Του Γιώργου Γιαλούρη
Τι λες ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε, θα αμολήσω τα σκυλιά γαβ, γαβ, γαβ, «τα σκυλιά ρε μαλάκα, τι μου τραβήχτηκες εδώ ρε μαλάκα, τα σκυλιά ρε, άφησες μόνα τους τα σκυλιά ρε μαλάκα;», όπως λέει ο μεγάλος Μουρίκης στη σκηνή του νοσοκομείου στον Μαχαιροβγάλτη του Οικονομίδη και γαβγίζουν, γαβγίζουν τα σκυλιά και έχει πέσει όλο το σύστημα να τους φάει όλους, να τους φάει, να μας φάει, να μας κατασπαράξει, τους λες τη λέξη «Τέμπη» και λυσσάνε, αφρίζουν, κινδυνεύει το πολίτευμα κύριοι, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησις του εικοσικάτι τακατό στο εκλογικό σώμα, ένα εκλογικό σώμα κατσιασμένο και σακατεμένο, γαβ γαβ, το νου σας ανθρωπάκια που θέλετε και δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη είναι δική μας, η αστυνομία είναι δική μας, προστατεύει εμάς, η βουλή είναι δική μας, οι μαφιόζοι κάνουν μπίζνες με εμάς, η εκκλησία κάνει μπίζνες με εμάς, το λαθρεμπόριο είναι υπό την προστασία μας, οι προανακριτικές είναι δικές μας, η αντιπολίτευση είναι δική μας, το πολίτευμα είμαστε εμείς, είμαστε οι θεσμοί, οι ενσαρκωτές του πολιτεύματος, εσείς να εκκλησιάζεστε και να ψηφίζετε, να πληρώνετε και να χρωστάτε, να δίνετε και τα σπίτια σας, όπως τα δίνατε τότε που μεσουρανούσαμε, τότε που σας δέρναμε και σας δίναμε πιάτο στα Waffen SS, αχ τι ωραία που ήταν τότε, κάναμε και τα μπλόκα μας, αμολούσαμε τα λυσσασμένα σκυλιά και γίνονταν ωραία και τακτοποιημένα οι δουλειές, τώρα δυσκολευόμαστε λίγο αλλά τα καταφέρνουμε ωστόσο καλά, την έχουμε κάνει τη δημοκρατία παιχνιδάκι, ένα τόπι που το πετάμε από το ένα χέρι στο άλλο, έλα παίξε κι εσύ λίγο συριζάκι, yeeees sir, ό,τι πει η πρεσβεία, απ!, ινστιτούτι φρούτι, σου έπεσε, φέρ΄ το πάλι το τόπι, πάρε κι εσύ λίγο πασοκάκι, πρόσεξε μην το παίζεις έτσι το μπαλάκι, σε βλέπουμε και σ’ ακούμε, ακούμε τα πάντα, πάμε παιδιά, ελάτε, πετάχτε το τόπι ο ένας στον άλλον, δεν φταίει το τόπι, φταίει ο καπιταλισμός, καλά, καλά, τάκα-τάκα, τάκα-τάκα, τάκα-τα, σιγά παιδιά, όλοι παίζετε λιγάκι, όλοι παίζουμε, φτάνει να μην μας χαλάει κανείς το παιχνίδι, το παιχνίδι πρέπει να συνεχίζει και να έχουν όλοι το μερίδιό τους, είμαστε οι νικητές, δώστε τα όλα στον Ζελένσκι, δώστε τα όλα για τη δημοκρατία, πάρτε τα όλα, κι εκείνα τα άσκαστα βλήματα στο Βίτσι, στείλτε τα κι αυτά, άλλωστε θα έχουμε λίαν συντόμως σιδερένιο θόλο, μην γελάτε ρε Χούθι, μην μας χαλάτε το παιχνίδι, δεν θέλω ζαβολιές, δικαιοσύνη και μαλακίες, τα σκυλιά της δημοκρατίας είναι αμολημένα και πεινασμένα, όλο πεινάνε τα κωλόσκυλα και θέλουν κι άλλο, κι άλλο, τι να κάνουμε, από μόνα τους το κάνουν, θα φάνε, θα κατασπαράξουν, θα ξεσκίσουν, θα κομματιάσουν, το μαγαζί είναι δικό τους, δικό τους και δεν θ’ αφήσουν οποιαδήποτε χαροκαμένη μάνα να τους αμφισβητήσει, οι Cutoliani έχουν βγει παγανιά και τρομοκρατούν, ιδού οι τρομοκράτες, πιάστε τους, τι λες παιδάκι μου, δεν πειράζει συνάδελφος συνάδελφο, το μαγαζί είναι δικό τους. Όχι, ρε, δεν είναι το μαγαζί δικό τους. Είναι δικό μας. Είναι όλων αυτών που προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα. Και δεν είναι μαγαζί. Είναι η πατρίδα μας, είναι ο τόπος μας και η αξία του δεν ποσοτικοποιείται. Άλλα έτσι έχετε μάθει από τα γεννοφάσκια σας. Έτσι μεγαλώνετε και τους γενίτσαρούς σας, τα σκυλιά σας. Πόσο; Τόσο. Όλα για εσάς έχουν μια τιμή. Όλα είναι φράγκα.
