Η Αριστερά ενδυναμωμένη. Το κίνημα;…
Την προηγούμενη Τετάρτη έγιναν οι εκλογές στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους όλης της χώρας, με το γενικό κλίμα να μην διαφέρει και πολύ απ’ αυτό των προηγούμενων ετών. Η συμμετοχή παρουσίασε μικρή πτώση της τάξης των 5.000 σε σχέση με πέρυσι, με τους φοιτητές που προσήλθαν τελικά στις κάλπες να φτάνουν τους 65.000 στα ΑΕΙ και τους 25.000 στα ΤΕΙ.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παρά τις απώλειες, διατηρεί την πρωτοκαθεδρία, με ποσοστά γύρω στο 40% στα ΑΕΙ και αρκετά ψηλότερα στα ΤΕΙ. Το γεγονός έσπευσε να εκμεταλλευτεί πολιτικά η Ν.Δ., στην επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον του υπουργού Παιδείας Α. Μπαλτά και του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα. Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς, σε συγχαρητήριο μήνυμά του προς την ΔΑΠ, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «αυτό το αποτέλεσμα είναι η καλύτερη απάντηση για το καθεστώς οπισθοδρόμησης που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση στην Ανώτατη Εκπαίδευση».
Η ΠΑΣΠ για δεύτερη συνεχή χρονιά είδε τα ποσοστά τις να μειώνονται στο 10%, ακολουθώντας την πορεία του πολιτικού της φορέα, ενώ δεν ήταν λίγες οι σχολές που απουσίαζε εντελώς ή τα μέλη της «μεταμφιέστηκαν» σε ανεξάρτητους για να ψαρέψουν ψηφοφόρους.
Οι αριστερές δυνάμεις εμφανίζονται κερδισμένες, αφού συγκρατούν ή αυξάνουν τα ποσοστά τους. Η ΠΚΣ (ΚΚΕ) είναι δεύτερη τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ, συγκεντρώνοντας περίπου το 20% των ψήφων. Η ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βρίσκεται στην τρίτη θέση στα ΑΕΙ με ποσοστό κοντά στο 13%, ενώ στα ΤΕΙ η απήχησή της παραμένει μικρή, κοντά στο 1%. Η Αριστερή Ενότητα (ΣΥΡΙΖΑ) αύξησε την δύναμη της κατά 800 ψήφους, φτάνοντας σε ποσοστά 8% στα ΑΕΙ και 2% στα ΤΕΙ, κερδίζοντας ελάχιστα από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να τη μετασχηματίζει σε πλειοψηφικό ρεύμα στους φοιτητικούς χώρους.
Σε ανακοίνωσή του, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει την άνοδο της Αριστεράς στις σχολές, αναφέροντας συγκεκριμένα πως «η πανελλαδική άνοδος της Αριστερής Ενότητας πρέπει να μας γεμίζει όλες και όλους με αισιοδοξία, πως οι δυνάμεις που επιμένουν στη διατήρηση κι εμβάθυνση του πανεπιστημίου των μνημονίων δεν έχουν πια τη δύναμη να το επιβάλουν».
Συνοψίζοντας, η πολιτική στα πανεπιστήμια μοιάζει να κινείται στους δικούς της ρυθμούς, με την απουσία μαζικών διεργασιών τα τελευταία χρόνια και την αδυναμία της φοιτητικής Αριστεράς να υπερβεί τις αδυναμίες της, διεκδικώντας έναν καλύτερο συσχετισμό. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Μπορεί να υπάρξει ένα ρεύμα στην νεολαία που θα αγωνιστεί να σπάσει την αδράνεια των τελευταίων χρόνων;
Ν.Β.
