Front de Gauche, Die Linke, ATTAC, PCF, PGE, IU, συνδικαλιστές και πανεπιστημιακοί, από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέλη της αριστερής ομάδας των 35 ευρωβουλευτών. Όλες οι ευδιάκριτες αριστερές τάσεις, πλην ΚΚΕ, συναντήθηκαν στις 4 και 5 Ιουνίου, στο Παρίσι, και αντάλλαξαν σκέψεις, διατύπωσαν ερωτήματα και επιχείρησαν δειλές απαντήσεις. Σε χαμηλούς τόνους και χωρίς μαζικό ακροατήριο, στην πανεπιστημιακή αίθουσα του Jusien, στο Παρίσι. Φυσικά, όλα αυτά πολύ μακριά από τα «επικίνδυνα» βόρεια προάστια της γαλλικής πρωτεύουσας που με μεγάλη δυσκολία σε πάει ακόμη και το ταξί.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της συνάντησης ήταν η εκδήλωση της ανάγκης να «ξαναμιλήσουμε», συνθέτοντας τις πολλές και διαφορετικές ματιές της Αριστεράς όταν αναλύει τη φύση της κρίσης. Οι περισσότερες απαντήσεις κινήθηκαν εντός των ορίων (του αυτοδιαχειριστικού και συμμετοχικού καπιταλισμού, που αποτελούσε κάποτε το έμβλημα της σοσιαλδημοκρατίας) και περιορίστηκαν περισσότερο στα περιγραφικά στοιχεία μια ευρωπαϊκής «κρίσης δημόσιου χρέους». Φράσεις, όπως «το διαζύγιο ανάμεσα στο κράτος και την αγορά» ή το «έλλειμμα της δημοκρατίας» δεν ήταν αρκετές για να ανοίξουν ένα διαφορετικό παράθυρο στις ανησυχίες των πολιτών, που έσπευσαν να ακούσουν τη φωνή των Ευρωπαίων αριστερών εκείνο το διήμερο στο Παρίσι. Μια Αριστερά, εμφανώς αμήχανη γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να ανατροφοδοτήσει με εξάρσεις διαρκείας την κοινωνική ανησυχία αλλά και εγκλωβισμένη στο δικό της «ευρωπαϊκό» πρόβλημα που σύμφωνα με τον εκπροσωπο της ΑΤΤΑC ,P. Khalfa «θυμίζει έντονα τη δεκαετία του ‘30».
Ουδείς από τους ομιλητές τάχθηκε υπέρ της εξόδου της χώρας του από την ΟΝΕ. Ίσως ναι στην κατάργηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και ενδεχομένως στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Αλλά είναι άραγε εφικτό ένα καινούργιο «new deal», που «θα διασώσει και τις τράπεζες, και τους μισθούς και την εργασία;», αναρωτήθηκε ο Τh.Handel (Die Linke).
Εκεί, λοιπόν, που άλλοτε φιλοξενούνταν οι συνεδριάσεις του Συλλόγου των Ελλήνων φοιτητών, στις 4 και 5 Ιουνίου, Ευρωπαίοι αριστεροί και ακτιβιστές, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της γαλλικής εφημερίδας «Humanit?» και αναζήτησαν σταθερές στο ερώτημα για το «Πώς η Ευρώπη θα βρει την έξοδο από την κρίση». Κεντρικό ζητούμενο, η Ελλάδα, η αλληλεγγύη και η προσδοκία πως οι Έλληνες… κάτι θα κάνουν. «Είμαστε όλοι Έλληνες, γιατί όλοι περιμένουμε από τους Έλληνες», έλεγε την προηγούμενη της συνάντησης ένας Γάλλος στον πανεπιστημιακό Κ. Βεργόπουλο που συμμετείχε στον πρώτο κύκλο συζητήσεων. «Ναι, αλλά και εμείς περιμένουμε από τους Γάλλους», του απάντησε. «Δεν μπορούμε να αναπτύσσουμε την αλληλεγγύη μόνο για τα οφέλη της αλλά και για τους κινδύνους. Το χρέος της Ελλάδας ανήκει και σε γαλλικές και σε γερμανικές τράπεζες. Εάν, λοιπόν, λέμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι στην Ελλάδα, πρέπει να μεταφέρουμε μέρος του χρέους στο ενεργητικό των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών», υποστήριξε ο εκπρόσωπος από το Κόμμα των Πράσινων. «Εάν οι πολιτικές που εφαρμόζονται τώρα στην Ελλάδα προωθούνταν στη Γαλλία, θα είχαμε κοινωνική έκρηξη», υποστήριξε εκπρόσωπος από την Πορτογαλία.
Μια συζήτηση που επικεντρώθηκε στην Ευρώπη και το ευρώ, αλλά και στην –σε μεγάλο βαθμό– απονομιμοποίηση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, καθώς και στα αδιέξοδα που προκύπτουν από τον αποκλεισμό των νέων.
Αλλά και μια ενιαία γραμμή: ο φόβος για την έξοδο από την ΟΝΕ. «Η έξοδος είναι επικίνδυνη περιπέτεια. Αλλά αν μείνουμε πρέπει να ξεκαθαρίσουμε με ποιες προϋποθέσεις θα το κάνουμε», υποστήριξε ο οικονομολόγος Jac Genereux (Κόμμα της Αριστεράς). «Ναι, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς ευρωπαϊκό κράτος. Πίσω από την κρίση του ευρώ πρέπει να αναζητήσουμε την κρίση οικοδόμησης της Ευρώπης και την αποτυχία της Λισαβόνας», αντέτεινε ο Nicolas Benies, για να υποδείξει στη συνέχεια, ως λύση την επανάσταση. Αλλά ποια επανάσταση; Ήταν σαφής: «Τη νέα ηθική της οικονομίας», διευκρίνισε. «Να καταλάβουμε τη φύση και το χαρακτήρα της κρίσης για να διαμεσολαβήσουμε και με εναλλακτικές λύσεις να αντιπαρατεθούμε σε αυτούς που θέλουν να ηθικοποιήσουν τον καπιταλισμό», παρενέβη ο Patrick Le Hyarick, αντιπρόεδρος της αριστερής ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο GUE/NGL.
