Η συζήτηση για την ασθενή Κλίντον κρύβει το παγόβουνο της έλλειψης στρατηγικής
Ενώ όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται τις τελευταίες μέρες με το πόσο άρρωστη είναι η Χίλαρι Κλίντον και πώς αυτό θα επηρεάσει το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, χάνουν την ουσία: ο πυρήνας του κατεστημένου μοιάζει να μην έχει, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, σαφή στρατηγική. Εν μέσω βαθιάς, πολύπλευρης κρίσης και γεωπολιτικών αναμετρήσεων παγκόσμιας έκτασης, και με τη μαζική δυσαρέσκεια των εν δυνάμει ψηφοφόρων να χτυπάει κόκκινο και να μονιμοποιείται, τα επιτελεία ψάχνονται και πάνε «μέρα με τη μέρα». Στο εξωτερικό, προσπαθούν με σπασμωδικές και συχνά αντιφατικές κινήσεις να διασφαλίσουν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας, της Κίνας και άλλων αντιπάλων. Στο εσωτερικό, να διαχειριστούν όπως-όπως, και χωρίς ενιαία κατεύθυνση, δεκάδες εκατομμύρια πολιτών που πλέον δεν πείθονται από τα κλασικά «επιχειρήματα» του παραδοσιακού βορειοαμερικανικού συστήματος.
Γι’ αυτό και βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο να αναδύονται καταστάσεις, όπως ο Σάντερς και ο Τραμπ, που δεν ήταν επιλογές του βαθέος κατεστημένου και προκαλούν αναταραχή την οποία κάθε άλλο παρά επιθυμούσε το σύστημα. Ή να βγαίνουν στη φόρα και να συζητιούνται από τους πάντες οι «μυστικές αδυναμίες» των υποψηφίων, προκαλώντας ανατροπές σε μια προεκλογική εκστρατεία η οποία ήδη δεν μοιάζει με καμιά από τις προηγούμενες – που ήταν πάντα σκηνοθετημένες μέχρι την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Ακόμη και το γεγονός ότι η «σοβαρή και υπεύθυνη» Κλίντον είδε μέσα σε μικρό διάστημα να εξανεμίζεται η μεγάλη δημοσκοπική διαφορά της με τον «ανεκδιήγητο και απρόβλεπτο» Τραμπ, και μάλιστα πριν καν δημοσιοποιηθεί το πρόβλημα υγείας της, σχετίζεται με την έλλειψη στρατηγικής του κατεστημένου – και άρα την αδυναμία επιβολής των επιθυμητών σε αυτό κατευθύνσεων. Ακόμη και οι γελοιογραφίες αντανακλούν αυτή τη σύγχυση – κι εδώ αναδημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα!
Φαίνεται να δυναμώνει στο εσωτερικό των ΗΠΑ (και αυτό θα έχει επιπτώσεις διεθνείς, βέβαια) μια τάση που απειλεί την όποια κοινωνική συνοχή υπήρχε, και φιτιλιάζει αλλεπάλληλες συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς να διαφαίνεται κάποιο ισχυρό κέντρο το οποίο να επιχειρεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα εντός των ΗΠΑ. Τα ίδια και εκτός, στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, όπου η κυνική πολιτική «δημιουργώ χάος ώστε μετά να παρέμβω» έδειξε με οδυνηρό για την Ουάσιγκτον τρόπο τα όριά της, και διευκόλυνε τη δυναμική παρέμβαση αντίπαλων δυνάμεων. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη πιο επιφανειακές από την ενασχόληση με την υγεία της Κλίντον φαίνονται οι «αναλύσεις προοδευτικών κύκλων» που επιχειρούν να αποδείξουν ότι η Χίλαρι πρέπει να επιλεγεί έστω και ως «μικρότερο κακό». Στο σημερινό φύλλο παραθέτουμε ένα κείμενο του Μουμία Αμπού Τζαμάλ που ασχολείται με αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Ε.Φ.
