Ήταν στα τέλη του 20ού και στην αυγή του 21ου αιώνα, όταν ΗΠΑ και Ε.Ε. εξαπέλυαν κατά κύματα σταυροφορίες «αναμόρφωσης» όλων όσων δεν στοιχίζονταν στο δόγμα της παγκοσμιοποίησης, των στοχοποιημένων Failed States (κράτη-παρίες) στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.
Μία τροποποιημένη εκδοχή λανσάρεται σήμερα ξανά στη Λιβύη και τη Συρία. Εμείς εδώ έχουμε σχέση;
Ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ECDC) αφού επισκέφτηκε τη χώρα μας, ήταν κατηγορηματικός: «Είδα νοσοκομεία που η οικονομική δυσχέρεια δεν τους επιτρέπει να έχουν ούτε τα στοιχειώδη-γάντια, ρόμπες, και αντισηπτικές μάσκες. Γνωρίζαμε ήδη ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Αλλά μετά την επίσκεψή μου σε νοσοκομεία της χώρας έχω πειστεί ότι είμαστε στο παρά ένα να χάσουμε τη μάχη». Κι ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας τόνισε: «Οι χώρες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές όταν επιλέγουν τι θα κόψουν και τι θα κρατήσουν. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή υπόθεση, που μπορεί να έχει αντίκτυπο στην υγεία του πληθυσμού άμεσο και μεσοπρόθεσμο, αυξάνοντας έτσι αντί μειώνοντας το κόστος της Υγείας». Το εγχώριο ΚΕΕΛΠΝΟ συνέπεσε στις δραματικές εκτιμήσεις.
Εκ των υστέρων διαπιστώσεις, εδώ βρίσκεται η ουσία. Δηλαδή τι; Ο στιγματισμός και η καταχώρηση ενός καταρρέοντος κράτους ως υποψήφιου θύματος «προς επιτήρηση και αναμόρφωση». Σε καραντίνα υπό την -τώρα και «ανθρωπιστική»- προστασία των εταίρων και… «φίλων». Ή μήπως δεν έχουν έτσι τα πράγματα;
Ποιος αναγορεύει εαυτόν ως ουδέτερο εκτιμητή του προφανούς, της ολοσχερούς καταστροφής του κοινωνικού κράτους και της απασφάλισης της υγειονομικής βόμβας; Οι ευρωπαϊκοί και οι παγκόσμιοι φορείς υγειονομικής επιτήρησης προφανώς και δεν είναι ανυποψίαστοι. Νοτιοανατολική Ασία, Λατινική Αμερική, Ανατολική Ευρώπη: ο άγριος νεοφιλελευθερισμός των προγραμμάτων του ΔΝΤ, η αρπαγή του πλούτου των χωρών, η ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών και των λαϊκών εισοδημάτων είχαν άμεσο αντίκτυπο στους δείκτες υγείας, προκαλώντας δραματική συρρίκνωση του προσδόκιμου επιβίωσης και ραγδαία αναζωπύρωση των ασθενειών των ανισοτήτων, όπως η φυματίωση και το AIDS. Και τα έχουν αποτιμήσει και τα γνώριζαν και δεν προειδοποίησαν.
Τα «πιστοποιητικά θανάτου» του ΕΣΥ, που εκδίδουν τώρα με περισσή υποκρισία και κυνικό θράσος ο ECDC και οι κηφήνες του «δικού μας» αμαρτωλού ΚΕΕΛΠΝΟ δεν αποτελούν καμπανάκι κινδύνου. Το έγκλημα ήδη συντελείται. Άραγε τι άλλο επιδιώκουν, παρά να εμπεδωθεί η μοιραία αίσθηση του αναπόδραστου; Το χτίσιμο ξανά της δημόσιας Υγείας και της πρόνοιας θα είναι έργο του κόσμου της ανάγκης, όπως κι ήταν καρπός κολοσσιαίας πάλης οι κατακτήσεις που τώρα ισοπεδώνονται. Χωρίς τους «σωτήρες» λοιπόν…
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
