Το κεντρικό ζήτημα είναι ότι η ανθρωπότητα διανύει ακόμα την περίοδο της αποικιοκρατίας, η οποία έχει ξεκινήσει χοντρικά πριν από πεντακόσια χρόνια. Και ακόμα η ανθρωπότητα αγωνίζεται για να απαλλαγεί απ’ αυτήν. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο κόσμος χωρίζεται στα δύο. Από τη μία μεριά το 15% της ανθρωπότητας το οποίο αποτελείται από το μπλοκ των δυτικών δυνάμεων, Ευρώπη, Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία, Νότια Κορέα και Ιαπωνία. Και από την άλλη μεριά το 85% το οποίο συγκροτείται σε διαφορετική βάση από τους αντιαποικιακούς αγώνες του παρελθόντος, με περισσότερες αξιώσεις και πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα, που σημαίνει ότι η ανθρωπότητα έχει μπει πολύ σοβαρά σε ένα πάρα πολύ καινοτόμο και ελπιδοφόρο δρόμο. Νομίζω ότι συντελείται κάτι που οι Δυτικοί αρνούνται να αποδεχτούν, πολλοί αρνούνται ακόμα και να παραδεχτούν ότι συμβαίνει, η δε ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μείνει πολύ πίσω στις αναλύσεις της.
Πιστεύω ότι ζούμε την εξέλιξη, παγκόσμια, μιας επανάστασης, στην κυριολεξία, που θα αλλάξει όχι μόνο τους συσχετισμούς των δυνάμεων, αλλά θα αλλάξει και τον τρόπο λειτουργίας όλης της ανθρωπότητας. Με δυο λόγια, με την εισαγωγή αυτή, θέλω απλώς να αποσαφηνίσω το πλαίσιο της σύντομης ομιλίας μου σχετικά με το θέμα «της ρωσοφοβίας, της ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού ως εργαλεία του σύγχρονου νεοφασισμού» με βάση το οποίο μου ζητήθηκε να κάνω ορισμένες επισημάνσεις.
Στην κουλτούρα της Δύσης
Η ρωσοφοβία, η ισλαμοφοβία και οι φυλετικές διακρίσεις και προκαταλήψεις δεν επινοήθηκαν μετά το 1990, που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και αναδείχτηκε εκ νέου η Ρωσία. Ούτε ανάγονται αυτά τα φαινόμενα αποκλειστικά στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα που ευδοκίμησε ο φασισμός. Απλά, σ’ αυτή την περίοδο, αυτά τα φαινόμενα γνώρισαν μεγάλη έξαρση επί ευρωπαϊκού εδάφους. Όπως γνωρίζουν μια νέα έξαρση, σήμερα. Αλλά δεν αποτελούν επινόηση των φασιστικών καθεστώτων, ούτε εφαρμόζονται αποκλειστικά απ’ αυτά.
Τα ρατσιστικά φαινόμενα προηγούνται κατά πολύ της περιόδου κυριαρχίας στην Ευρώπη των φασιστικών ρευμάτων και καθεστώτων. Γιατί όλα προκύπτουν ουσιαστικά από την κουλτούρα της Δύσης, είναι διαχρονικά εργαλεία της δυτικής αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού και χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά σε όλη τη γη ιδίως από την εποχή που οι αποικιοκρατικές μητροπόλεις της Δύσης ξεκίνησαν τις επιδρομές και πέτυχαν με ασύλληπτη αγριότητα την κατάκτηση και λεηλασία σχεδόν όλης της ανθρωπότητας.
Τις φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές που επωάζονται στο εσωτερικό των μητροπόλεων τις εξήγαγαν και τις εφάρμοσαν σκληρά και ασύδοτα οι Δυτικοί στις αποικίες, εξ αρχής και επί αιώνες, πριν και μετά την ήττα του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού. Στην Ινδία, την Αλγερία, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, τη Νότια Αφρική, την Κένυα και σε δεκάδες άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης με την εισβολή των Βρετανών το 1944 και το μακελειό που οργάνωσαν και ενορχήστρωσαν στη συνέχεια.
Μελετώντας τους συγγραφείς, δημοσιογράφους, πολιτικούς, ποιητές και καλλιτέχνες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, από τον Νεχρού, τον Τσου Ενλάι, τον Φραντς Φανόν, τον Πατρίς Λουμούμπα και τον Μαντέλα μέχρι τον Φέλα Κούτι, τον Αιμέ Σεζέρ, τον Νταρουίς, τη Μερσέντες Σόσα και τον Βίκτορ Χάρα, αλλά ακούγοντας και τους σημερινούς νέους του Παγκόσμιου Νότου, αυτά που καταμαρτυρούν οι Δυτικοί στους φασίστες ως αποτρόπαια εγκλήματα, στο πολλαπλάσιο, σε βαρύτητα και διάρκεια, τα καταμαρτυρούν οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες και οι Λατινοαμερικάνοι στους Δυτικούς. Και με πολύ πιο μελανά χρώματα.
Τάλε κουάλε
Τα τρομακτικά εγκλήματα των φασιστών της Ευρώπης στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, είναι μόνο ένα μέρος των ακόμα πιο φρικτών εγκλημάτων που πραγματοποίησαν όλοι οι Δυτικοί μαζί από τη Γη του Πυρός ως την Αυστραλία και από τη Γροιλανδία ως τη Ναμίμπια, εναντίον όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και της φύσης. Επί αιώνες και σε όλο τον κόσμο, και όχι μόνο για τα λίγα χρόνια που κυριάρχησαν και έδρασαν τα φασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη.
Αντιθέτως, οι φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις δεν αποτέλεσαν ποτέ όπλο μαζικής καταστροφής στους άλλους σημαντικούς πολιτισμούς, γι’ αυτό οι μεγάλες σε έκταση ή πληθυσμό χώρες ήταν και παραμένουν πολυεθνικές, πολυφυλετικές, πολυγλωσσικές και πολυθρησκευτικές. Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Ινδονησία, η Αφρική ολόκληρη∙ μόνον αυτές έχουν κοντά πέντε δισεκατομμύρια κατοίκους και όλες είναι πλούσια μωσαϊκά λαών και πολιτισμών.
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που η Βόρεια Αμερική, η Αυστραλία και όλη η Ευρώπη, εκκαθαρίστηκαν εξονυχιστικά για να δημιουργηθούν αμόλυντα εθνικά κράτη, αμιγή, από λευκούς χριστιανούς Ευρωπαίους, με τελευταίο θύμα την πολυεθνική Γιουγκοσλαβία που με φανατισμό την διέλυσαν και την κατακερμάτισαν. Γιατί ο ρατσισμός και η λεηλασία είναι η βάση της ηγεμονίας της Δύσης, όχι η ισοτιμία και η συνεργασία.
Και η ρωσοφοβία ρατσιστική είναι στον πυρήνα της, γιατί οι Ρώσοι ήταν και παραμένουν Σλάβοι, σε αντίθεση με μερικούς Σλάβους της Ευρώπης που, σαν κάποιους μαύρους που προσπαθούν να ασπρίσουν για να γίνουν αποδεκτοί από τους λευκούς, προσπαθούν κι αυτοί να διαγράψουν ότι είναι Σλάβοι μιμούμενοι τους Άριους Αγγλοσάξονες.
Στη Δύση, λοιπόν, σήμερα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα νεοφασιστικά κόμματα και ρεύματα. Οι πολιτικές των Δημοκρατικών δεν διαφέρουν από τις πολιτικές των Ρεπουμπλικάνων, που εφαρμόζουν τις ίδιες αποικιοκρατικές μεθόδους, των αδιάκοπων καταστροφικών πολέμων και της λεηλασίας των πόρων του Παγκόσμιου Νότου.
Κι αν, στην Ευρώπη, η Λεπέν παρουσιάζεται ως μελλοντική απειλή για τη Γαλλία, δεν είναι μεγαλύτερη απειλή για την Αφρική από τη γαλλική ελίτ υπό τον Μακρόν. Και οι Εργατικοί του Στάρμερ δεν είναι καλύτεροι από τους Συντηρητικούς του Μπόρις Τζόνσον για την Παλαιστίνη και την Ουκρανία ή για την εργατική τάξη της Βρετανίας και την κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία. Οι δε σοσιαλδημοκράτες του Σολτς και οι πράσινοι της Μπέρμποκ είναι περισσότερο πολεμοχαρείς, ρωσοφοβικοί, φιλοσιωνιστές και ισλαμοφοβικοί από τους ακροδεξιούς της Εναλλακτικής για τη Γερμανία.
Απ’ όλα αυτά αβίαστα προκύπτει ότι ο φασισμός, οι ρίζες του, τα παράγωγα και οι εφαρμογές του, δεν αποτελούν ένα παροδικό, ένα συγκυριακό συμβάν στην ιστορία της Δύσης. Απλά αλλάζουν οι τρόποι και οι ρητορείες όταν οι αγριότητες αντί να ασκούνται από την Άκρα Δεξιά ασκούνται από το Ακραίο Κέντρο. Τελικά, στο ρατσισμό απέναντι στους άλλους, δεν ξεχωρίζουν οι μεν από τους δε∙ τάλε κουάλε, που θα έλεγε και η αείμνηστη μητέρα μας.
Ομιλία στη διεθνή συνδιάσκεψη υπό τον τίτλο «Η άνοδος του νεοφασισμού και το μέλλον της Ευρώπης» που πραγματοποιήθηκε από την Ελληνορωσική Λέσχη «Διάλογος» στις 12 Δεκεμβρίου 2024 στην Αθήνα με τη συμμετοχή 20 ιστορικών, συγγραφέων, πανεπιστημιακών, νομικών και δημοσιογράφων από την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γεωργία
