Η συνεργάτις της εφημερίδας Τασία Σταματοπούλου αναρτά συχνά-πυκνά στο μπλογκ της «Πεντανόστιμη» ποιήματα από τα οποία διαλέξαμε ένα που γεννήθηκε με αφετηρία τέσσερις στίχους του Ο. Ελύτη και το καθημερινό βίωμα.
Ω νεότητα
Πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο.
[Οδυσσέας Ελύτης]
ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Λέω, σαν τούτη τη νέα γενιά
δεν θα ’θελα να ’μαι
μόνο την ικμάδα της
όχι την τύχη της να ’χω
Δίχως πυξίδα, μόλις και μετά βίας
ένα ‘’όνειρο’’, μια ‘’δουλίτσα’’
[απο δουλεία-δουλειά-’’δουλίτσα’’]
Λέω,δε ζηλευω το κορίτσι απέναντι
με τα δροσερά μάτια
στο βάθος τους κρύβουν
το φόβο, αν αύριο θα ’χει
τα προς το ζην
Μάθανε την ανασφάλεια από τα θρανία
γι’ αυτό τα σπάνε
μάθανε την απόγνωση
με το έβγα στη ζωή
γι’ αυτό τα απεγνωσμένα
πρόσωπα
Λέω, κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα πρόσωπα
στο τρόλεϊ
ξύπνησες χαράματα, γυρνάς σούρουπο
για ένα κομμάτι ψωμί
που στο άψε-σβήσε μπορεί να σ’το στερήσουν
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία
από το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λες
αυτοί θα ζήσουν καλύτερα από μας
Κι αυτοί το ξέρουν
Και με το πρώτο σπίρτο ανάβουν φωτιές
μέχρι τον ουρανό- πυρπολούν την ψυχή τους
Λέω, είναι έγκλημα να σου ’χουν κόψει τα φτερά
πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάξεις
να σου τσακίζουν την ψυχή
πριν αρχίσει να ονειρεύεται
Από παντού έρχεται και σε κατακλύζει
η απελπισία του άνεργου ,με το χαρτζιλίκι
του πατέρα
η θλίψη της πολύωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια
να κοροϊδέψεις το χρόνο
ας δούμε μέχρι αύριο
ας δούμε ξανά τις αγγελίες
ας πάμε στο γνωστό πολιτευτάκια
ας τους στείλουμε όλους στο διάολο
Λέω, πρέπει να είναι κανείς
ολιγοφρενής, εκ γενετής ηλίθιος
για να μην αφουγκράζεται
το ποδοβολητό
του ,όχι μακρινού, μέλλοντος
το άγριο γιουρούσι
των ‘’αόρατων’’, των εγκλωβισμένων
των ανονείρωτων
των τρελών κοριτσιών και αγοριών
που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια
στα 30,με τη θλίψη και την οργή
στα μάτια
Λέω, άκου, ‘’όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες’’
για έναν ακήρυχτο πόλεμο
[μακάρι να είχε κηρυχθεί]
ίσως οι παράπλευρες απώλειες
να ήταν μικρότερες.
