Με την υποστήριξη της κεντροαριστερής Δανέζας πρωθυπουργού Φρέντερικσεν και του Ολλανδού κεντροδεξιού πρωθυπουργού Ρούτε, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν μπλόκαρε χωρίς πολλά-πολλά την έναρξη της διαδικασίας ένταξης της Αλβανίας και της «Βόρειας Μακεδονίας» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το γεγονός προσφέρεται για πολλαπλά σχόλια. Ας πούμε, αν το είχε πράξει ο Πολωνός Κατσίνσκι ή ο Ούγγρος Όρμπαν, θα είχε βουίξει ο τόπος από καταδίκες της υπονόμευσης της Ε.Ε. από τους «εθνολαϊκιστές», και θα ξανάμπαινε μετ’ επιτάσεως το αίτημα για κατάργηση του «αναχρονιστικού και αντιπαραγωγικού δικαιώματος των κρατών μελών να βάζουν βέτο». (Ούτε ως αστείο δεν εξετάζεται βέβαια η πιθανότητα να έβαζε βέτο μια ελληνική κυβέρνηση – άλλωστε είναι γνωστό ότι οι δύο υποψήφιες βαλκανικές χώρες ανήκουν στους πλέον ειλικρινείς φίλους της Ελλάδας…).
Εν πάση περιπτώσει, το βέτο το έθεσε η πολύ ευρωπαϊκή Γαλλία, οπότε το μόνο που ακούστηκε ήταν μερικοί κλαυθμηρισμοί των εντεταλμένων της ασθενούσας γερμανοκρατίας, όπως ο κομισάριος Γιοχάνες Χαν, που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων. Διαμαρτυρήθηκαν κοσμίως και οι πολιτικοί υπάλληλοι του ευρωατλαντισμού στις δύο υποψήφιες χώρες, αλλά μόνοι τους τα είπαν, μόνοι τους τα άκουσαν. Η δε Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, που πίεζε για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αφότου κατάπιε το γαλλικό βέτο πρόσθεσε πως… συμφωνεί με τον Μακρόν ότι πρέπει να «μεταρρυθμιστούν» οι διαδικασίες διεύρυνσης. Οπότε το θέμα της ενταξιακής πορείας των βαλκανικών χωρών παραπέμφθηκε στις καλένδες: «Του χρόνου και βλέπουμε», ήταν το σχόλιο του –επίσης απογοητευμένου– Λιθουανού προέδρου Ναουσέντα.
Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την πραγματική αιτία του γαλλικού βέτο. Ένας λόγος είναι η δυσφορία του Παρισιού, το οποίο διεκδικεί την αναγνώριση των «ιστορικών δεσμών και συμφερόντων του» στα Βαλκάνια, για την περιθωριοποίησή του στη γειτονιά μας. Ένας ακόμη λόγος είναι ίσως η εκτίμηση της Γαλλίας ότι το κέρδος από την ένταξη βαλκανικών χωρών είναι μικρό σε σχέση με τον κίνδυνο αυτές να αποτελέσουν χώρες υποδοχής μεταναστών και προσφύγων από τα μεσανατολικά μέτωπα, στην περίπτωση που η εξυπηρετικότατη Ελλάδα δεν αρκέσει ως φράχτης. Οπότε σηκώνει κόκκινη κάρτα και, επειδή ανήκει στους ισχυρούς της Ε.Ε., κανείς δεν τολμά να της ζητήσει λογαριασμό. Έτσι γίνονται οι δουλειές στην «ευρωπαϊκή οικογένεια». Οι μόνοι που θα μπορούσαν να καταγγείλουν τον Μακρόν για υπονόμευση των συμπεφωνημένων, αν υπάρξει έξωθεν νεύμα, είναι οι… Μητσοτάκης και Τσίπρας. Έτσι κι αλλιώς, η έννοια βέτο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους.
Ε.Φ.
