Ο κυβερνητικός μύθος θέλει να πιστέψουμε ότι επίκειται «καθαρή έξοδος» και τέλος των μνημονίων. Η χειραγωγούμενη, από την «εθνική σύμβουλο» Ρότσιλντ, αποκλιμάκωση των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων θεωρείται προπομπός μιας «θετικής» υποδοχής της χώρας από τις αγορές, αν όλα εξελιχθούν ομαλά τον προσεχή Αύγουστο.
Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί τη Δευτέρα ρυθμίζει τις τελευταίες εκκρεμότητες από τις απαιτήσεις των δανειστών και πιστοποιεί ότι η λεγόμενη έξοδος από τα μνημόνια δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από τη διαρκή επιτροπεία της χώρας.
Την ίδια στιγμή, το πεδίο της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής αποσάθρωσης συναντιέται επικίνδυνα με εκείνο των μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων που συνταράζουν τη Μ. Ανατολή και σταδιακά, μεθοδευμένα εξαπλώνονται στη Βαλκανική διαμορφώνοντας όρους μιας γενικευμένης σύγκρουσης.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση και ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό σκηνικό ακολουθούν, παρά τις αντιπολιτευτικές ιαχές, ένα κοινό μοτίβο προσαρμογής στους επιβαλλόμενους οικονομικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Με μοναδικό γνώμονα τη συμμόρφωση προς «τας υποδείξεις», χωρίς ιστορική μνήμη και σχεδιασμό, επενδύει στην προστασία εκείνων που επιβάλλουν την συνταγή της οικονομικής και γεωπολιτικής της καταστροφής.
Κάτω από αυτούς τους όρους ποιός πιστεύει ότι η χώρα επιστρέφει στις ράγες της κανονικότητας;
Μια χρεοκοπημένη κοινωνία
Όσο κι αν η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας έχει προσωπική γεύση της απόγνωσης, όσο κι αν οι αριθμοί δεν είναι ικανοί να περιγράψουν τα συλλογικά μας αδιέξοδα, παραμένουν, ορισμένες φορές, χρήσιμοι για να έχουμε αίσθηση του μέτρου, του μεγέθους του προβλήματος με το οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι.
Το εξωτερικό χρέος της χώρας, συνεχώς αυξανόμενο, ξεπερνά πια το 180% του ΑΕΠ την ίδια στιγμή που το χρέος των πολιτών προς τις τράπεζες είναι μεγαλύτερο από 200 δισ. ευρώ. Από αυτά, 110 δισ., πάνω από το 50%, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Οι τραπεζικές οφειλές και τα κόκκινα δάνεια θα αυξηθούν, σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις, υπό το βάρος των συνεχών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, της χρεοκοπίας του δημόσιου συστήματος κοινωνικών παροχών και της υποκατάστασης της πλήρους απασχόλησης από τη μερική.
Δεν είναι μόνο αυτό. Δίπλα στα 200 δισ. του τραπεζικού δανεισμού υπάρχουν άλλα 100 δισ. βεβαιωμένα χρέη των ιδιωτών προς τα Δημόσια Ταμεία. Το χρέος αυτό αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια (από 62,5 δισ. το 2013 σε 100,74 το 2017) και αφορά πάνω από 4 εκατομμύρια πολίτες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στην λαίλαπα των φόρων που επιβάλλονται. Και ακόμα, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Κέντρου Είσπραξης Ανείσπρακτων Οφειλών, καταγράφονται πάνω από 23,30 δισ. ευρώ οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, (αύξηση κατά 113% τα τελευταία 2,5 χρόνια) που αφορούν πάνω από 800.000 ασφαλισμένους.
Έναντι αυτού του προβλήματος η «καθαρή έξοδος» επιβάλλει ως λύση την επιτάχυνση των πλειστηριασμών της ακίνητης περιούσιας των πολιτών. Και η κυβέρνηση Τσίπρα προσυπογράφει τα εντελλόμενα με το εκβιαστικό επιχείρημα ότι «είναι προτιμότεροι οι πλειστηριασμοί από μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών». Κρύβεται ότι η συνταγή οδηγεί και σε πλειστηριασμούς και σε νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή νέα μνημόνια. Ήδη, πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες έχουν υποστεί το μαρτύριο των κατασχέσεων ενώ πάνω από 1,7 εκατομμύρια θα βρεθούν, με τις νέες ρυθμίσεις, όμηροι στο στόχαστρο του νέου ηλεκτρονικού γύρου κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Πώς με αυτόν τον τρόπο θα μειωθούν οι οφειλές και τι, από όλα αυτά, συνιστά καθαρή έξοδο;
Αδύνατη η διέξοδος με διαλυμένη οικονομική βάση
Τα όσα έχουμε γνωρίσει ως ιδιωτικοποιήσεις –αποικιοκρατικού τύπου εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των μεγάλων επιχειρήσεων– τα 8 μνημονιακά χρόνια θα μοιάζουν πταίσμα μπροστά στα όσα σχεδιάζονται το έτος σηματοδότη της «καθαρής εξόδου».
Η χρονιά θα ξεκινήσει με ιδιωτικοποιήσεις για τις μαρίνες σε Άλιμο και Χίο, εκποίηση της Εγνατίας Οδού και πώληση του 66% των μετοχών του φυσικού αερίου ΔΕΣΦΑ. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του χρόνου θα τρέξουν οι ιδιωτικοποιήσεις του 66% των μετοχών της ΔΕΠΑ, του 35% των ΕΛΠΕ, του υπόλοιπου 5% του ΟΤΕ, του 30% του Ελ. Βενιζέλος. Μέσα στον χρόνο πρέπει να έχουν κλείσει όλες οι εκκρεμότητες που αφορούν το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, αλλά και να προκηρυχθούν οι διαγωνισμοί για την πώληση του 11% της ΕΥΔΑΠ, του 23% της ΕΥΑΘ, του 17% της ΔΕΗ και να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες παραχώρησης 10 περιφερειακών λιμανιών μεταξύ άλλων σε Αλεξανδρούπολη, Βόλο, Πάτρα, Ηγουμενίτσα. Ο στόχος των εσόδων για το 2018 φτάνει τα 2 δισ. ευρώ που θεωρείται απίθανο να επιτευχθεί, αν κρίνουμε από τις προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις σε λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια. Αλλά, έχει σημασία να συγκρίνουμε τον στόχο έναντι του συνολικού χρέους της χώρας για να γίνει αντιληπτό ότι στόχο της «γενικής εκποίησης» αποτελεί όχι η βελτίωση των δημοσιονομικών δεικτών αλλά αποκλειστικά και μόνο η παραχώρηση του δημόσιου πλούτου σε «στρατηγικούς επενδυτές».
Η χώρα, αποδυναμωμένη οικονομικά και κοινωνικά, με παραδομένες τις υποδομές της και ρημαγμένη την παραγωγική της δύναμη, οδηγείται στη δίνη μιας γεωπολιτικής αναμέτρησης με διακύβευμα την ίδια την υπόσταση της
Όταν θα ολοκληρωθούν οι σχετικές διευθετήσεις μεταξύ των δανειστών, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε χώρο, διαμοιρασμένη, επιχειρηματικά και γεωγραφικά, σε πολυεθνικούς ομίλους. Ήδη οι Κινέζοι ελέγχουν το λιμάνι του Πειραιά, οι Γερμανοί την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες και τα περιφερειακά αεροδρόμια, οι Καναδοί τη Χαλκιδική, οι Ιταλοί τα τρένα, ο Λάτσης και αραβικά κεφάλαια το Ελληνικό. Τώρα αναμένονται οι υπόλοιποι να αρπάξουν όσα οι πρόθυμοι της εξουσίας παραχωρούν με πλήρη συνείδηση.
Ολόκληρες περιοχές της χώρας θα αποδίδονται σταδιακά σε οικονομικούς ομίλους και συμφέροντα. Ειδικά εργασιακά καθεστώτα και ιδιαίτερες οικονομικές και φορολογικές σχέσεις θα αποτελούν συστατικό κομμάτι στις συμφωνίες του μέλλοντος, ορθώνοντας περιορισμούς σε πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Ο κυβερνητικός μύθος δεν μπορεί να κρύψει την παράδοση της χώρας στους δανειστές και την καταδίκη των πολιτών της σε ένα διαρκές αδιέξοδο.
Χώρα γκρίζα ζώνη γεωπολιτικών ανταγωνισμών
Δίπλα στα οικονομικά μνημόνια η χώρα προχωρά στην υπογραφή και γεωπολιτικών μνημονίων με διακύβευμα την ίδια την υπόσταση της. Η εμπλοκή της αναβαθμισμένης βάσης της Σούδας και άλλων υποδομών στις συγκρούσεις της Μ. Ανατολής και στο αμερικανικό σχέδιο περικύκλωση της Ρωσίας, συναντιέται με τις ασφυκτικές πιέσεις παραχώρησης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στις ΗΠΑ και εγκατάστασης στρατιωτικής βάσης στην περιοχή.
Οι τουρκικές απειλές στο Αιγαίο και την Κύπρο αναβαθμίζονται και τροφοδοτούνται από την κυβερνητική υποχωρητικότητα και την πολιτική εξευμενισμού του Ερντογάν. Δίπλα στη αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ και το γκριζάρισμα των συνόρων στο Αιγαίο, η Τουρκία σχεδιάζει να ανοίξει θέμα «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη και να αναλάβει η ίδια ρόλο προστάτη και εγγυητή των θρησκευτικών και πολιτικών δικαιωμάτων στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η διατεταγμένη επιτάχυνση της επίλυσης των διαφορών στην ονομασία της FYROM και η ένταξη της τελευταίας στο ΝΑΤΟ θα ενισχύσουν τα πεδία αντιπαραθέσεων στη Βαλκανική ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, ενώ ανοίγει δρόμους σε «μικρούς εθνικισμούς» που δρουν συμπληρωματικά και ολοκληρώνουν τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των μεγάλων ιμπεριαλισμών στην περιοχή.
Η χώρα, αποδυναμωμένη οικονομικά και κοινωνικά, με παραδομένες τις υποδομές της και ρημαγμένη την παραγωγική της δύναμη, οδηγείται στη δίνη μιας γεωπολιτικής αναμέτρησης όπου ολόκληρο το Αιγαίο, η Κύπρος και η βόρεια Ελλάδα, από τον Έβρο ως την Ήπειρο είναι δυνατόν να μετατραπούν σε γκρίζες ζώνες και εκτεταμένα πεδία αμφισβήτησης συνόρων και επικίνδυνων συγκρούσεων.
Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι η χώρα επιστρέφει στην κανονικότητα;
Αν και έχουμε συνηθίσει τον στρουθοκαμηλισμό του πολιτικού κόσμου, είναι δικαιολογημένη η εκκωφαντική σιωπή και αμηχανία των πολιτών;
