του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Φίλοι μας οι Αμερικανοί, δεν λέω, αλλά κι εμείς δεν είμαστε Αμερικανάκια, για να μην εννοούμε αυτό που εννοούν. Τουτέστιν η φιλία τους μεταφράζεται σε ικανοποίηση για όσα απολαμβάνουν από τις διμερείς, ΝΑΤΟϊκές και άλλες συμβάσεις συνεργασίας αλλά πέραν τούτων ουδέν. Θέλαν βάσεις, τις έχουν, θέλουν κι άλλες βάσεις, τέσσερις τον αριθμό, θα τις έχουν.
ΚΑΥΤΟ, χωρίς αμφιβολία, το ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα, αλλά μόνο ως βάση προς αναβάθμιση. Αυτό ομολογεί το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Γερουσία για την επέκταση της αμερικανικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, και ιδίως στα νησιά του Αιγαίου. Ωστόσο ούτε η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ ούτε οι ομογενείς γερουσιαστές, που προσφάτως έθεσαν επί τάπητος την αναγκαιότητα ΗΠΑ να μην επαναφέρουν την Τουρκία στο πρόγραμμα των F-35, αναφέρθηκαν στη συμβατική υποχρέωση της χώρας τους να στηρίξουν την Ελλάδα στα θέματα Διεθνούς Δικαίου, τα οποία τσαλαπατά μονίμως η Άγκυρα και τελευταία η Λιβύη. Ούτε με τα θαλάσσια πάρκα συγκινούνται, ούτε με την ελληνική κυριότητα επί των υδρογονανθράκων. Η συμπεριφορά του «Πορθητή» τους απασχολεί μόνο σε ό,τι απειλεί τη δική τους κυριαρχία (όπου την έχουν) και τα δικά τους συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Είπε η πολυαναμενόμενη πρέσβειρα ότι η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή. Μίλησε για τα περίφημα «αόρατα» μαχητικά, ότι δεν πρέπει να παραχωρηθούν στην Τουρκία προκειμένου να μην περιέλθει σε γνώση της η τεχνολογία τους (όχι για κανέναν άλλο λόγο), μίλησε για τη Σούδα, πόσο χρήσιμη είναι για τον έλεγχο της κατάστασης στη Μ. Ανατολή, μίλησε για την αεροναυτική συνεργασία, μίλησε για τον Πειραιά που πρέπει να απαλλαγεί από τα ξένα χέρια (της Κίνας) και άλλα ενδιαφέροντα για τους Αμερικανούς, αλλά για υποχρεώσεις της χώρας της απέναντι στην Αθήνα δεν βρήκε κάτι να εκκρεμεί. Για να μείνουμε λοιπόν στη γλώσσα της, όντως η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο των ΗΠΑ (όπως πάντα από τότε που ανέλαβαν την κηδεμονία μας), αλλά η Ουάσιγκτον αποδεικνύεται ως ο πλέον αναξιόπιστος σύμμαχός της.
Οι σχέσεις της χώρας μας με τις ΗΠΑ χαρακτηρίζονταν πάντα από αναξιοπρέπεια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις είτε ήταν του χεριού τους είτε, αν δεν ήταν, τις έριχναν. Ίδια παρέμεινε η νοοτροπία τους από την εποχή που επέβαλαν τον Αλ. Παπάγο στο τότε παλάτι, αργότερα χρηματοδότησαν και κίνησαν από το παρασκήνιο τα νήματα της Αποστασίας του 1965 (δια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), επέβαλαν τη χούντα των συνταγματαρχών, έριξαν τον Μακάριο, ευνόησαν την επάνοδο του Κων. Καραμανλή το 1974, αναβάθμισαν την Τουρκία αξιοποιώντας την κρίση των Ιμίων, χρησιμοποίησαν ως βάση τη χώρα μας για την επιδρομή τους στην Γιουγκοσλαβία (όλα αυτά επί ευρωπαϊστή Σημίτη), υπονόμευσαν τον Κώστα Καραμανλή όταν έκανε τα ενεργειακά ανοίγματα προς τη Μόσχα και στήριξε το «όχι» στο Σχέδιο Ανάν –το οποίο θα έριχνε οριστικά στην τουρκική ποδιά ολόκληρη την Κύπρο– συνέβαλαν τα μέγιστα μέσω του ΔΝΤ και του δικού τους Γ. Παπανδρέου στη χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010, και τώρα δείχνουν να απολαμβάνουν τον τεμαχισμό της, αρκεί να επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία.
ΚΑΜΙΑ, και πάλι, ανησυχία από ελληνικής πλευράς, καμία διευκρίνιση, καμία προσπάθεια εξισορρόπησης, κανένα «όχι», κανένα έστω «ναι, αλλά θέλουμε κι εμείς κάτι». Προσέχει η κυβέρνηση, προσέχουν και όλοι όσοι προσδοκούν να γίνουν κυβέρνηση. Ενδεικτικά θυμίζουμε ένα άκρως ενδιαφέρον περιστατικό. Τον Ιούνιο του 1964, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον είχε καλέσει τον Γεώργιο Παπανδρέου για να του επιβάλει τις αξιώσεις του στο Κυπριακό (σχέδιο Άτσεσον). Καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν υπέκυψε στο κορυφαίο αυτό εθνικό θέμα, λέγοντας ότι τέτοιο σχέδιο δεν περνά από τη Βουλή, δυο-τρεις μέρες αργότερα ο Αμερικανός πρόεδρος κάλεσε τον πρεσβευτή μας στην Ουάσιγκτον Αλ. Μάτσα για να του πει: «Γαμώ τη Βουλή σας και το Σύνταγμά σας. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι ψύλλοι, η Αμερική είναι ελέφαντας και, αν θέλει, με την προβοσκίδα του θα τους ρουφήξει». Στην παρατήρηση του πρέσβη, ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να εναντιωθεί στις επιθυμίες της Βουλής, η απάντηση ήταν: «Εκείνος, η Βουλή και το Σύνταγμά του, μπορεί να μην κρατήσουν για πολύ» (από άρθρο του αείμνηστου εκδότη του Ποντικιού Κώστα Παπαϊωάννου στην Αυγή, στις 22 Απριλίου 2012). Κράτησαν για μόνο ένα χρόνο.
Δεν αποτελεί λοιπόν ιδιοτροπία του ορμητικού σημερινού προέδρου των ΗΠΑ η κακή σχέση με το Διεθνές Δίκαιο, τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις ισορροπίες μεταξύ φίλων και αντιπάλων. Μοναδική έγνοια του Τραμπ είναι να σβήσει το τεράστιο αμερικανικό χρέος και τις υποχρεώσεις της χώρας του προς τρίτους. Και κάνει τα πάντα γι’ αυτό. Ακόμα κι αν είναι να βάλει φουρνέλο στον κόσμο όλο, θα το κάνει, αν πιστεύει ότι μπορεί η MAGA να αναλάβει την ανοικοδόμησή του. Με το αζημίωτο βεβαίως.
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική θέλει την Τουρκία για τα βρώμικα παιχνίδια της στη Μ. Ανατολή και τη Ν.Α. Μεσόγειο. Πιστεύει ότι μπορεί να την ελέγχει, πότε χαϊδεύοντας τις φιλοδοξίες της και πότε ψαλιδίζοντας τη μεγαλομανία της. Αναγνωρίζοντας όμως και τις απειλές που εγκυμονεί γι’ αυτήν τόσο ο νεο-οθωμανισμός όσο και άλλες δυνάμεις με βλέψεις ή συμφέροντα στη Μ. Ανατολή, παίρνει τα μέτρα της αυξάνοντας τη στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή και στη χώρα μας.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ προφητεία, ότι η Ελλάδα θα μπει σύντομα σε νέες περιπέτειες. Έχει μπει ήδη. Είναι η τρέχουσα πραγματικότητα. Απειλείται πανταχόθεν από την ώρα που ο Ερντογάν βάλθηκε να ανασχεδιάσει τον χάρτη της μισής Μεσογείου. «Η συνέχιση της τρέχουσας πολιτικής οδηγεί σε μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα 6 ν.μ. με μηδενική ΑΟΖ και μια ενοποιημένη “Γαλάζια Πατρίδα” από την Τουρκία και τα Κατεχόμενα μέχρι τη Λιβύη», φωνάζει ο πρώην (στην τελευταία κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή) υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης. Και ολοκληρώνει την εικόνα της απειλής επισημαίνοντας: «Η Τουρκία με τη βοήθεια των δορυφόρων της (Λιβύη, Κατεχόμενα, και προοπτικά Συρία, Αλβανία) “χτίζει” μια ουσιαστικά ενιαία “Γαλάζια Πατρίδα” υπό τον έλεγχό της από την Κεντρική Μεσόγειο μέχρι τον Λίβανο, εκμηδενίζοντας τα ελλαδικά και κυπριακά δικαιώματα. Η Αλβανία αρνείται επί 15 χρόνια (!) να αποδεχθεί τη Συμφωνία οριοθέτησης που υπέγραψε επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή (ενώ υποστηρίζουμε την ευρωπαϊκή της πορεία) και απομένει πλέον να δούμε… και στο Ιόνιο εξωφρενικά σχέδια αλβανο-τουρκικής “γαλάζιας πατρίδας”»!
Ευτυχώς που υπάρχει ο υπουργός Ενέργειας Σταύρος Παπασταύρου, ο οποίος, ξεπερνώντας κάθε φαντασία, διαβεβαίωσε το Πανελλήνιο μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης ότι την προστασία των ελληνικών συμφερόντων (θαλάσσια πάρκα, έρευνες κ.λπ.) θα αναλάβει το… Λιμενικό!
