Τα ιστορικά επιχειρήματα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος όταν υιοθετούνται από τις σύγχρονες κοινωνίες και θεσμούς. Για παράδειγμα ο Όμηρος είχε λύσει πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια το δίλημμα αν υπερέχει ο Νόμος ή η Άμυνα της Πατρίδας, όταν ακόμα οι οιωνοί, τα σημάδια των θεών, το εθιμικό δίκαιο και το Ήθος, λειτουργούσαν ως υπέρτατος Νόμος μιας και οι Νόμοι με τη σημερινή έννοια εμφανίστηκαν πολύ αργότερα. Σήμερα ο ΟΗΕ, επαναλαμβάνει την ίδια Αρχή του Ομήρου. Αναγνωρίζει ως ανώτατη αξία την Άμυνα της πατρίδας με το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του Οργανισμού. Αυτό ακριβώς άλλωστε επικαλέστηκε ο Α. Παπανδρέου όταν οι Τούρκοι είχαν θέσει, από τότε, ζήτημα αποστρατικοποίησης των νησιών. Είπε: «είναι θέμα Άμυνας». Εννοώντας όχι ότι μας προστατεύει το Διεθνές Δίκαιο αλλά ότι θα αμυνθούμε ένοπλα. Αυτό ακριβώς έκανε τότε ο Έκτορας καθώς έφευγε, ντυμένος με την πανοπλία του, για την ύστατη ένδοξη μάχη του. Η πράξη δικαίωσε τον λόγο. Αλλιώς οι Νόμοι γίνονται κουρελόχαρτα.
Η προσφορά της Γαλλίας
Τώρα συζητάμε αν ΗΠΑ και Γερμανία μας πιέζουν να αποστρατικοποιήσουμε τα νησιά για το χατίρι της Τουρκίας. Το θέμα, όμως, θα είχε λυθεί αν η Αθήνα είχε δεχθεί την προσφορά της Γαλλίας για αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια, αν μας επιτεθεί η Τουρκία. Η προσφορά της Γαλλίας εξουδετέρωνε τον Ερντογάν. Δεν υπάρχει προηγούμενο μια χώρα που έχει συμφέροντα αλλά δεν μας έχει καθόλου ανάγκη για την άμυνά της, να μας προσφέρει τη στρατιωτική της βοήθεια αλλάζοντας τους συσχετισμούς ισχύος. Γάλλοι διπλωμάτες εκφράζουν την «έκπληξή τους» για την απορριπτική στάση της Αθήνας, ενώ στη γαλλική κυβέρνηση εκδηλώνουν οργή. Λέω της Αθήνας και όχι της κυβέρνησης (που έχει, φυσικά, τον πρώτο λόγο) επειδή ούτε άλλο κόμμα, ούτε ΜΜΕ, ούτε αστέρες της δημοσιογραφίας και της διανόησης, κανένας από όλους όσοι μοιρολογούν ότι κανείς δεν μας υποστηρίζει, ότι είμαστε μόνοι απέναντι στην Τουρκία (ώστε να τρομοκρατηθεί ο κόσμος) και ότι πάμε μόνοι μας ξυπόλητοι στ’ αγκάθια, κανείς απολύτως δεν αναρωτιέται «γιατί βρε παιδιά μάς κάνουν ένα τέτοιο δώρο κι εμείς λέμε όχι;». Τα υπόλοιπα, ότι δεν διαπραγματευόμαστε την αποστρατικοποίηση των νησιών, ότι πρώτα θα τους κάψουμε και μετά θα δούμε τα πτώματα, και τόσα άλλα δακρύβρεχτα, είναι χαπάκια για να συνεχίσουμε τον ύπνο μας. Ήδη, άλλωστε, έχουν βρεθεί οι «έξυπνες» λύσεις με την ιδέα να μην αποστρατικοποιηθούν τα νησιά αλλά να αποσυρθούν, λέει, τα επιθετικά όπλα και να μείνουν τα λιανοντούφεκα, όπως αποσύρθηκαν κιόλας τα «παλιά» όπλα από τον Έβρο.
Το προληπτικό χτύπημα
Απολύτως σχετικά είναι ότι μερικοί υποστηρίζουν το πρώτο, αιφνιδιαστικό, προληπτικό χτύπημα, άποψη που έχει αποκτήσει θερμούς οπαδούς, ίσως με την φρούδα ελπίδα ότι έτσι ασκείται πίεση στους ενδοτικούς που με τη σειρά τους ρίχνουν ξόρκια και κατάρες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για λεξιμαχίες κενές περιεχομένου.
Πρώτος μίλησε για προληπτικό χτύπημα πριν από τριάντα τόσα χρόνια ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης και αντιμετώπισε τη λυσσαλέα οργή των εθνομηδενιστών, ενδοτικών και προσκυνημένων κ.λπ. «Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», έλεγε ο Κλαούζεβιτς. Το πρώτο προληπτικό χτύπημα, δηλαδή, είναι πρωτίστως μια πολιτική πράξη με τη μορφή της στρατιωτικής ενέργειας. Στρατιωτικά η ενέργεια πρέπει να επιδιώκει και να επιφέρει στην πράξη συντριπτικό και ακαριαίο αποτέλεσμα. Ώστε ο αντίπαλος να κεραυνοβοληθεί. Αυτή είναι η στρατιωτική, «οργανωτική», πλευρά του ζητήματος και ανήκει ολοκληρωτικά στους στρατιωτικούς. Προηγείται, όμως, η απόφαση της πολιτικής ηγεσίας να φθάσει, ανυποχώρητα, στα ύστατα άκρα την αντιπαράθεση με τον αντίπαλο. Το πρώτο αιφνιδιαστικό χτύπημα δεν αφήνει περιθώριο για μετέπειτα δισταγμούς και αμφιβολίες. Για να το πούμε λαϊκά, πρέπει ο αντίπαλος και οι υποστηρικτές του να μείνουν κατά κυριολεξία «κάγκελο» από την αιφνιδιαστική ενέργεια. Να καταστραφεί ο αντίπαλος, μετά το πρώτο χτύπημα, από συνεχή σειρά μετέπειτα πολεμικών ενεργειών έτσι ώστε ούτε μόνος του ούτε οι φίλοι του να μπορούν να αποκαταστήσουν τις ζημιές. Αλλιώς το πρώτο χτύπημα είναι πρόκληση για βαριά αντίποινα σε εύθετο χρόνο. Ποια οργανωμένη κοινωνική/πολιτική δύναμη έχει τη διάθεση και τα μέσα να υποστηρίξει μια τέτοια απόφαση; Όποιος τώρα μιλάει για πρώτο χτύπημα ή παριστάνει ότι δεν ξέρει σε ποιον τόπο ζει ή κοιμάται και ονειρεύεται, στην καλή περίπτωση. Εδώ δεν τολμάει κανείς από τους πολιτικά αρμόδιους να αναρωτηθεί δημοσίως γιατί απορρίψαμε σιωπηρά την προσφορά της Γαλλίας και θα χτυπήσουμε πρώτοι την Τουρκία;
Ο Πομπέο και η Τουρκία
Ομόφωνα θεωρείται θετικό ότι ο Πομπέο δεν πήγε στην Τουρκία. Είναι τουλάχιστον αφελές. Αν ο Πομπέο πήγαινε και στην Τουρκία, αυτομάτως όλοι θα θεωρούσαν ότι ανέλαβε ρόλο μεσολαβητή ενώ οι ΗΠΑ το απόφυγαν αναθέτοντας εξαρχής δημοσίως αυτόν τον ρόλο στη Μέρκελ. Ο Πομπέο θα ήταν υποχρεωμένος να δυσαρεστήσει, έστω λίγο, την Τουρκία αλλά ευσχήμως γλίτωσε. Κι εμείς νομίζουμε ότι μας αναβάθμισε! Θα μάθουμε αργά ή γρήγορα, τι θα γίνει με τον εξοπλισμό των νησιών. Όπως μάθαμε, έστω καθυστερημένα, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι «ιστορική», ένα ακόμα ασφαλές δείγμα ότι ενωμένοι οι Έλληνες είμαστε αδίστακτα ικανοί να κάνουμε τα πάντα.
