Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Από τη στιγμή που η Αλέκα Παπαρήγα κήρυξε δημόσια πως η ταχτική του ΚΚΕ είναι «πόλεμος στον πόλεμο της κυβέρνησης», πολλοί αριστεροί πίστεψαν πως μια τέτοια δήλωση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο παρά όξυνση της ταξικής πάλης. Γεγονός που απ’ ό,τι μας διδάσκει η ιστορική πείρα προϋποθέτει, πέρα από τα άλλα, πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, ευρύ κοινωνικό μέτωπο, ένα μαχητικό και ενιαίο λαϊκό ποτάμι και βέβαια μια ενωμένη, όχι ιδεολογικά αλλά στον άμεσο στόχο, Αριστερά. Προϋποθέσεις εντελώς απαραίτητες για να διεξαχθεί τούτος ο πόλεμος παίρνοντας υπόψη τόσο τη στόχευση της κυβερνητικής πολιτικής όσο και το συσχετισμό των αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων. Δυστυχώς για μια φορά ακόμα η ηγεσία του Περισσού εγκλωβισμένη στην «ασφάλεια της περιχαράκωσης» αντί να οργανώσει τον πόλεμο που κήρυξε, σαλπίζει την έναρξη της «στρατηγικής πάλης για την εξουσία» και όχι απλώς τη «μάχη χαρακωμάτων ή τη μάχη μέσα στην οποία το εργατικό-λαϊκό κίνημα θα διαπραγματεύεται τι και πόσο θα χάσει».
Τη στιγμή που ο λαός δέχεται μια πρωτόγνωρη επίθεση σ’ όλα τα επίπεδα και το σύστημα επιδιώκει στρατηγικής σημασίας αλλαγές προς όφελός του, η ηγεσία του ΚΚΕ αγνοεί για μια ακόμα φορά την πραγματικότητα και τη συγκυρία και προτάσσει τη «συσσώρευση πολιτικής εμπειρίας και επαναστατικής ενέργειας». Αντί να προβάλλει την ανάγκη και να μεθοδεύει την υλοποίηση της πιο πλατιάς λαϊκής αγωνιστικής κινητοποίησης, προτάσσει το στόχο της «αποφασιστικής αναμέτρησης με τα μονοπώλια για την ανατροπή της εξουσίας τους». Αντί η πολιτική, ιδεολογική και μαζική δράση του ΚΚΕ να «διαχέεται» μέσα σε πολύμορφα σχήματα λαϊκής συσπείρωσης που θα συγκλίνουν σ’ ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης, ο Περισσός επιλέγει όλες οι δράσεις του σε μαζικό επίπεδο να αναπτύσσονται και να εκφράζονται μέσω του ΠΑΜΕ σ’ όλους τους χώρους. Τακτική που δρα αποσυσπειρωτικά σε κοινωνικό επίπεδο και απαγορευτικά σε επίπεδο κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς.
Έτσι με έκπληξη οι βουλευτές των άλλων κομμάτων άκουγαν προ ημερών τον ειδικό αγορητή του ΚΚΕ κ. Ν. Καραθανασόπουλο να προτείνει για πρώτη φορά στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής όπου συζητιόταν το φορολογικό νομοσχέδιο, να προσκληθούν κατά τη διαδικασία ακρόασης των αρμόδιων φορέων το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ και η ΠΑΣΕΒΕ (το ΠΑΜΕ δηλαδή στους αγρότες, στους βιοτέχνες και στους εμπόρους). Μια πρόταση που είχε ως στόχο όχι μόνο την «κοινοβουλευτική αναβάθμιση» του ΠΑΜΕ σε αντιπαράθεση με τις «συμβιβασμένες ηγεσίες» του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και την οριοθέτηση της στάσης του ΚΚΕ στην παρούσα πολιτική συγκυρία.
Στην πρόσφατη πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος ξεκαθαρίζεται με σαφήνεια η πολιτική του προτεραιότητα. Δεν είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αλλά «η προετοιμασία και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για αποφασιστική αναμέτρηση με τα μονοπώλια».
Τελικά οι σκοπιμότητες και η ανικανότητα κάποιων ηγεσιών της Αριστεράς να «διαβάσουν» τη στιγμή και την ιστορία του κινήματος πάντα θα ακριβοπληρώνονται με τα όνειρα της εργατικής τάξης.
