Το μεσημέρι της Πέμπτης ανακοινώθηκε ότι οι διαπραγματεύσεις στην Αίγυπτο, με τη συμμετοχή και υπό την εγγύηση των ΗΠΑ, της Αιγύπτου, της Τουρκίας και του Κατάρ, κατέληξαν σε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξύ του κατοχικού κράτους και των Παλαιστινίων. Η συμφωνία σε πρώτο στάδιο προβλέπει: α) αποχώρηση του κατοχικού στρατού από τμήμα της Λωρίδας, β) απελευθέρωση των ισραηλινών ομήρων και Παλαιστίνιων κρατούμενων, γ) απρόσκοπτη είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας. Το γεγονός ότι το σιωνιστικό κράτος παραβίασε τη συμφωνία «με το καλημέρα» (πολύνεκρα πλήγματα στη Χαν Γιουνίς και στην πόλη της Γάζας τα ξημερώματα της Παρασκευής) είναι ενδεικτικό της ευθραυστότητας όσων υπογράφηκαν. Αλλά δεν προκαλεί εντύπωση: το γενοκτονικό καθεστώς έχει απροσχημάτιστα τινάξει στο αέρα όλες τις προηγούμενες συμφωνίες εκεχειρίας στη Γάζα, στον Λίβανο κ.λπ.
Η ευθραυστότητα φαίνεται και από το γεγονός της παραπομπής των πλέον προβληματικών πτυχών του σχεδίου Τραμπ-Νετανιάχου σε επόμενα στάδια, καθώς και από την αοριστία όσον αφορά την απαίτηση αφοπλισμού της Χαμάς (και των άλλων δυνάμεων αντίστασης) και τη μελλοντική διακυβέρνηση της Γάζας. Είναι δηλαδή σαφές ότι κρίσιμες πτυχές των αρχικών 20 σημείων, οι πιο αρνητικές για την Παλαιστινιακή υπόθεση, τώρα έχουν θαμπώσει. Όπως γράφαμε άλλωστε στο προηγούμενο φύλλο*, ήδη το αρχικό σχέδιο Τραμπ, ακόμα και με τις «τροποποιήσεις» Νετανιάχου, αναγνώριζε σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα επί του πεδίου – δηλαδή το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι αρνούνταν να εγκαταλείψουν την ισοπεδωμένη Γάζα. Κι άρα αποδεχόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια «καθαρή» από Παλαιστίνιους Ριβιέρα, όπως αλαζονικά είχε εξαγγείλει ο Τραμπ.
Τα (θολά) δεδομένα
Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία που υπογράφηκε, με όλα τα γκρίζα και αντιφατικά σημεία της και με τη μεγάλη πιθανότητα να παραβιαστεί και αυτή από το Ισραήλ, δεν μπορεί να θεωρηθεί νίκη ούτε της μίας ούτε της άλλης πλευράς. Άλλωστε δεν υπογράφηκε εν κενώ: υπάρχουν σημαντικά δεδομένα που προσπερνιούνται γρήγορα από όσους έχουν το πάνω χέρι στην «ενημέρωση» της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι οποίοι πλασάρουν την εύθραυστη εκεχειρία είτε ως ειρήνευση (που όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο υπάρχει κατοχή) είτε ως νίκη του Ισραήλ (με στόχο να προκαλέσουν σύγχυση και αποστράτευση στο παγκόσμιο ρεύμα αλληλεγγύης). Ας δούμε λοιπόν κάποια δεδομένα:
- Οι Παλαιστίνιοι έχουν στο πλάι τους μονάχα μια χούφτα κράτη και το διεθνές κίνημα. Οι διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ κ.λπ.) περιορίζονται σε ψηφίσματα και σε αναγνωρίσεις για τα μάτια του κόσμου. Οι ηγεσίες της «φιλοπαλαιστινιακής» Τουρκίας και των αραβικών καθεστώτων έχουν αναλάβει υπηρεσία ως υπεργολάβοι του Τραμπ. Οι δε ηγήτορες του λεγόμενου Παγκόσμιου Νότου, με προεξάρχουσα τη Ρωσία, χειροκροτούν κι αυτοί τον… ειρηνοποιό Τραμπ, έχοντας παραχωρήσει στις ΗΠΑ την πρωτοβουλία «επίλυσης» συνολικά του μεσανατολικού προβλήματος.
- Έχοντας αυτόν τον συγκεκριμένο συσχετισμό υπόψη, η στάση της Παλαιστινιακής Αντίστασης συνδυάζει έναν ρεαλισμό (οι Παλαιστίνιοι δεν φεύγουν, αλλά δεν έχει αποτραπεί ο κίνδυνος «τελικής λύσης») με την επιμονή να κρατά ανοιχτή την προοπτική της απελευθέρωσης. Επιπλέον, οι «τρομοκράτες» αναγνωρίζονται πια επίσημα ως αξιόπιστοι συνομιλητές, χωρίς να υποκύπτουν στη –μη ρεαλιστική άλλωστε– απαίτηση να συνθηκολογήσουν άνευ όρων και να εξαφανιστούν από τη Γάζα.
- Ακόμη περισσότερο, στις διαπραγματεύσεις στην Αίγυπτο εκδηλώνεται μια εθνική ενότητα και συνεννόηση όλης της Παλαιστινιακής Αντίστασης, μέσα από την κοινή παρουσία και ενιαία τοποθέτηση των ηγετών της Χαμάς, της Τζιχάντ και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το μήνυμα προς όλους είναι σαφές: είμαστε εδώ, είμαστε ενωμένοι, και θα εξακολουθήσουμε να αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο για τον τερματισμό της κατοχής και την έμπρακτη υλοποίηση του διεθνώς αναγνωρισμένου δικαιώματος αυτοδιάθεσης του Παλαιστινιακού έθνους.
Σε τεντωμένο σκοινί
Αυτά δηλώνουν ότι η Παλαιστινιακή εθνική ηγεσία (η πραγματική, όχι ο Κουίσλινγκ της Ραμάλα) αντιλαμβάνεται την ουσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αποφεύγοντας σήμερα την επιβολή τετελεσμένων τα οποία δύσκολα θα ανατρέπονταν στο μέλλον. Επιπλέον κερδίζει μια προσωρινή έστω διαφυγή του λαού από τη γενοκτονική κόλαση και τον λιμό, απαραίτητη για την ανασυγκρότηση μυαλών και καρδιών. Είναι σίγουρο πως εφεξής, από το ένα στάδιο της εκεχειρίας στο άλλο, οι Παλαιστίνιοι (αλλά όχι μόνο αυτοί) θα βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί – κρατώντας όμως στο περιφερειακό και διεθνές επίκεντρο τον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας τους.
Ήδη η πιθανότητα ένταξης της Σαουδικής Αραβίας κ.ά. στις συμφωνίες «εξομάλυνσης» με το Ισραήλ, όπως επιθυμεί διακαώς η Ουάσιγκτον (κι όπως μάλλον θα συνέβαινε εάν δεν εκδηλωνόταν το 2023 η «Έξοδος των Πολιορκημένων»), παραμένει ελάχιστη. Το Ριάντ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν είναι πια ρεαλιστική η προσδοκία των ΗΠΑ για «εξομάλυνση» χωρίς παλαιστινιακό κράτος. Στα γκρίζα, αδιευκρίνιστα σημεία περιλαμβάνεται επίσης η σύνθεση και τοποθέτηση της «διεθνούς δύναμης επιτήρησης», καθώς οι Αιγύπτιοι, Τούρκοι, Καταριανοί κ.λπ. δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν εμφανιζόμενοι να χτυπούν τους γηγενείς «τρομοκράτες» από κοινού με τον κατοχικό στρατό.
Συμπερασματικά: με τα πάνω του και με τα κάτω του, ο αγώνας συνεχίζεται. Το Παλαιστινιακό έθνος, οι λαϊκές μάζες, οι σημερινοί και μελλοντικοί μαχητές της δίκαιης αντίστασης, έχουν ματώσει και ακρωτηριαστεί, αλλά δεν έχουν λυγίσει.
* «Σχέδια πάνω σε μια γενοκτονία» (φύλλο 746).
Χτύπησαν και τον Στολίσκο της Ελευθερίας
Τα ξημερώματα της Τετάρτης, λίγες μέρες μετά την ισραηλινή πειρατεία εναντίον του Global Sumud Flotilla, το κατοχικό παρακράτος επιτέθηκε (πάλι σε διεθνή ύδατα) και στον Στολίσκο της Ελευθερίας, στα 9 σκάφη του οποίου επέβαιναν 145 άνθρωποι από 30 χώρες. Στην επίθεση συμμετείχαν και μαχητικά ελικόπτερα, καθώς το σκάφος Conscience (Συνείδηση) διέφευγε επί ώρες από τα ισραηλινά πολεμικά πλοία. Οι απαχθέντες οδηγήθηκαν στην κακόφημη φυλακή Κτζιότ, με πολλούς εξ αυτών να υπόκεινται βάναυση μεταχείριση, όπως συνέβη και με πολλούς απαχθέντες του Global Sumud Flotilla.
Για κάποιον άγνωστο σε εμάς λόγο, η αποστολή του Στολίσκου της Ελευθερίας αντιμετωπίστηκε με επικοινωνιακή αδιαφορία, μεταξύ άλλων και από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αριστεράς… Στο μεταξύ, μέχρι χθες παρέμεναν φυλακισμένα στην έρημο Νεγκέβ 6 μέλη του Global Sumud Flotilla! Πρόκειται για 3 Νορβηγούς, 1 Ισπανό και 2 Μαροκινούς. Ένας εκ των δύο τελευταίων, ο Αζίζ Γκάλι, είναι ηγετικό στέλεχος του Δημοκρατικού Εργατικού Δρόμου και πρώην πρόεδρος της Μαροκινής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σύμφωνα με δικηγόρους που κατάφεραν να τους επισκεφθούν προχθές, οι 6 έχουν ξεκινήσει από τη στιγμή της σύλληψής τους απεργία πείνας.
Ιδιαίτερη λύσσα επιδεικνύουν οι δεσμώτες εναντίον του Αζίζ Γκάλι ο οποίος, αντιτιθέμενος στην «εξομάλυνση» των σχέσεων του Μαρόκου με το κατοχικό κράτος, αρνήθηκε για λόγους αρχών συνάντηση με τον Μαροκινό πρόξενο που έχει διαπιστευθεί στο Τελ Αβίβ. Και στην περίπτωση των 6 η «ανεμελιά» της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι εντυπωσιακή.
