Του Χρίστου Καραμάνου. Το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο της ευρω-κατοχής και ο πρόθυμος υπηρέτης του, το ντόπιο αστικό στρατόπεδο της ευρω-δουλείας και της ευρω-λαγνείας, προχωρούν πλέον αποφασιστικά στο μεγάλο βήμα: την υπογραφή και προώθηση της νέας δανειακής σύμβασης.
Από τις 28 Οκτώβρη, όμως, την επομένη της συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ήρθε το πρώτο μεγάλο αντιστασιακό μήνυμα του ελληνικού λαού, με το βροντερό, αυθόρμητο και πάνδημο «Όχι στη νέα κατοχή». Δίκαια ο Μανώλης Γλέζος, σύμβολο της Αντίστασης, είπε ότι ο λαός με τη στάση του αποκατέστησε το πραγματικό μήνυμα της 28ης Οκτώβρη. Τώρα, πλέον, μπαίνει το ζήτημα της συνέχισης και της κλιμάκωσης της Αντίστασης μέχρι την νίκη. Μέχρι το γκρέμισμα της νέας χούντας, μέχρι τη ριζική ανατροπή του πολιτικού και κοινωνικού μοντέλου της χρεοκοπίας, της σαπίλας και της κοινωνικής καταλήστευσης.
Για να αναπτυχθεί η Αντίσταση και να είναι νικηφόρα υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις, εκτός από μία. Υπάρχει μια μεγάλη διαθεσιμότητα και αγωνιστικότητα του λαού που δεν θέλει και δεν μπορεί να ζήσει όπως του έχουν ετοιμάσει οι δυνάστες του. Υπάρχει ένας ευδιάκριτος αντίπαλος, το μπλοκ της ευρω-κατοχής. Υπάρχουν ευδιάκριτα τα τανκς του αντιπάλου: τα ΜΜΕ και οι τράπεζες. Υπάρχουν, επίσης, οι μορφές οργάνωσης του λαού, που ξεπήδησαν μέσα από τον ίδιο το λαό: οι πλατείες, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι γειτονιές που οργανώνονται ενάντια στα χαράτσια, η έμπρακτη λαϊκή αλληλεγγύη. Υπάρχουν τα νέα κανάλια της πληροφόρησης και της κινητοποίησης, Διαδίκτυο, μπλoγκ, SMS, δίπλα στα παραδοσιακά, δηλαδή στις αφίσες και τα «χωνιά» που ξαναεμφανίζονται… Λείπει, πάντως, κάτι βασικό. Λείπει ο πολιτικός φορέας, το Μέτωπο, που να συσπειρώνει τους πάντες, χωρίς κανέναν αποκλεισμό, όλους όσοι είναι αντίθετοι στο νέο (και δέκα φορές χειρότερο από το παλιό) Μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση. Όλους μας και ειδικά τους ανθρώπους του λαού, ανεξάρτητα από την ιδεολογική και πολιτική τους τοποθέτηση, μέχρι σήμερα. Λείπει, επίσης, μια Αριστερά που να πιστεύει, να οργανώνει και πρωτοστατεί στο λαϊκό ξεσηκωμό, λείπει μια προγραμματική κατεύθυνση που να δίνει άμεση πειστική εναλλακτική λύση, προοπτική και όραμα.
Στις συνθήκες αυτές είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση συγκρότηση ενός πλατιού Μετώπου. Ένα μεγάλο παλλαϊκό Μέτωπο του «Όχι» που θα καλέσει το λαό και θα αγωνιστεί μαζί του για το γκρέμισμα της νέας χούντας και τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, που θα ξεκαθαρίσει μια και καλή στους τοκογλύφους δανειστές και στους ευρω-εκβιαστές: «Δεν σας πληρώνουμε, δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, δεν θέλουμε τις δόσεις σας, μπορούμε να ζήσουμε έξω από το ευρώ». Και που παράλληλα θα σημάνει ένα μεγάλο «Ναι» σε μια αναγεννητική πορεία ανασυγκρότησης του τόπου, στηριγμένη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού.
Όσο για την Αριστερά, μόνο μέσα από τη συμμετοχή σε ένα τέτοιο μεγάλο Μέτωπο μπορεί να «ξεσκουριάσει» και στη συνέχεια να προσφέρει αυτό που πραγματικά μπορεί και πρέπει στο κίνημα.
Για να αναπτυχθεί η Αντίσταση και να είναι νικηφόρα υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις, εκτός από μία. Υπάρχει μια μεγάλη διαθεσιμότητα και αγωνιστικότητα του λαού που δεν θέλει και δεν μπορεί να ζήσει όπως του έχουν ετοιμάσει οι δυνάστες του. Υπάρχει ένας ευδιάκριτος αντίπαλος, το μπλοκ της ευρω-κατοχής. Υπάρχουν ευδιάκριτα τα τανκς του αντιπάλου: τα ΜΜΕ και οι τράπεζες. Υπάρχουν, επίσης, οι μορφές οργάνωσης του λαού, που ξεπήδησαν μέσα από τον ίδιο το λαό: οι πλατείες, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι γειτονιές που οργανώνονται ενάντια στα χαράτσια, η έμπρακτη λαϊκή αλληλεγγύη. Υπάρχουν τα νέα κανάλια της πληροφόρησης και της κινητοποίησης, Διαδίκτυο, μπλoγκ, SMS, δίπλα στα παραδοσιακά, δηλαδή στις αφίσες και τα «χωνιά» που ξαναεμφανίζονται… Λείπει, πάντως, κάτι βασικό. Λείπει ο πολιτικός φορέας, το Μέτωπο, που να συσπειρώνει τους πάντες, χωρίς κανέναν αποκλεισμό, όλους όσοι είναι αντίθετοι στο νέο (και δέκα φορές χειρότερο από το παλιό) Μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση. Όλους μας και ειδικά τους ανθρώπους του λαού, ανεξάρτητα από την ιδεολογική και πολιτική τους τοποθέτηση, μέχρι σήμερα. Λείπει, επίσης, μια Αριστερά που να πιστεύει, να οργανώνει και πρωτοστατεί στο λαϊκό ξεσηκωμό, λείπει μια προγραμματική κατεύθυνση που να δίνει άμεση πειστική εναλλακτική λύση, προοπτική και όραμα.
Στις συνθήκες αυτές είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση συγκρότηση ενός πλατιού Μετώπου. Ένα μεγάλο παλλαϊκό Μέτωπο του «Όχι» που θα καλέσει το λαό και θα αγωνιστεί μαζί του για το γκρέμισμα της νέας χούντας και τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, που θα ξεκαθαρίσει μια και καλή στους τοκογλύφους δανειστές και στους ευρω-εκβιαστές: «Δεν σας πληρώνουμε, δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, δεν θέλουμε τις δόσεις σας, μπορούμε να ζήσουμε έξω από το ευρώ». Και που παράλληλα θα σημάνει ένα μεγάλο «Ναι» σε μια αναγεννητική πορεία ανασυγκρότησης του τόπου, στηριγμένη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού.
Όσο για την Αριστερά, μόνο μέσα από τη συμμετοχή σε ένα τέτοιο μεγάλο Μέτωπο μπορεί να «ξεσκουριάσει» και στη συνέχεια να προσφέρει αυτό που πραγματικά μπορεί και πρέπει στο κίνημα.
Σχόλια
