Μπορούμε τώρα να σώσουμε το πανεπιστήμιο;
Όσο συνεχίζονται τα ίδια και τα ίδια τα τελευταία χρόνια στο χώρο των πανεπιστημίων, τόσο δυναμώνει η αδυναμία να βγούμε από το βούρκο της διάλυσης αυτού του χώρου, που τόσους αγώνες έδωσε στο παρελθόν. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ συνεχίζουν να απαξιώνονται και να καταστρέφονται αθόρυβα. Η φοιτητική καθημερινότητα γίνεται όλο και δυσκολότερη, η μετανάστευση στο εξωτερικό συνεχίζει να φαντάζει ως η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική στο μέλλον της ανεργίας. Και το ακόμη δυστυχέστερο είναι ότι οι πιο ενεργοί των φοιτητών (αυτοί που πέρασαν την Τετάρτη απ’ τις σχολές ή αλλιώς αυτοί που ασχολούνται με τα πολιτικά) περί άλλων τυρβάζουν. Σήμερα κυριαρχεί η χρεοκοπία του φοιτητικού συνδικαλισμού απέναντι στις πραγματικές ανάγκες του πανεπιστημίου. Αυτό αποτυπώνεται και στα φετινά αποτελέσματα.
Μεγάλος νικητής η αποχή που ανέβηκε στο 15%, δηλαδή περισσότεροι από 8.500 φοιτητές δεν ψήφισαν φέτος, σε σχέση με πέρυσι. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το πολύ υψηλό ποσοστό που κατάφερε να συγκεντρώσει η ΔΑΠ παρ’ όλη τη διάσπαση της ΟΝΝΕΔ που οδήγησε σε χωριστές καταμετρήσεις σε διάφορες σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η ΠΚΣ φαίνεται να ανέβασε τα ποσοστά της, αν και μικρό ρόλο φαίνεται να παίζει στα πράγματα η όποια αλλαγή στα ποσοστά της, τα τελευταία χρόνια. Αξιόλογη είναι και η απαξίωση που συνάντησε το Bloco (σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές), με ποσοστό μόλις 0,9%. Φέτος είχαμε επίσης για πρώτη φορά την εκλογική συνεργασία ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ η οποία, μαζί με τα αποτελέσματα των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ όπου κατέβηκαν χωριστά, φθάνουν το 16%. Ακόμα, η ΠΑΣΠ σημείωσε ποσοστιαία άνοδο στο χώρο των ΤΕΙ, αν και η γενικότερη εικόνα διάλυσής της είναι γεγονός.
Το σημαντικό που προκύπτει από αυτήν την κατάσταση είναι η ανάγκη να επιστρέψει η πολιτική στο πανεπιστήμιο. Υπάρχει ένα εμφανές κενό, το οποίο δε μπορεί να το καλύψει το υπάρχον πολιτικό σύστημα που χρεοκοπεί. Εμφανίζονται νέα «εμείς» που δεν χωράνε στις κάλπες. Φοιτητές που θέλουμε οι σπουδές μας να έχουν κάποιο νόημα, να απαντούν σε ανάγκες της κοινωνίας, να μην παίρνουμε απλά ένα χαρτί, να σκεφτούμε ουσιαστικά τι πραγματικά λείπει για να σωθεί το πανεπιστήμιο, να σωθεί η νεολαία, να σωθεί ό,τι σώζεται απ’ τη χώρα.
Όσο ξεχνιέται αυτό μπροστά στη διαφαινόμενη μικρή άνοδο των ποσοστών των αριστερών παρατάξεων, τόσο περισσότερο η φοιτητική Αριστερά και το ίδιο το φοιτητικό κίνημα θα αδυνατεί να υπερβεί τα όρια του υπαρκτού συνδικαλισμού και να πετύχει νίκες.
Πέρα από πανηγυρισμούς και αυτοεπιβεβαιώσεις, τώρα που ήρθε η επομένη των εκλογών, μπορούμε να δούμε πώς θα σωθεί το πανεπιστήμιο;
