«Ξαφνικά», μέσα σε μια εβδομάδα κι ενώ η πανδημία εξακολουθεί να προκαλεί εκατόμβες σε όλο και περισσότερες χώρες, έχει ξεκινήσει μια υπόκωφη ζύμωση για το πότε θα λήξουν τα μέτρα περιορισμού της περαιτέρω διάδοσης της επιδημίας. Οι σχετικές δηλώσεις στρώνουν το έδαφος για την εσπευσμένη επιστροφή σε μια –ανύπαρκτη πια– κανονικότητα. Αυτή η περίεργη συζήτηση διεξάγεται δημόσια αλλά κυρίως εντός των ελίτ και του πολιτικού προσωπικού τους, που φαίνεται να διαπερνώνται από ένα δίλημμα: συμμόρφωση με τις πιέσεις των αγορών και του επιχειρηματικού κόσμου για επανεκκίνηση της οικονομίας «πριν γίνει μεγαλύτερη ζημιά», ή διατήρηση των μέτρων μέχρι να αποσοβηθεί οριστικά ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία;
Θυμόμαστε πώς στη χώρα που πρώτη χτυπήθηκε βαριά από τον κορωνοϊό, την Ιταλία, χάθηκε πολύτιμος χρόνος εξαιτίας των αφόρητων πιέσεων της Κονφιντούστρια και των πολιτικών υπαλλήλων της, να μην ληφθούν μέτρα που θα έπλητταν την οικονομική δραστηριότητα[1]. Το αποτέλεσμα ήταν να μετρά μέχρι σήμερα, σε διάστημα λιγότερο των δύο μηνών, πάνω από 22.000 νεκρούς, και η «ύφεση» να μεταφράζεται, ακόμη, σε 500-600 νεκρούς τη μέρα… Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε εξαιτίας μιας άρρητης διστακτικότητας, λόγω παρόμοιων πιέσεων, να ληφθούν έγκαιρα τα μέτρα που επίμονα πρότειναν οι επιδημιολόγοι, είτε εξαιτίας της πρόσκαιρης επικράτησης μιας δολοφονικής γραμμής – της λεγόμενης «ανοσίας της αγέλης», που εμφορούνταν από μια λογική ευγονικής[2].
«Πρωτοπόρα» η ισπανική συγκυβέρνηση…
Στην πρώτη περίπτωση, χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία, με συστήματα υγείας αποδεκατισμένα από δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων, κυριολεκτικά γονάτισαν από την αδυναμία κάλυψης και περίθαλψης των κρουσμάτων (19 και 18 χιλιάδες νεκροί αντίστοιχα, σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς, μέχρι σήμερα). Και στη δεύτερη κατηγορία οι απώλειες είναι επίσης βαριές, παρόλο που πρόκειται για χώρες με συγκριτικά ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας: π.χ. Βρετανία 14.000 νεκροί, Μπενελούξ 8.000 νεκροί, Σουηδία 1.500 νεκροί κ.ο.κ. Σ’ αυτές ακριβώς τις χώρες, με την Ευρώπη συνολικά να έχει τα δύο τρίτα των θανάτων παγκοσμίως, ξεκινά, όχι και πολύ δειλά, η συζήτηση για το «πώς και πότε θα λήξουν τα έκτακτα μέτρα»!
Πρωτοπόρα η… αριστερή συγκυβέρνηση της χαροκαμένης Ισπανίας, που χωρίς καν «ζύμωση» επέτρεψε ήδη από τη Δευτέρα 13 Απριλίου την απεριόριστη λειτουργία ολόκληρων τομέων (κατασκευές, βιομηχανία), παρόλο που η επιδημία συνεχίζει να μετρά καθημερινά στην Ιβηρική χερσόνησο 6-7 χιλιάδες νέα κρούσματα και 600 νεκρούς. Και αυτά είναι τα επίσημα νούμερα – επειδή σταδιακά αποκαλύπτεται σε όλο το φρικτό εύρος της και η πραγματικότητα της μετατροπής των γηροκομείων της Ιταλίας, Ισπανίας, Γαλλίας κ.ά. «πολιτισμένων» ευρωπαϊκών κρατών σε θυσιαστήρια[3]. Όπως και το εντυπωσιακό χάσμα μεταξύ θνησιμότητας των αντίστοιχων μηνών του 2019 και του 2020, που τουλάχιστον στη βόρεια Ιταλία δεν καλύπτεται ούτε κατά τα 2/3 από τους επίσημα καταγεγραμμένους θανάτους λόγω κορωνοϊού.
Η Κομισιόν πιέζει για λήξη συναγερμού
Εξίσου «ξαφνικά» βγαίνει από τον τάφο το ζόμπι της επί δύο μήνες ανύπαρκτης Κομισιόν για να δώσει γραμμή επί του θέματος – κοντράροντας εμμέσως πλην σαφώς τους ειδικούς, που επιμένουν ότι κάθε τέτοια συζήτηση είναι πρόωρη και ότι στέλνει το λάθος μήνυμα στη λαϊκή πλειοψηφία που εφαρμόζει εκούσα-άκουσα τις οδηγίες, αν και είναι αυτή που υποφέρει κυρίως από τις επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία. Και τι λέει η Κομισιόν που επί δύο μήνες έστελνε μόνο… ευχές στα πληττόμενα κράτη μέλη, και τώρα, μετά τον υποτιθέμενο «συμβιβασμό» στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο[4], ετοιμάζει πανευρωπαϊκά μνημόνια-σάβανα κατ’ εντολή του Βερολίνου; Ότι «τα αναγκαία μέτρα που λήφθηκαν από τα κράτη μέλη και την Ε.Ε. (ποια Ε.Ε.;) αποδίδουν καρπούς» αλλά «δεν μπορούν να συνεχιστούν επ’ αόριστον λόγω του μεγάλου κόστους τους»!
Τουτέστιν, λήξη συναγερμού ενώ τα κρεματόρια δουλεύουν φουλ, και κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί η πανδημία. «Είναι καιρός να κοιτάξουμε μπροστά και να επικεντρωθούμε στην προστασία των μέσων βιοπορισμού» (μετάφραση: στην πάση θυσία ανάκτηση της κερδοφορίας των ελίτ) τονίζει η Γερμανίδα αρχικομισάρια Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν! Ο «χάρτης» της Κομισιόν το λέει πιο κομψά: «η λήξη των περιοριστικών μέτρων συνεπάγεται εξισορρόπηση των οφελών για τη δημόσια υγεία με τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις». Τώρα, αν πάνω στην εξισορρόπηση (μα τι όρος!) μπατάρει εις βάρος της δημόσιας υγείας η εξέλιξη, ε, κάπως θα το μπαλώσουμε. Κι ας λένε ό,τι θέλουν στις κεκλεισμένων των θυρών διαβουλεύσεις οι ειδήμονες κάθε κράτους μέλους, με βασικό επιχείρημά τους ότι είναι προβληματική, τυχοδιωκτική και επικίνδυνη η «επανεκκίνηση της οικονομίας» ενώ η πανδημία δεν έχει τιθασευτεί, και ενώ δεν γνωρίζουμε αν και πότε μπορεί να ξαναφουντώσει. Με δυο λόγια, λένε ότι για να δουλέψει η μηχανή του κεφάλαιου χρειάζεται υγιείς πληθυσμούς. Αλλά οι «αγορές» είναι ανυπόμονες…
«Ισοσκελισμός» εναντίον κοινής λογικής
Και στην Ελλάδα δίνει και παίρνει τις τελευταίες μέρες η φιλολογία της «επανεκκίνησης»: τότε θα ανοίξουν τα σχολεία, τότε θα χαλαρώσει η καραντίνα, τότε θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά… μόνο πότε θα ξαναρχίσουν να έρχονται ανεξέλεγκτα εκατομμύρια τουριστών δεν λένε, διότι είναι «λεπτό θέμα». Στην Ελλάδα περισσότερο από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η πίεση που ασκείται δεν προέρχεται μονάχα από μια κατά βάση παρασιτική ελίτ, αλλά και από μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται από το μερικό έστω πάγωμα της οικονομίας. Μπροστά στον σίγουρο οικονομικό θάνατο, και ό,τι αυτός σημαίνει για την επιβίωση των οικογενειών τους, χιλιάδες μικροί μαγαζάτορες και επαγγελματίες προτιμούν να ρισκάρουν τις τύχες τους με τον κορωνοϊό – ιδίως αφού η όποια ανακούφισή τους από το κράτος είναι, όπως συμβαίνει και με τους μισθωτούς, ανέργους κ.λπ., από μηδενική έως επιεικώς ανεπαρκής (ενώ την ίδια στιγμή κάνουν πάρτι οι κάθε λογής αεριτζήδες: η «αποζημίωση» των εταιριών που λυμαίνονται τις πάλαι ποτέ εθνικές οδούς είναι ένα μόνο παράδειγμα).
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη δύο τηλεδιασκέψεις με «κοινωνικούς εταίρους» σχετικά με τη σταδιακή άρση των περιορισμών: με τον ΣΕΤΕ (τουριστικές επιχειρήσεις) και με τον ΣΕΒ… Ο δε κ. Μόσιαλος αναφέρεται στην ανάγκη «ισοσκελισμού(!) της υγείας, των ατομικών ελευθεριών και των οικονομικών περιορισμών». Κάπως έτσι, στις ήδη πολλές αντιφάσεις προστίθεται άλλη μία, εκπορευόμενη από διαφορετικά κέντρα: οι μεν απειλούν ακόμη και με ποινική δίωξη όσους παραβιάσουν τα περιοριστικά μέτρα και επαναλαμβάνουν τις εκκλήσεις για αυτοπειθαρχία, οι δε διαρρέουν πληροφορίες για επικείμενη χαλάρωση των μέτρων ώστε να μειωθούν οι οικονομικές επιπτώσεις από τη μέχρι τώρα καραντίνα. Και τα δύο κέντρα εκφράζονται μέσα από το κυβερνητικό στρατόπεδο, ενώ το δεύτερο, που στηρίζεται από «οικονομικούς κύκλους», ενισχύεται και από κάθε είδους ομαδοποιήσεις που αντιπολιτεύονται τα περιοριστικά μέτρα: «πιστούς» οι οποίοι θεωρούν προδοσία το κλείσιμο των εκκλησιών, «αριστερούς» και «ελευθεριακούς» που καταγγέλλουν ότι ζουν σε χούντα, ατομιστές που εξανίστανται εναντίον της ταπείνωσης του εγώ τους κ.ο.κ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν αποκλείεται σε λίγο οι πολλοί, φοβούμενοι την πυροδότηση μιας υγειονομικής βόμβας στο όνομα της οικονομίας, να αναφωνούν «βάστα Τσιόδρα»!
[1] Βλ. τις τελευταίες ανταποκρίσεις από την Ιταλία, στα φύλλα 489 (σελ. 17), 491 (σελ. 13) και 493 (σελ. 17).
[2] Η ευγονική ήταν «επιστημονικός κλάδος» που ξεκίνησε από τη Βρετανία στις αρχές του 20ού αιώνα και επεκτάθηκε στη Βόρεια Αμερική και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αποσκοπούσε στην «κάθαρση» της λευκής φυλής από «άχρηστους και άρρωστους». Έφτασε στο δολοφονικό απόγειό της από τους ναζί, που εξόντωσαν στα στρατόπεδα θανάτου όσους θεωρούσαν «ανίατα και εκφυλισμένα στοιχεία», αλλά συνέχισε να υφίσταται και μεταπολεμικά, π.χ. στη σοσιαλδημοκρατική Σουηδία – η οποία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 στείρωνε υποχρεωτικά γυναίκες που θεωρούνταν ασθενείς ή «αντικοινωνικές».
[3] «Έγκλημα στα γηροκομεία» (φύλλο 493, σελ. 32).
[4] «Τι χρειαζόμαστε μια γερμανική Ε.Ε.;» (φύλλο 493, σελ. 5).
Βρίσκουν και κάνουν
Βερεσέ ακούει το ανφάν γκατέ της ευρωκρατίας όλα τα καμπανάκια που βαρούν οι επιδημιολόγοι. Επικουρούμενοι και από τις «προειδοποιήσεις» του ΔΝΤ, ότι το κόστος αντιμετώπισης της πανδημίας «θα φουσκώσει σε εκρηκτικά επίπεδα τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ και θα μειώσει το παγκόσμιο ΑΕΠ περισσότερο απ’ ό,τι η κρίση του 2008-2009», οι ταγοί της Ε.Ε. αρμενίζουν ακάθεκτοι προς τη χαλάρωση των μέτρων εν ονόματι της οικονομίας… Παίρνουν κι αυτοί γραμμή από το ΔΝΤ, που συστήνει στις κυβερνήσεις να μην καλλιεργούν ψευδαισθήσεις στους πολίτες οι οποίοι καταστρέφονται από την κρίση, ότι τάχα θα τους βοηθήσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους: «Είναι προτιμότερο να γίνεται σαφές ότι τα μέτρα στήριξης προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση είναι προσωρινά», λέει ο διεθνής ληστρικός οργανισμός!
Αλλά βρίσκουν και κάνουν. Διότι ό,τι έχει απομείνει από το κάποτε αντίπαλο δέος, δηλαδή αυτό που αυτοαποκαλείται ευρωπαϊκή Αριστερά, πλειοψηφικά τους κάνει πλάτες. Αδημονεί κι αυτό για τη λήξη των «περιοριστικών μέτρων» και βαυκαλίζεται την επιστροφή σε ένα παρελθόν που έχει οριστικά τελειώσει. Οι περισσότεροι αριστεροί και ριζοσπάστες αυτού του είδους δεν διανοούνται καν να αμφισβητήσουν την ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, κι ας καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Γι’ αυτό και, αντί να δουν πώς η πανδημία δεν θα εξοντώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χώρες και λαούς, αντί να προετοιμάσουν ένα σχέδιο μιας διαφορετικής Ευρώπης και μιας βαθιάς αλλαγής του μοντέλου βάσει του οποίου (δυσ)λειτουργούσαν όλες σχεδόν οι χώρες της, βολεύονται να εκφράζουν βασικά την αγωνία τους για το πόσο οι καραντίνες συνάδουν με τα «δικαιώματα»…
«Φιλόσοφος» της συμφοράς
Δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος Ευρωπαίος που διαβάζει τα έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ να γλιτώσει την ανάγνωση των τελευταίων πονημάτων του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί. Ολόκληρη σειρά παρεμβάσεων έχει αρχίσει ο «φιλόσοφος» των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών και της ανωτερότητας του παγκοσμιοποιητικού δυτικού πολιτισμού, δρώντας και πάλι ως λαγός των ελίτ. Ο κύριος άρχισε τις ομοβροντίες στις 10 Μάρτη: «Τι επιδημία; Λιγότερο θανατηφόρος κι από την εποχιακή γρίπη είναι ο κορωνοϊός». Στις 22 Μάρτη: «Μπορεί να υποτίμησα την επιδημία, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάποιοι την αντιμετώπισαν ως ευκαιρία για να παρουσιάσουν την παγκοσμιοποίηση ως αμαρτία». Στις 26 Μάρτη: «Πρέπει επιτέλους να σταματήσει η σύνδεση αιτίας-αποτελέσματος μεταξύ παγκοσμιοποίησης και επιδημίας». Στις 3 Απρίλη: «Τι θα γίνει εάν συνεχιστεί αυτή η καραντίνα με το ζόρι, την οποία επέβαλαν οι γενναίοι στρατιώτες μας με τις λευκές στολές στο όνομα ενός εγωιστικού υγιεινισμού;» (σε λίγο θα μας πει ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί, τους οποίους ειρωνεύεται, επέβαλαν δικτατορία…). Και το αποκορύφωμα –μέχρι στιγμής– έρχεται στις 9 Απρίλη: «Πρέπει να χαιρόμαστε ή μήπως να ανησυχούμε για το υγειονομικό κράτος που χτίζουμε σήμερα;»[1].
Στο τελευταίο κείμενο παραληρεί πια. Προφανώς γι’ αυτό μεταφράστηκε «αυθορμήτως» σε δεκάδες ευρωπαϊκές γλώσσες, φυσικά και στη δική μας[2]. Ο «φιλόσοφος» βάζει τα γυαλιά σε όλη την ιατρική επιστήμη, αποκαλύπτοντας ότι… δεν πρόκειται για πανδημία, κι ότι εν πάση περιπτώσει προηγούμενες πανδημίες είχαν περισσότερα θύματα και παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξαν καραντίνες. Προς Θεού, μην σκεφτεί κανείς ότι τα περισσότερα θύματα οφείλονταν στο ότι η ιατρική δεν είχε κάνει πριν 50 και 70 χρόνια τις σημερινές προόδους, ούτε στο ότι, ακριβώς, δεν λήφθηκαν τότε μέτρα όπως τα σημερινά! Όχι, αυτά τα λένε οι οπαδοί του… υγιεινιστικού ολοκληρωτισμού. Όλος ο καημός του Λεβί είναι να τελειώνουμε με τις άσκοπες καραντίνες, και να μην χαθούν προνόμια (ποιων άραγε;) στο βωμό οικοδόμησης ενός «υγειονομικού κράτους», όπως αποκαλεί με απέχθεια την επιδίωξη επαρκούς υγειονομικής κάλυψης όλων των πολιτών – ενώ για μια ακόμη φορά δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό του για τον θαυμασμό των πολιτών προς τους νοσοκομειακούς: «ήρωες μεν, αλλά…». Επιπλέον μαθαίνουμε ότι για όλες οι πανδημίες έφταιγαν, φταίνε και θα φταίνε οι Κινέζοι, που μαζί με τους Ρώσους μας απειλούν κ.ο.κ. Φυσικά όλα αυτά πασπαλισμένα με «δικαιωματισμό», ώστε να εκστασιαστούν (όπως κι έγινε) οι κάθε είδους δήθεν εναλλακτικοί και αντικρατιστές…
* Στη φωτογραφία, αυτό που συνέβη όταν ο Λεβί πήγε στο Βελιγράδι, σχεδόν είκοσι χρόνια αφότου ζητούσε (και δικαιολογούσε) τον βομβαρδισμό ακόμη και μη στρατιωτικών στόχων από τη ΝΑΤΟϊκή αεροπορία: «έφαγε» ένα γιαούρτι από έναν νεαρό Σέρβο. Αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί: καταφέρνει πάντα να πέφτει στα μαλακά.
[1] Βλ. στο γαλλικό περιοδικό Le Point την ρουμπρίκα του Λεβί: www.lepoint.fr/editos-du-point/bernard-henri-levy
[2] Μία από τις ελληνικές μεταφράσεις δημοσιεύθηκε στο in.gr υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τρομερό άρθρο από τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβί: Όχι στην επιδημία του τρόμου – Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου».
