Η Γαλλία σταδιακά βγαίνει από έναν κύκλο μεγάλων κινητοποιήσεων και εξίσου μεγάλης συκοφάντησης αλλά και άγριας καταστολής όσων διαμαρτύρονταν, με αφορμή τη «μεταρρύθμιση» του συνταξιοδοτικού συστήματος από την κυβέρνηση Μακρόν. Αυτή τη στιγμή επέλεξε η εξουσία για να βαρύνει κι άλλο την ήδη «σιδηρά» Γαλλική Δημοκρατία, εξοπλίζοντάς την με ένα ακόμη εκτρωματικό νομοθέτημα που επεκτείνει τη μαζική επιτήρηση της κοινωνίας. Το εν λόγω νομοσχέδιο επιτρέπει στις «αρχές» να ενεργοποιούν εξ αποστάσεως τα μικρόφωνα και τις κάμερες των κινητών, εν αγνοία των κατόχων τους, καθώς και να καταγράφουν πού βρίσκονται οι μαζικά παρακολουθούμενοι πολίτες ανά πάσα στιγμή! Ήδη εγκρίθηκε σε πρώτη ανάγνωση από την, εντελώς αναντίστοιχη με τη λαϊκή ψήφο, μακρονική πλειοψηφία στη γαλλική Γερουσία…
Το νέο τσαλαπάτημα των θεμελιωδών ελευθεριών δεν έπεσε βέβαια από τον ουρανό: γενικά μιλώντας, είναι γέννημα-θρέμμα της υστερικής καμπάνιας των ελίτ ενάντια στον «αδαή όχλο» και τον «εθνολαϊκισμό», που στοχεύει στην απονομιμοποίηση των δικαιωμάτων των λαϊκών τάξεων –συμπεριλαμβανομένου αυτού του να έχουν γνώμη και να αξιώνουν να γίνει σεβαστή– και συνολικά της αστικής δημοκρατίας όπως την ξέραμε. Και, πιο συγκεκριμένα, συνιστά θεσμική αναβάθμιση των ήδη εφαρμοζόμενων αντισυνταγματικών μεθόδων επιτήρησης, αρχικά των «υπόπτων» για ενέργειες ή και… σκέψεις που εμπίπτουν στον ξεχειλωμένο κρατικό ορισμό της τρομοκρατίας, κι έπειτα της μαζικής παρακολούθησης και του βιομετρικού ελέγχου των πολιτών με την «ευκαιρία» της πανδημίας.
Πρόκειται για μία, αλλά σοβαρή, πτυχή της μεταδημοκρατικής ανεξέλεγκτης αυταρχικοποίησης και ανελευθερίας όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Δηλαδή η εξέλιξη αυτή κάθε άλλο παρά αφορά αποκλειστικά τις περιοχές του αντίπαλου «ανατολικού ολοκληρωτισμού». Και υποστηρίζεται φανατικά από τη μεγάλη πλειοψηφία των κατ’ όνομα φιλελεύθερων διανοητών, πολιτικών κ.λπ., τουτέστιν αυτών ακριβώς που θα έπρεπε να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανατίναξη του κλασικού Δυτικού αφηγήματος περί δημοκρατίας και ελευθερίας. Διότι εδώ πλέον δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι απλά με μια επιλεκτική εφαρμογή ή φραστική μόνο παραδοχή κάποιων θεμελιωδών ελευθεριών και συνταγματικών επιταγών, που πάντως θεωρητικά είχαν κηρυχθεί απαραβίαστες, αλλά με την κατάργησή τους και τυπικά.
Στο κυρίως κείμενο αυτού του ένθετου περιδιαβαίνουμε το πώς σταδιακά κυριάρχησαν και προωθήθηκαν οι ανελεύθερες λογικές και πολιτικές στη Γαλλία και όχι μόνο, ενώ σε δύο πλαίσια παρατίθενται οι απόψεις νομικών και, εν είδει παραδείγματος, το τι συμβαίνει σε μερικές ακόμη χώρες του Δυτικού μπλοκ (ΗΠΑ, Βρετανία, Πολωνία). Στην τέταρτη σελίδα του ένθετου παρουσιάζονται δύο χτυπητές εκδηλώσεις του αντιδημοκρατικού και αυταρχικού κατήφορου: η θέση εκτός νόμου στη Γαλλία του μαζικού περιβαλλοντικού κινήματος «Εξεγέρσεις της Γης», και η πρόσφατη εν ψυχρώ δολοφονία ενός 17χρονου από αστυνομικούς, που αρχικά (μέχρι να εμφανιστούν βιντεοσκοπήσεις του εγκλήματος…) επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως «νόμιμη άμυνα».
Τελικό συμπέρασμα: η υπόθεση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, όσων δικαιωμάτων κατέκτησαν οι λαοί με τους αγώνες τους και αποτυπώθηκαν στα εθνικά Συντάγματα –που κι αυτά πλέον θεωρούνται «αναχρονιστικά»!– πρέπει να τύχει πεισματικής υπεράσπισης από μαζικά λαϊκά κινήματα που θα αντιστέκονται και θα συνδιαμορφώνουν καταρχήν μια νέα συνείδηση και κατανόηση του τι συμβαίνει, κι έπειτα θα οικοδομούν τους όρους αποτίναξης της δυστοπίας την οποία εξαπλώνουν παντού οι ολίγοι και ισχυροί. Η υπόθεση αυτή δεν αφορά «ειδικούς», και οπωσδήποτε δεν αφορά τους λεγόμενους φιλελεύθερους της Δύσης – που επείγει να αναζητήσουν έναν διαφορετικό λεκτικό αυτοπροσδιορισμό…
