Αναδιατάξεις συμμαχιών, και πάλι σε βάρος των ΗΠΑ
Αυτή τη βδομάδα η Σαμάνθα Πάουερ, πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, αναφερόμενη στο Χαλέπι και δείχνοντας με το δάκτυλο τους συναδέλφους της που εκπροσωπούν τη Ρωσία και το Ιράν στον διεθνή οργανισμό, τους ρώτησε μελοδραματικά: «Επιτέλους, δεν υπάρχει ούτε μία πράξη βαρβαρότητας εναντίον αμάχων που να σας κάνει να ανατριχιάσετε; Ούτε μία εκτέλεση παιδιού που να σας συγκινήσει;». Η παράσταση που έδωσε προκάλεσε αρκετά μειδιάματα – κυρίως γι’ αυτά που αποσιώπησε. Για παράδειγμα, ενώ σύγκρινε το Χαλέπι με τις σφαγές στη Χαλάμπτσα, τη Ρουάντα και τη Σρεμπρένιτσα, «ξέχασε» να μιλήσει για την πιο πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στις ίδιες τις ΗΠΑ: τους Δίδυμους Πύργους.
Εύλογο κι αυτό τελικά, αν σκεφτεί κανείς ότι οι δράστες ανήκαν στην Αλ Κάιντα – που όμως στο Χαλέπι είναι στην πλευρά των… καλών, δηλαδή των αντιπάλων του Άσαντ.
Πάντως το βασικότερο πρόβλημα της Σαμάνθα Πάουερ (και γενικότερα των ΗΠΑ) δεν είναι αυτή τη στιγμή το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις στον προπαγανδιστικό πόλεμο – στον οποίο εξάλλου οι αρχικές επιτυχίες των αντικαθεστωτικών και των δυτικών ΜΜΕ που τους αναπαράγουν γρήγορα θάμπωσαν, καθώς το επίπεδο της καμπάνιας τους αποδείχθηκε… ερασιτεχνικό. Το βασικότερο πρόβλημα της Ουάσιγκτον είναι το τι πραγματικά συνέβη στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Δηλαδή η εκδίωξη των τζιχαντιστών και η πλήρης, ως φαίνεται, ανακατάληψή της από τους Ρώσους, Ιρανούς κ.λπ. για λογαριασμό του Άσαντ. Ή ίσως να μην είναι καν αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Αυτό που πονάει την Ουάσιγκτον είναι ότι το Χαλέπι αποτελεί συνέπεια μιας ακόμη αιφνιδιαστικής αναδιάταξης των συμμαχιών στην περιοχή – και πάλι σε βάρος της.
Όντως, πραγματοποιώντας μια υποδειγματική πιρουέτα, η Τουρκία του Ερντογάν τα βρήκε έστω και προσωρινά με τη Ρωσία. Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από τους Τούρκους και η οξεία αντιπαράθεση Άγκυρας-Μόσχας είναι πια μακρινό παρελθόν. Παίρνοντας σαν αντάλλαγμα το ΟΚ του Πούτιν στον έλεγχο των τουρκοσυριακών συνόρων και της «ζώνης ασφαλείας» σε συριακό έδαφος που αυθαίρετα κατέλαβε, ο Ερντογάν ουσιαστικά εγκατέλειψε τους «αδελφούς» του στο Χαλέπι, εξαναγκάζοντάς τους σε ταπεινωτική αποχώρηση. Αν τυχόν αυτό επαναληφθεί και στις υπόλοιπες περιοχές που ακόμη ελέγχουν οι «μετριοπαθείς» τζιχαντιστές, θα σημαίνει ότι ο ξαφνικός έρωτας Τουρκίας-Ρωσίας (τον οποίο δεν κατάφερε να υπονομεύσει ούτε η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα) έχει μέλλον – και μάλιστα οδυνηρό για τις ΗΠΑ. Εξίσου οδυνηρό θα είναι και για τους Κούρδους, καθώς μάλλον θα συμπεριληφθούν στα θύματα μια ενδεχόμενης μονιμότερης ρωσοτουρκικής συνεργασίας.
Ήδη ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι σκοπεύει, από κοινού με τον Ερντογάν, να οργανώσει νέες ειρηνευτικές συνομιλίες για τη Συρία… δίχως τη συμμετοχή των ΗΠΑ! Ο δε Ερντογάν έμμεσα κατηγόρησε την Ουάσιγκτον ως συνυπεύθυνη για τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη, την οποία απέδωσε στον Γκιουλέν, που εξακολουθεί να βρίσκει προστασία στις ΗΠΑ. Έτσι εξηγούνται και τα μειδιάματα που προκάλεσε το «ξέσπασμα» της Σαμάνθα Πάουερ στον ΟΗΕ: Όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις απέναντι στους Ρώσους (που εδραιώνουν κι άλλο την παρουσία τους στην περιοχή, και «κλέβουν» συμμάχους από τις ΗΠΑ) είναι να τους ρωτάς αν ανατρίχιασαν επιτέλους με τα εγκλήματά τους… αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι πια αυτός που ανεβοκατεβάζει καθεστώτα και ξαναχαράσσει σύνορα. Μικρή παρηγοριά προσφέρουν οι διατριβές περί των εγκλημάτων και των γκουλάγκ του Άσαντ (στα οποία, παρεμπιπτόντως, η Ουάσιγκτον έστελνε πριν κάτι χρόνια αιχμαλώτους για «αποτελεσματική ανάκριση» – αλλά τότε ο Άσαντ ήταν… σχετικά καλός, όπως είναι σήμερα η Αλ Κάιντα!).
Δείτε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα του Δρόμου με τίτλο : Σπιράλ αταξίας και τρόμου στον κόσμο.
