τις αγωγές που έχουν κατατεθεί, δεν έχει εκδικαστεί. Από αναβολή σε αναβολή, τα δικαστήρια έγιναν το δεύτερο σπίτι μας.
Άνοιξαν και δύο υβριδικά έντυπα από… πτωχεύσαντες εκδότες, χωρίς μισθούς, ασφάλιση. Κανείς δεν τους ενόχλησε.
Το 2011 έκανε ποδαρικό με τις απολύσεις του συνόλου σχεδόν των δημοσιογράφων του τηλεοπτικού σταθμού Tele Time, ιδιοκτησίας του εφοπλιστή Β. Ρέστη. Αλλά αυτοί, ξέχασα, ανήκουν στην ΕΣΠΗΤ.
Μετά άλλαξε το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην Πελοπόννησο και μας χτύπησε την πόρτα. Κι ήταν γνωστό ότι θα χτυπούσε. Για μια μέρα, μας πρόλαβαν ξανά. Κι από συμπαραστάτες στις «αδελφές Ενώσεις», «δεν απομένει παρά ο δρόμος των αγωνιστικών κινητοποιήσεων» – κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
«Να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο»
Δεν ξέρω αν οι ενώσεις ιδιοκτητών επαρχιακών και περιφερειακών εφημερίδων (ΣΗΠΕ και ΕΙΗΕΠ) τηρήσουν τα συμφωνηθέντα και προσέλθουν στο τραπέζι του διαλόγου για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Εκτιμώ ότι δεν θα το κάνουν, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «αδελφές» Ενώσεις τους στην Αθήνα κατήγγειλαν τις δημοσιογραφικές συμβάσεις των δικών μας «αδελφών» Ενώσεων.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά, πλέον, είναι ότι ο «ρεαλισμός» και η «υπευθυνότητα» που επιδεικνύουν εδώ και χρόνια οι δημοσιογραφικές Ενώσεις -τα σωματεία μας δηλαδή- αλλά και εμείς οι ίδιοι μάς έφεραν εδώ: στο σημείο μηδέν. Σε ένα εργασιακό τοπίο απόλυτης καταστροφής, όπου οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο και οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις καθεστώς.
Στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «υπευθυνότητας» έχουν καταλυθεί οι Συλλογικές Συμβάσεις του κλάδου πριν καταργηθούν διά νόμου, έχει νομιμοποιηθεί η «μαύρη» εργασία, τα «μπλοκάκια», οι εξωτερικοί. Στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «υπευθυνότητας» δεν υπάρχουν ωράρια, υπερωρίες, μίνιμουμ αριθμός συντακτών, η εισφοροδιαφυγή «καλπάζει».
Γιατί; Γιατί δεν είπαμε τίποτα όταν έπρεπε ή είπαμε τα τυπικά. Γιατί δεν κάναμε τίποτα όταν έπρεπε ή κάναμε τα τυπικά. Γιατί ήμασταν «ρεαλιστές» και «υπεύθυνοι». Μόνο που ο δικός μας «ρεαλισμός» και η «υπευθυνότητα» αφορούσε την πραγματικότητα άλλου, του εργοδότη μας. Όχι του διπλανού, του συναδέλφου. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού, και μάλιστα εντόκως. Ρεαλιστικά και υπεύθυνα.
Έστω κι αν οι ενώσεις ιδιοκτητών τηρήσουν τα συμφωνηθέντα και υπογράψουν νέα Συλλογική Σύμβαση, δεν θα υπάρχουν συνάδελφοι για να την πάρουν. Και για μια μέρα, θα μας έχουν προλάβει ξανά.
Μήπως, όσο είναι ακόμα καιρός, πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές και υπεύθυνοι για εμάς και τους συναδέλφους μας;
