Του Αντώνη Νταβανέλλου
Διαμορφώνεται μια πραγματικά έκτακτη κατάσταση. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, μετά το πακέτο μέτρων της 4ης Μαρτίου, υπό την εκβιασμό των spreads και την απειλή της προσφυγής στο ΔΝΤ, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο νέων σκληρών αντιμεταρρυθμίσεων, που έρχονται με το φορολογικό, το ασφαλιστικό, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Σε αυτές τις συνθήκες, είναι εντυπωσιακό το γεγονός της περιορισμένης παρέμβασης της Αριστεράς. Αυτό είναι το κενό, που όλοι οφείλουμε να προσπαθήσουμε να καλύψουμε.
Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κινηθούμε επειγόντως σε τρεις άξονες:
Α) Να συμβάλουμε, ξεκινώντας από την υπαρκτή βάση του ΣΥΡΙΖΑ, στη διαμόρφωση του «υποκειμένου» αντίστασης. Με αυτό έχουν να κάνουν οι Επιτροπές Αγώνα, η πρόταση για τακτικές διαδηλώσεις, κεντρικά και τοπικά, η υποχρέωσή μας να υποστηρίξουμε τακτικές κλιμάκωσης και συντονισμού των απεργιακών αγώνων, η υποχρέωσή μας να απαγκιστρωθούμε από τη συναίνεση –ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο- στην κορυφή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (π.χ. προεδρείο της ΓΣΕΕ).
Β) Να προβάλουμε, πραγματικά, εναλλακτικές λύσεις στην αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού. Η Αριστερά οφείλει να βγει από το «πλαίσιο» του ρεαλισμού απέναντι στο κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας και το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας. Να προβάλει την ανάγκη μαζικών προσλήψεων στα νοσοκομεία και στα σχολεία, ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, να απαιτήσει αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, ενάντια στη διαρκή και άγρια λιτότητα, να ζητήσει τη βαριά φορολογία των πλουσίων και τη μείωση των εξοπλισμών ως απάντηση στην κατάρρευση των δημόσιων εσόδων. Να απαιτήσει την εθνικοποίηση των Τραπεζών (τουλάχιστον, όσων «επιδοτούνται» από το κράτος) ως απάντηση στην κερδοσκοπία και την υποταγή στους ραντιέρηδες…
Γ) Δεν έχουμε κανένα περιθώριο για εφησυχασμούς ή για «τάιμ άουτ». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει αποφασιστικά προς τα έξω, να επιδιώξει να γίνει «κέντρο» συγκρότησης του μετώπου αντίστασης. Αυτά τα καθήκοντα δεν πρέπει να παρεμποδιστούν ούτε από τις προτεραιότητες του συνεδρίου του ΣΥΝ ούτε -πολύ περισσότερο- από τις εκλογικίστικες προτεραιότητες με ορίζοντα τις περιφερειακές εκλογές. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απαραίτητη και μια «επανάσταση» στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής ομάδας: οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν και δεν πρέπει να υποτάσσονται πλέον στην ατζέντα της Βουλής, αλλά να αξιοποιούνται κατά απόλυτη προτεραιότητα στην οργάνωση των αγώνων, την αγκιτάτσια και την προπαγάνδα σε χώρους, τη λειτουργία στην «πρώτη γραμμή» των αγώνων.
Στα τρία αυτά «μέτωπα» θα κριθεί η ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Με απαραίτητους σταθμούς την επιμονή στη σύγκληση της Παναττικής Σύσκεψης και –κυρίως- της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής, που πρέπει να δώσουν την ορμή ενός νέου ξεκινήματος στο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
