Απ’ άκρη σ’ άκρη των ΗΠΑ έχουν εξαπλωθεί οι διαμαρτυρίες με αφορμή τη μη παραπομπή σε δίκη του αστυνομικού που εκτέλεσε, εν ψυχρώ, τον Μάικ Μπράουν στο Φέργκιουσον. Πλήθη ανθρώπων, κυρίως νέων, διαδηλώνουν και συγκρούονται, καίνε περιπολικά, αποκλείουν αυτοκινητόδρομους και απαιτούν δικαιοσύνη. Η προσπάθεια του Ομπάμα να παρέμβει κατευναστικά, απειλώντας ταυτόχρονα τους «ταραξίες», δεν αποδίδει. Την ίδια στιγμή, οξύνεται η αντιπαράθεση και μέσα στους κόλπους της οργανωμένης (και πολύ αδύναμης) βορειοαμερικανικής Αριστεράς, θυμίζοντας πολύ ανάλογες αντιπαραθέσεις στη διάρκεια της εξέγερσης των γαλλικών προαστίων το 2005 ή της ελληνικής νεολαίας το 2008. Στο κείμενο που ακολουθεί ο Έρικ Ριμπελάρσι, στέλεχος της νεολαιίστικης κατά βάση συλλογικότητας Kasama Project, απαντά στις άκαιρες και δογματικές επικρίσεις άλλων αριστερών στον ξεσηκωμό που έχει προκληθεί με αφορμή την αδικία στο Φέργκιουσον.
ΗΠΑ: Είναι οι κομμουνιστές υπέρ των εξεγέρσεων ή όχι;
Δασκαλεύοντας το Φέργκιουσον…
Του Έρικ Ριμπελάρσι
Σε κάθε μεγάλο ξεσηκωμό, εξέγερση ή επανάσταση των ανθρώπων αυτού του πλανήτη, είναι οδυνηρό να βλέπει κανείς κάποιους αριστερούς που στέκονται στην άκρη και παραπονιούνται γι’ αυτήν ή την άλλη πτυχή της. Στην πράξη, παρά τα όσα λένε, δείχνουν περισσότερο αποτροπιασμό για τις δίκαιες εξεγέρσεις του λαού, παρά για το σύστημα.
Πριν από χρόνια [ΣτΜ: Στη διάρκεια της εξέγερσης της ελληνικής νεολαίας το Δεκέμβρη 2008], το Kasama Project δημοσίευσε ένα κείμενο πολεμικής από την Ελλάδα με τον τίτλο Είναι οι κομμουνιστές υπέρ των εξεγέρσεων, ή όχι;. Εκείνη την εποχή, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας είχε καταγγείλει τα επεισόδια και τις εξεγέρσεις στην Ελλάδα στο όνομα μιας «πραγματικής λαϊκής εξέγερσης». Το αποτέλεσμα ήταν ότι, σήμερα, χιλιάδες νέοι αγωνιστές έχουν μπει στην πολιτική ζωή νιώθοντας βαθιά έχθρα γι’ αυτό το κόμμα. Στα επόμενα χρόνια, αυτό το κόμμα δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με τα κύματα ριζοσπαστικής αντίστασης που ακολούθησαν.
Τι νόημα έχουν οι σχολαστικές δηλώσεις;
Στην ιστοσελίδα μας εμφανίστηκε ένα άρθρο με επιχειρήματα ανάλογα [ΣτΜ: Με αυτά που είχε προβάλει το ΚΚΕ στην Ελλάδα]. Λίγο αργότερα τροποποιήθηκε, αποκτώντας ηπιότερη φρασεολογία, αλλά τα βασικά επιχειρήματα παρέμειναν ίδια. Σ’ αυτό το άρθρο υποστηρίζεται το εξής:
«Η εξέγερση είναι σωστή, αλλά δεν είναι επανάσταση. Η εξέγερση στο Φέργκιουσον έχει εμπνεύσει όλους όσοι ενδιαφέρονται για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Αλλά οι οδομαχίες δεν είναι το ίδιο με την επανάσταση και εμείς πρέπει να μετατρέψουμε τη δίκαιη οργή της μαύρης νεολαίας σε πειθαρχημένη επαναστατική οργάνωση».
Μπράβο, ανακαλύψατε την Αμερική! Επίσης, ένας έφηβος δεν είναι ένας ενήλικας. Ένα τζετ δεν είναι διαστημόπλοιο. Ένα ραντεβού δεν είναι σταθερή σχέση. Και πάει λέγοντας. Ποιο είναι το νόημα τέτοιου είδους δηλώσεων, τη στιγμή του ξεσηκωμού; Ποια αξία έχει να αντιπαραθέτεις την επανάσταση με τη δίκαιη αντίσταση και εξέγερση, εκτός από την προώθηση μιας σχολαστικού τύπου περιφρόνησης για τους ανθρώπους που ρίχνονται με όλο τους το είναι στην πραγματική πάλη του λαού;
Πολλές εξεγέρσεις είναι οι αρχικές σπίθες των επαναστατικών κινημάτων. Οι περισσότερες, βέβαια, δεν είναι. Γιατί να θεωρείται ως βασικό καθήκον των κομμουνιστών να διδάξουν στους ανθρώπους αυτή τη διαφορά, την ίδια τη στιγμή των εξεγέρσεων;
Η αντίσταση μετράει!
Όμως το άρθρο συνεχίζει: «Κάποιοι ειλικρινείς άνθρωποι θα είχαν την ιδέα ότι αυτό που χρειάζεται είναι να εξαπλωθεί η εξέγερση από το Φέργκιουσον και σε άλλα μέρη της χώρας. Έχουν, δηλαδή, τη λανθασμένη πεποίθηση ότι το βασικό πράγμα που χρειάζεται τώρα είναι πολλά Φέργκιουσον, περισσότερες ταραχές. Ενώ η εξάπλωση των εξεγέρσεων σε πολλά μαύρα προάστια θα μπορούσε να έχει θετική επίδραση στη συνείδηση και την αγωνιστικότητα του λαού, τέτοιες εξεγέρσεις από μόνες τους δεν θα οδηγήσουν στην απελευθέρωση».
Εάν όμως η χώρα αυτή δεν βρίσκεται σε κατάσταση εξεγέρσεων και ξεσηκωμών για μεγάλο διάστημα, θα παγιωθεί η συνείδηση ότι η ζωή των μαύρων δεν αξίζει τίποτα και ότι είναι απολύτως νόμιμο να λιντσάρεται ένας έγχρωμος. Αυτή είναι μια πολιτική μάχη ζωής και θανάτου για την οποία αξίζει να αγωνιστεί κανείς, ακόμη κι αν ποτέ δεν οδηγήσει σε επανάσταση. Η αντίσταση μετράει! Τι νόημα έχει να αντιπαρατίθεσαι σ’ αυτό;
Η Αριστερά που δασκαλεύει…
Το άρθρο αναφέρει παρακάτω: «Κάποιοι με πολύ επαναστατική σκέψη κάνουν εκκλήσεις για δράση σε εθνικό επίπεδο, με την ελπίδα να εξαπλωθεί η εξέγερση στις γειτονιές τους. Είναι αυτό το βασικό πράγμα που πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές; Υπάρχουν κομμουνιστικά δίκτυα με πραγματικούς δεσμούς με τους ανθρώπους, έτσι ώστε τέτοιες εκκλήσεις να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αν όχι, μετά από αυτή την έκκληση για δράση, τι θα γίνει;».
Πλήθη ανθρώπων εξεγείρονται αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται, βάζουν τις ζωές τους στην πρώτη γραμμή. Η μαζική αντίσταση δεν εξαρτάται από μια κάποια κοινωνική βάση παγιωμένη εδώ και δεκαετίες. Ποιος κινητοποίησε το δίκτυο της εξέγερσης του Λος Άντζελες το 1992; Ή της εξέγερσης του Watts, το 1965; Μιλάμε για γεγονότα που είναι σπουδαία για ανθρώπους οι οποίοι (ευτυχώς!) βρίσκονται πολύ πιο μπροστά από τη συνείδηση μιας Αριστεράς που περιορίζεται να δασκαλεύει…
Να ακούσουμε αυτόν τον κόσμο!
Και συνεχίζει το άρθρο: «Αυτό που το Φέργκιουσον αναδεικνύει είναι η επείγουσα ανάγκη για κομμουνιστική οργάνωση».
Δηλαδή, κάψτε τις ιδέες σας, υιοθετήστε τις δικές μας; Ίσως το Φέργκιουσον δείχνει επίσης πόσο πολύ πιο μπροστά από την Αριστερά είναι ήδη ο κόσμος. Έχει μάθει μέσα από τα κύματα αντίστασης: από τον Όσκαρ Γκραντ στον Τρέιβον Μάρτιν και στον Μάικ Μπράουν και χίλιους άλλους που έχουν δολοφονηθεί. Συντελέστηκε μια σωρευτική αφύπνιση και γεννήθηκε θυμός, ανεξάρτητα από το έργο των κομμουνιστών. Ίσως είναι καιρός να βγάλουμε το σκασμό και να ακούσουμε αυτόν τον κόσμο!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη 15η Νοεμβρίου του 2011, όταν το κίνημα Occupy κατεστάλη βίαια από την αστυνομία και τότε όλοι οι δογματικοί προσπάθησαν να απομακρυνθούν από αυτό και να το καταγγείλουν; H ίδια η εκδήλωση που είχαμε οργανώσει ως Kasama Project, μετά την καταστολή του Occupy, διαταράχθηκε από ανόητους δογματικούς που φώναζαν «χρειαζόμαστε ένα κόμμα των εργατών!». Η γραμμή που παρουσιάζεται σ’ αυτό το άρθρο δεν είναι διαφορετική.
Να είμαστε σεμνοί, να αγωνιζόμαστε με το λαό
Είναι θετικό το γεγονός ότι αναρτήθηκε μια πιο ήπια και αναθεωρημένη έκδοση αυτού του άρθρου, αλλά το άρθρο αυτό επιμένει, δυστυχώς, στα ίδια θέματα. Επικεντρώνει την επιχειρηματολογία του στο Η Εξέγερση είναι δίκαιη, αλλά δεν είναι Επανάσταση (επικεφαλίδα στο άρθρο) και συνεχίζει με κοινοτοπίες όπως: Οδομαχίες και μόνο, ωστόσο, δεν είναι το ίδιο πράγμα με την επανάσταση. Ακόμη και η αναθεωρημένη εκδοχή δεν αφαιρεί τη φράση «Αυτό που το Φέργκιουσον αναδεικνύει είναι η επείγουσα ανάγκη για κομμουνιστική οργάνωση». Είναι απλώς λάθος να δημοσιεύονται τέτοιου είδους κοινοτοπίες το βράδυ της ετυμηγορίας περί μη παραπομπής σε δίκη του Ντάρεν Γουίλσον [ΣτΜ: ο αστυνομικός που δολοφόνησε τον άοπλο Μάικ Μπράουν στο Φέργκιουσον] έστω κι αν περιέχουν μια αφηρημένη αλήθεια.
Η αγάπη μας για το λαό απαιτεί αποφασιστική στράτευση με το κίνημα του λαού. Δεν πρέπει να αυτοπεριοριζόμαστε στο ρόλο του αφ’ υψηλού κριτή της δράσης του! Αλλά αυτό ακριβώς κάνει ακόμη και η αναθεωρημένη εκδοχή του άρθρου όταν γράφει: «Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ανθρώπους να αμφισβητούν τα επισήμως εγκεκριμένα κανάλια της “μη βίαιης” διαμαρτυρίας». Θα έπρεπε να είμαστε σεμνοί, να ακούμε, να μαθαίνουμε και να αγωνιζόμαστε μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Και, όταν θα έχουμε διδαχτεί από το λαό, ίσως τότε να καταφέρουμε να συνεισφέρουμε με έναν πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ τρόπο.
Μετάφραση-Επιμέλεια: Νατάσα Ακριβάκη, Ερρίκος Φινάλης
