Ευχαριστούμε που δουλέψατε στην Ελλάδα

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου!
Στις κούρσες πλέον όλα τα θέματα είναι στο τραπέζι!

Οι μετανάστες – απεργοί πείνας στον αγώνα τους (να πω μόνο ότι χρειάζονται νερά και τσάι) και να ευχηθώ νίκη. Ακόμα να ξέρετε ότι ο ταξιτζής του Δρόμου έσπασε τον κλοιό των ΜΑΤ στην Νομική, προσποιούμενος το δημοσιογράφο με τη βοήθεια της Μαρίνας! Και έζησε τις διαπραγματεύσεις από κοντά! Οι απεργοί στις συγκοινωνίες βαστάνε, οι γιατροί τώρα μπαίνουν στη μάχη, το κίνημα Δεν πληρώνω έχει νίκες (τζαμπατζήδες κύριε Ρέππα δεν είναι ο λαός, είναι οι κατσικοκλέφτες της κυβέρνησης που ξεκίνησαν με ζιβάγκο και τρύπιο σώβρακο και ρήμαξαν τη χώρα στο κλέψιμο! Φτου σας, ξεφτίλες). Οι λαοί της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής σηκώνουν το ανάστημά τους και ανατρέπουν τα δικτατορικά καθεστώτα. Άντε και στα δικά μας, πελάτες μου, να φύγουν οι τύραννοί μας, πριν μας διαλύσουν τη χώρα.  Πάμε τώρα στην ιστορία μας.  Στο δρόμο γίνεται της τρελής και εγώ πιάνω την Πατησίων προς κέντρο. Στην πλατεία Αμερικής στέκονται μια μάνα με το γιο της και μια νεαρή μητέρα με τις μικρούλες κόρες της. Μόλις στέκομαι πέφτουν όλοι πάνω στο ταξί. «Σιγά ρε παιδιά, όλοι θα πάρετε!», τους λέω γελώντας. Η μια μάνα λέει «Αλεξάνδρας», η άλλη «Παίδων», οπότε τους λέω: «Εμπρός όλοι μέσα, με ευθύνη μου!». Ο γιος της μιας θέλει να είναι 8:15 στο λύκειο: «Κύριε ταξιτζή κάνε κάτι», μου λέει ο μικρός. Θα κάνω, του λέω, αφού μου πεις ότι δεν είσαι Παναθηναϊκός. «Όχι, όχι Ολυμπιακός είμαι». «Ε, τότε πες ότι έχεις μπει από τώρα στο σχολείο». Κάνω σλάλομ -μέσα – έξω στις λεωφορειογραμμές. Το απολαμβάνουν και με παροτρύνουν: «Μπράβο φίλε». Τότε η μάνα, η Αλβανίδα, μου λέει: «και εμείς θέλουμε στις 8:30 να είμαστε στο Παίδων, για να μας πάρουν αίμα!». «Άμα είστε καλά παιδιά. Φοβάστε κορίτσια τη βελονίτσα του γιατρού; Για πες εσύ η πρώτη, αφού μου πεις πως σε λένε». «Κλέλια», μου λέει. «Εσύ μάλλον θα κλαις» της λέω. «Και εσύ, μικρή»; «Αίγλη, κύριε» λέει με ψιλή φωνούλα. «Δεν φοβόμαστε» απαντάνε και οι δύο. «Μωρέ μπράβο θάρρος! Εγώ στη θέση σας θα ’χα πάρει δρόμο», τους λέω. Η μαμά απαντά: «Η Κλέλια είναι γκρινιάρα και η Αίγλη πάντα γελάει». «Σ’ ευχαριστώ μαμά», λέει η Αίγλη. «Η Αίγλη, λοιπόν, θα γίνει ηθοποιός και η Κλέλια εισαγγελέας», τους λέω και το απολαμβάνουν με νάζι!
8:13 κατεβαίνουν η μαμά με το γιο. «Ευχαριστούμε κύριε ταξιτζή», λένε. «Καλημέρα, να ’στε καλά». «Συνεχίζουμε κορίτσια εμείς», τους λέω. «Έχετε χαρτιά; Πόσα χρόνια είστε στην Ελλάδα», ρωτάω. «Μωρέ, με τα χαρτιά καλά τα πάμε. Με τις δουλειές τι θα κάνουμε», λέει η μάνα. «Δηλαδή», λέω. «Ο άνδρας μου είναι οικοδόμος και είχε να δουλέψει ένα χρόνο. Τώρα πηγαίνει μάγειρας, χωρίς ΙΚΑ και λίγα λεφτά. Εγώ καθαρίζω σπίτια μέρα παρά μέρα. Δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα. Δεν ξέρω αν θα μείνουμε στην Ελλάδα», απαντά.
(Είδατε κύριοι του Συμβουλίου Επικρατείας και φασίστες του ΛΑΟΣ, μέχρι να βρείτε το «δίκαιον του αίματος», οι μετανάστες θα ’χουν φύγει από την κρίση, στις πατρίδες τους!)
«Η ώρα είναι 8:25 και τα προλάβαμε όλα», τους λέω. «Ευχαριστούμε, κύριε ταξιτζή».
Και εμείς ευχαριστούμε που δουλέψατε στην Ελλάδα. Σας αγαπάμε.

Σχόλια