Του Κώστα Μαλαφέκα.
Ανέκαθεν, αλλά και ιδιαίτερα αυτή την εποχή, περισσότερο από όποια άλλη, θα μας χρειαζόταν, και θα θέλαμε να ’χουμε και να ανήκουμε σε μια Αριστερά, που οι άνθρωποί της και μάλιστα οι προβεβλημένοι και εκλεκτοί, να τσακώνονται για το ποιος ΔΕΝ θα διεκδικούσε μια έδρα και ΔΕΝ θα επιθυμούσε να είναι βουλευτής κι όχι το εντελώς αντίθετο, όπως συχνά-πυκνά μας συμβαίνει, σχεδόν σε κάθε εκλογές (και εσχάτως και στα συνέδρια).
Όταν, εκτός των άλλων, χιλιάδες κόσμος πια, μόλις φτάνει διαδηλώνοντας έξω από τη Βουλή, φωνάζει το γνωστό, δημοφιλέστατο πλέον, σύνθημα και όταν, μάλιστα, στις 5 Μάη οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ασύμμετρα οργισμένοι, φαίνονταν έτοιμοι «να μπούνε μέσα», όταν συμβαίνουν, λοιπόν, αυτά εσένα που σ’ αρέσει τόσο πολύ να κρατήσεις τη βουλευτική έδρα, κάτι το πολύ σοβαρό σου συμβαίνει…
Εδώ, «κανονικά», αυτή την εποχή θα ‘πρεπε να στέλνουμε «για τιμωρία» στη Βουλή όσους τόσο διακαώς το επιθυμούν να πάνε και το καταλαβαίνουν το πράγμα ως ιδιοκτησία τους.
Κάτω, λοιπόν, απ’ αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η καίρια και αξιοπρεπής δήλωση Μουλόπουλου, για το συμβάν με τους τέσσερεις του ΣΥΝ, δεν πρόκειται στο παραμικρό να τους ενοχλήσει.
Ωστόσο, η περίφημη ηθική σφαίρα δεν είναι ξεκρέμαστη. Πίσω της είναι ο υπολογισμός για τη μελλοντική πολιτική τύχη των τεσσάρων και πιο πίσω, ακόμα κάτι πολύ σοβαρότερο, που αφορά όχι μόνο τον ΣΥΝ και τους τέσσερις αλλά όλη την Αριστερά και τον άνευ αρχών τρόπο που «λύνει» τα προβλήματα της ενότητας και της πάλης στο εσωτερικό της. Ζήτημα που, άλλωστε, βρίσκεται στη βάση της ανομολόγητης ακύρωσης του ελπιδοφόρου εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι σχέσεις, λοιπόν, αυτές στο εσωτερικό της Αριστεράς και η δημόσια εικόνα αυτών των σχέσεων που, εντελώς άμεσα και ενστικτωδώς, προσλαμβάνει τόσο αρνητικά ο απλός κόσμος, αλλά, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλη η Αριστερά δεν μπορεί καν να κατανοήσει τη σημασία τους και να σταθμίσει τις συνέπειές τους (βλέπε εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ), είναι από τα πιο σημαντικά της ελλείμματα. Όχι μόνο γιατί είναι τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης, συνθέσεων, ειλικρινούς διαλόγου, προβληματισμών στο εσωτερικό της. Αλλά, κυρίως, γιατί, και πιο άμεσα, την απαξιώνει συνεχώς όλο και περισσότερο στα μάτια και στη συνείδηση της κοινωνίας. Ακόμα και πολύ αξιόλογες θέσεις της Αριστεράς, ακόμα και πολύ θετικές πρωτοβουλίες ακυρώνονται λόγω αυτής της εικόνας.
Αν ισχύουν τα παραπάνω, τότε «η ενότητα της Αριστεράς» είναι και θα παραμείνει για πολύ καιρό μια πολιτική άποψη πρώτης προτεραιότητας και όχι διαδικαστικό ή ευκαιριακό άλλοθι.
Όλοι εμείς, η Αριστερά, όλη η Αριστερά, πρέπει να την υιοθετήσει και αυτό θα είναι η μοναδική της ελπίδα να βγει από το σημερινό αδιέξοδο. Να πάψει να προσθέτει στις δύο πτωχεύσεις, του πολιτικού συστήματος και της οικονομίας, μια τρίτη, τη δική της. Μόνον έτσι έχει την πιθανότητα ν’ αλλάξει συνειδητά η ίδια, μέσα στη νέα ιλιγγιωδώς μεταβαλλόμενη εποχή. Σε αντίθετη περίπτωση, το αδιέξοδο θα γίνει οριστικά απροσπέλαστο, και την Αριστερά, αυτή την Αριστερά, δηλαδή όλους εμάς, μας αναμένει, θέλουμε δεν θέλουμε, η έρημος. Αλλού, στις λεγόμενες προηγμένες, πιο προηγμένες από μας καπιταλιστικές κοινωνίες, η διαδικασία «ερημοποίησης» έχει κιόλας αρχίσει…
