Μουντιάλ Αθλητικό κίνημα – Κοινωνικές διεργασίες
Λένε πολλοί: Το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μπίζνα, τζόγος, ντόπινγκ, στημένοι αγώνες, ξέπλυμα χρήματος, πολιτική εκμετάλλευση, αποπροσανατολισμός, χουλιγκανισμός … και μύρια άλλα που μπορεί κανείς να του προσάψει. Και έχουν δίκιο.
Μήπως, όμως, ταυτόχρονα με όλα τα κουσούρια το ποδόσφαιρο περιέχει κάτι πιο κακό και επικίνδυνο, όχι για τον κόσμο που το παρακολουθεί, αλλά και για τους διαχειριστές του, οι οποίοι μπροστά στο κέρδος δεν διστάζουν να το πουλήσουν στα πλήθη; Τη γνωριμία, την επικοινωνία των ανθρώπων του κάθε τόπου αλλά και των παγκόσμιων εθνικών κοινοτήτων, τα έντονα συναισθήματα, την ενότητα ενός μεγάλου μέρους των νέων; Και μήπως μπορεί να γίνει ακόμα και αφορμή για την πολιτικοποίηση των νέων και μεγάλου πλήθους εργαζομένων;
Ήμουν μαθητής όταν για πρώτη φορά φώναξα αντιχουντικά συνθήματα την εποχή που ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο Γουέμπλεϊ. Μετά από μια νίκη του τριφυλλιού, μαζί με χιλιάδες οπαδούς του πανηγύριζα κι εγώ στο κέντρο της Αθήνας. Κάναμε και πορεία, Ομόνοια-Σύνταγμα-Πανεπιστημίου. Στην Πανεπιστημίου 10 ήταν τότε τα γραφεία του ΟΠΑΠ. Εκεί ήταν η έδρα του γ.γ. Αθλητισμού, του χουντικού Ασλανίδη. Όταν η πορεία έφτασε κάτω από τον ΟΠΑΠ, κάποιοι πονηρεμένοι από τους νεαρούς φιλάθλους ψέλλισαν φοβισμένα κάτι για «ελευθερία», «δημοκρατία» και άλλα υπονοούμενα… Το ’πιασαν οι άλλοι και εκεί που κανείς δεν το περίμενε έγινε η έκρηξη: Κάτω ο Ασλανίδης – Δημοκρατία – Ελευθερία κ.λπ., από χιλιάδες στόματα!
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθεί η διαδικασία πολιτικοποίησης και η μορφή έκφρασης της διαμαρτυρίας. Μόνο το περίγραμμά της και την ατομική στάση του καθενός μας μπορεί κανείς να καθορίζει και να γνωρίζει. Υπάρχουν πολλοί που δυσανασχετούν με το Μουντιάλ ή με τις πρόσφατες διαδηλώσει των φιλάθλων υπέρ του Ηρακλή. Υπάρχει, όμως, άλλη εκδοχή και οπτική γωνία; Νομίζω ναι. Για παράδειγμα, στον πρώτο αγώνα του Μουντιάλ που διεξήχθη μεταξύ των ομάδων Νότιας Αφρικής-Μεξικού, μπορούσε κανείς να συζητήσει για την ιστορία των χωρών αυτών, σαν να ήταν ένα παιχνίδι κοινωνικής άμιλλας και αντοχής των θρυλικών Ζουλού και των καταπληκτικών τραγουδιών τους, του φημισμένου ηγέτη τους, του Σάκα, της σοφίας και στωικότητας του φυλακισμένου Μαντέλα, από τη μια μεριά, να παίζουν με τη χώρα των Αζτέκων, του Εμιλιάνο Ζαπάτα, των επαναστατών της επαρχίας Τσιάπας και του απρόσωπου ηγέτη τους, από την άλλη.
Στον αγώνα Αργεντινής-Ελλάδας να βλέπει κανείς το θεό που τα ’βαλε με το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της Ιταλίας και της Αγγλίας και να θυμάται τους ξεκληρισμένους και άρρωστους της Αρτζεντίνα να λένε «έχει ο θεός» και να εννοούν τον Ντιέγκο τους. Να φαντάζεται ότι δικαιούνται να χαίρονται για λίγο από μια αθλητική συνάντηση δυο λαοί που βρίσκονται κάτω από την ίδια μπότα του ΔΝΤ και να συνεχίζουν τον αγώνα τους. για τα δίκια τους με μεγαλύτερη αλληλεγγύη.
Θέλουμε δεν θέλουμε το ποδόσφαιρο έχει λάβει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Είναι χρέος όχι να γίνεται ο εξορκισμός του αλλά να γίνεται αφορμή για τη δημιουργία αθλητικού κινήματος, που θα αναδεικνύει τα λαϊκά στοιχεία του, θα καυτηριάζει την αντιλαϊκή κατεύθυνση που του δίνουν οι πολυεθνικές και αυτοί που το εμπορευματοποιούν και θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για λαϊκό αθλητισμό, άμιλλας, αλληλεγγύης και συναδέλφωσης των εργαζομένων κάθε χώρας και όλων των λαών του κόσμου.
Θήβα
