Του Κώστα Γκιώνη
Βρέθηκα σ’ ένα δωμάτιο αρκετά ευρύχωρο, επαγγελματικό χώρο το ονόμαζαν, δηλαδή κάποια υπηρεσία του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κοινωνικού ενδιαφέροντος με επισφαλείς εργαζόμενους, τι παράδοξο στις μέρες μας… Το δωμάτιο αυτό μπορεί και να μην ήταν ακριβώς ένα δωμάτιο αλλά πολλά μικρά δωμάτια-κελιά που είχαν παντού καθρέπτες, αόρατους αν απλά κοιτάς και δεν βλέπεις. Το περίεργο ήταν ότι τα πρόσωπα που αντικατοπτρίζονταν στους καθρέπτες δεν είχαν καμία σχέση με τα πρόσωπα που έβλεπα γύρω μου. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε εκείνα τα δωμάτια με τους παραμορφωτικούς καθρέπτες των λούνα-παρκ των παιδικών μου χρόνων! Μάλλον δεν είχα δίκιο, γιατί η εικόνα η δικιά μου δεν είχε καμία διαφορά, αλλά μπορεί και να νόμιζα…
Δεν ήταν ψευδαίσθηση: οι εργασιακοί χώροι απογυμνώνουν τους χαρακτήρες και αποκαλύπτουν το πραγματικό προσωπείο του καθενός. Ποτέ οι καθρέπτες δεν λένε ψέματα, όσο κι αν οι μάσκες προσπαθούν να σε ξεγελάσουν… Η ιδιοτέλεια, ο παρτακισμός, ο λαμογισμός, η ρουφιανιά είναι κοινά χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των μαζικών χώρων εργασίας. Υπάρχουν και οι Αμίλητοι που έλεγε και ο Μαγιακόφσκι, οι οποίοι είναι εξίσου επικίνδυνοι, ικανοί για τα πάντα αρκεί να μην βγάλουν την αδιάφορη ζωή τους από τα κουτάκια της απραξίας τους.
Είναι ο μικρόκοσμος μιας κοινωνίας που νοσεί βαθύτατα και που με «δημοκρατικά» μέσα νομιμοποιεί ένα καθεστώς στα όρια της δικτατορίας. Μια τοπική κοινωνία που δίνει 24.651 ψήφους σ’ έναν πρώην υπουργό που εντός της βουλής, μία εβδομάδα πριν τη δολοφονία των 57 στα Τέμπη, βαυκαλιζόταν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων κουνώντας το δάκτυλο της υπουργικής «ανευθυνο-υπευθυνότητάς» του.
Μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια και τα’ αυτιά της μπροστά στο μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα των 650 μεταναστών από το Λιμενικό στα βαθιά νερά της Πύλου, αλλά βλέπεις αυτοί δεν είναι «δικοί» μας, δεν χωράνε στους ευαίσθητους λογισμούς τους… Μια κοινωνία που κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες της αποβλάκωσής της, παρακολουθώντας τη ζωή να την προσπερνάει φουριόζικα και, πριν προλάβει να το αντιληφθεί, να έχει βρεθεί στο ράφι με τα αζήτητα, προσπαθώντας να επιβιώσει με τα ψίχουλα του γεροντικού τους φιλοδωρήματος-σύνταξης.
Ας σταματήσουμε πια αυτό το παραμύθι περί περιπλανημένου λαού, ας σταματήσουμε το δεν ξέραμε δεν γνωρίζαμε, άλλα μας έταξαν, ας σταματήσουμε να κουκουλωνόμαστε κάτω από το πάπλωμα της απάθειας, το ποτισμένο από το μητρικό τσιτάτο, «εσύ θα βγάλεις παιδάκι μου το φίδι από την τρύπα;». Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε: «Στο μέλλον οι άνθρωποι δεν θα μετανιώσουν για τις πράξεις των κακών ανθρώπων, αλλά για την απραξία των καλών ανθρώπων».
Είναι καθήκον των κοινωνιών να το ανατρέψουν αυτό. Ναι, εσύ είσαι αυτός που θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.
