Φοβάμαι ότι όσοι θεωρούν τον αντιεμβολιασμό αντιστασιακή πράξη, προσφέρουν καλές υπηρεσίες σε εκείνους (της εξουσίας) που αύριο θα λένε, «εσείς φταίτε, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε».
Να διευκρινίσουμε κάτι (κάνοντας το αυτονόητο λιανά) – έτσι επιβάλλει η εποχή! Να διευκρινίσουμε λοιπόν ότι είναι άλλο εκείνοι που έχουν τις αμφιβολίες τους (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες) για τα εμβόλια κι άλλο εκείνοι που ιππεύουν στο αντιεμβολιαστικό ως μια άλλη συνωμοσιολογική στρατιά του Μπρανκαλεόνε.
……………………………
Αυτοί, οι δεύτεροι δεν σώζονται (και ούτε εμείς σωζόμαστε απ’ αυτούς) – παρά μόνον αν φθάσουμε στην άκρη της επίπεδης γης και πηδήξουμε έξω στο χάος.
Με ύβρεις, προπηλακισμούς και παραλογισμούς όλοι αυτοί επιχειρούν να αντιπαραθέσουν την δικτατορία (τρομοκρατία) του όχλου, απέναντι στη δικτατορία (τρομοκρατία) της εξουσίας.
Το ότι οι ελίτ (παγκοσμίως) χρησιμοποιούν την επιδημία για να μεταμορφώσουν τις κοινωνίες πλησιέστερα στα δικά τους προτάγματα είναι γεγονός (το αυτονόητο που λέγαμε). Η απάντηση σε αυτό το πρόβλημα, δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί (σε επίπεδο ευρείας αποδοχής) ούτε έχει (συνεπώς) οργανωθεί.
………………………
Αν όμως με τους συνωμοσιολογούντες έτσι έχουν τα πράγματα, με τους αμφιβάλλοντες έχουν αλλιώς. Το ερώτημα είναι απλό: το εμβόλιο αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα της προσωπικής μας υγείας (μόνο) ή ως πρόβλημα της κοινότητας.
Κι εδώ εγείρεται το ερώτημα: τι προέχει; Ο υπέρτατος νόμος της σωτηρίας της πατρίδας, δηλαδή της κοινότητας και της κοινωνίας ή το ρίσκο για την προσωπική μας (εν προκειμένω: ατομική) πορεία εν μέσω της πανδημίας;
Ο συνυπολογισμός της κοινής τύχης είναι δείγμα αισθήματος αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Δεν πρόκειται για υποταγή σε κάποια ανωτέρα βία αλλά για υπεράσπιση των άλλων. Αντιθέτως το ο σώζων εαυτόν σωθείτω και η αδιαφορία για τους άλλους είναι το απαύγασμα του ατομικισμού και η τρελή χαρά της εξουσίας.
…………………
Ναι, αλλά αν όλα αυτά είναι μια συνωμοσία κατά των λαών; – εδώ, επιστρέφουμε στην αρχή της συζήτησης. Και δεν έχει νόημα.
Όμως, αυτοί που υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία δεν κουνάνε (οι περισσότεροι) ούτε το δακτυλάκι τους εναντίον του πραγματικού προβλήματος που είναι η αναδόμηση των κοινωνιών με όχημα τον ιό. Αντιδρούν μόνον σε ό,τι (νομίζουν πως) τους αφορά – στην αναζήτηση λόγου χάριν τσιπ στο σώμα τους (που τα έχουν ήδη στο κινητό τους).
Άλλο λοιπόν αυτοί που φοβούνται κι άλλο αυτοί που επωφελούνται. Για τους πρώτους η λογική και η ηθική έχουν ακόμα την αξία τους. Για τους δεύτερους αξία έχουν μόνον οι προθέσεις τους και οι (πολλές φορές καθόλου αμελητέες) σκοπιμότητές τους.
Έτσι όμως, ο ιός του Διχασμού αρχίζει και πάλι να εξαπλώνεται σαν επιδημία στην κοινωνία.
…………………
Κάτι η αβελτηρία και η διακριβωμένη ανικανότητα της κυβέρνησης, συν η πονηρία της να χειραγωγήσει την κοινωνία χάριν των οικονομικών επιδιώξεων των ελίτ – κάτι, από την άλλη συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακριβώς η ίδια και ακριβώς για τα ίδια, όλα μαζί
οδηγούν στο αποτέλεσμα που βιώνουμε.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
7•VII•2021
