Πληθαίνουν τα κρούσματα τρομοκρατίας από εργοδότες που απειλούν και χειραγωγούν τους εργαζόμενους εν όψει του δημοψηφίσματος. Δημοσιεύουμε αυτούσια επιστολή που έστειλε σήμερα στο Δρόμο της Αριστεράς εργαζόμενη σε ιδιωτική εταιρία.
Το πρόσωπο του τέρατος…
Στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ιδιωτικής εταιρείας που εργάζομαι αποφάσισε σήμερα να απευθυνθεί στο σύνολο των εργαζομένων για να τον ενημερώσει για τη δική του οπτική της πραγματικότητας που βιώνουμε, καθώς και για τις τρέχουσες εξελίξεις και πως αυτές επηρεάζουν την εταιρεία «μας»…
Είναι δύσκολο, όταν τα σάλια της οργής και τα δάκρυα της υποτίμησης μπλέκονται στα πλήκτρα, να μεταφέρω το θυμό μου και την αγανάκτησή μου μέσα από αυτές τις γραμμές. Είναι δύσκολο, όταν αρκετές φορές ο φόβος με κάνει να σβήνω και να γράφω ξανά, να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν αυτό το είδος βιασμού που βιώσαμε σήμερα εγώ και οι συνάδελφοί μου.
Βάσει των ανακοινώσεων, από αύριο θα δουλεύουν μονάχα αυτοί που έχει νόημα(!), μιας και η διαφορετική πραγματικότητα που διανύουμε έχει φέρει την εταιρεία σε σημείο που αναγκάζεται να σταματήσει τον κύκλο των εργασιών της. Με κυλιόμενα, λοιπόν, ρεπό και άδειες το σύνολο των εργαζομένων μέχρι και την Παρασκευή θα πρέπει να παραμείνει σπίτι του.
Από εκεί και πέρα, μετα την Κυριακή, θα υπάρχει ένα τελείως διαφορετικό τοπίο… Μεγάλο ποσοστό του προσωπικού θα απολυθεί εάν το αποτέλεσμα του δημοψηψίσματος είναι αρνητικό και πολύ μικρότερο εάν το αποτέλεσμα είναι θετικό. Επιπλέον η μισθοδοσία για τους επόμενους μήνες δεν μπορεί να δίνεται στο ακέραιο γιατί η ρευστότητα της εταιρείας έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα μιας και η οικονομία είναι μια μηχανή που εύκολα σταματάει, αλλά δύσκολα παίρνει και πάλι μπροστά…
Ακολούθησαν παραστατικές περιγραφές για τα στρατιωτικά καμιόνια που θα μεταφέρουν το αλεύρι στους φούρνους για να φτιάχνουν ψωμί και για τα δελτία συσσιτίων που θα μας μοιράζουν, τα οποία ανακατεύτηκαν με το αίτημα να βάλουμε για άλλη μια φορά πλάτη για να κρατηθεί η εταιρεία «μας», αλλά και την υπόσχεση ότι όσοι απολυθούν μόλις ανακάμψει και πάλι η εταιρεία θα επαναπροσληφθούν…
Είναι θυμός και θλίψη αυτό που νιώθω γιατί μετά από όλα αυτά κανείς μας δεν κατάφερε να πει κουβέντα. Ίσως από φόβο ότι μπορεί να μας απέλυε εκείνη τη στιγμή… μα μήπως δεν θα το κάνει με την ίδια ελαφρότητα την επόμενη μέρα;
Ελπίδα οι μεταξύ μας συζητήσεις μετά… μικρή απογοήτευση για εκείνους που μεταπείστηκαν και αυριανό στοίχημα να τους μιλήσουμε, να τους ξαναδώσουμε και να πάρουμε πίστη και δύναμη… Να τους πω ότι δεν είναι μόνοι τους απέναντι στο τέρας!
