Του Κώστα Δημητριάδη.
Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων κάνουν ευδιάκριτη την έλλειψη ενός αξιόπιστου πολιτικού υποκειμένου της Aριστεράς. Το κίνημα του Άρθρου 16 και ό,τι ακολούθησε, παρά την αρχική επιτυχία, δείχνει ότι η Aριστερά, που εξαντλείται σε πολιτικές πράξεις χωρίς συνέχεια, διεμβολίζεται τελικά από τα ίδια τα θέματα που ανοίγει. Ακόμα περισσότερο, αυτό ισχύει σήμερα, που οι δυνάμεις του συστήματος μπροστά στα δραματικά τους αδιέξοδα διεξάγουν ολοκληρωτικό πόλεμο. Σήμερα, που η επίσημη Αριστερά παρουσιάζεται στα μάτια της κοινωνίας κάλπικη, ιδίως όταν δρα με τους όρους και τους χρόνους του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, ρίχνοντας το πολύ-πολύ και μερικές μπαταριές ακτιβισμού στον αέρα.
Από την άλλη πλευρά, η διαδικασία για τη συγκρότηση του πλατύτερου δυνατού μετώπου αντίστασης και αλληλεγγύης -η μόνη επιλογή που είναι αντίστοιχη των περιστάσεων- φέρνει στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού οργανισμού, που θα δίνει τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, θα μπορεί να συνθέτει διαφορετικές ταχύτητες και κοινωνικά συμφέροντα, θα ξέρει να οργανώνει αγώνες και θα θέλει να ακούει την κοινωνία, δρώντας μέσα σ’ αυτή. Ενός πολιτικού οργανισμού που δεν θα είναι η τυπική άρνηση του παρελθόντος της Αριστεράς και δεν θα αποποιείται την πολύτιμη τεχνογνωσία του εργατικού κινήματος.
Η δράση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία και έχουμε μπροστά μας ευκαιρίες για σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές μάχες, που πρέπει να δώσουμε συντεταγμένα και με σχέδιο. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι παρήλθε η στιγμή της εξέλιξής του σε ενιαία δημοκρατική Αριστερά. Σήμερα, η διαδικασία οικοδόμησης ενός πολιτικού οργανισμού της Αριστεράς, μπορεί να γίνει εν θερμώ, τροφοδοτούμενη από τα αμείλικτα θέματα που μας βάζει η ζωή και σαφώς θα υπερβαίνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μερικές πρώτες και ακατέργαστες σκέψεις για τα κομβικά ζητήματα της πολιτικής μας:
Η διεθνής διάσταση
Η συμμετοχή στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, προς το παρόν, εμφανίζεται κυρίως σαν περιορισμός, που στο επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης αποκτά το κύρος φυσικού νόμου.
Θα ακυρωνόταν, επομένως, μια αριστερή πρόταση, που θα αρκούνταν στην εθνική διάσταση, χωρίς να προσανατολίζεται στην πάλη κατά της πολιτικής της Ε.Ε. με πρώτο σκαλοπάτι την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Επιπλέον, το βάθος και η ταχύτητα των εξελίξεων τείνει να θέσει το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη όχι σαν αφηρημένη ιδεολογική επιλογή, αλλά ως όρο επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως όταν η ίδια η ύπαρξη της Ευρωζώνης δεν μπορεί να θεωρείται σαν μια σταθερά του συστήματος και νέοι τύποι διακρατικής σύνδεσης είναι πιθανοί.
Η εθνική διάσταση
Η Αριστερά δεν μπορεί να οργανώσει την αντίσταση της κοινωνίας, χωρίς ένα σχέδιο εθνικής αναγέννησης, πολύ περισσότερο όταν η στρατηγική του αντιπάλου είναι η σαλαμοποίηση της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες ομάδες και η ταύτιση της Αριστεράς με την υπεράσπιση του τρόπου ανάπτυξης που μόλις χρεοκόπησε.
Ο Κώστας Δημητριάδης είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σμύρνης.
