Κι αν το «όχι» ήταν ό,τι έπρεπε ώστε να συνεχιστεί το «σύστημα»; Ας κάνουμε ένα σενάριο -μέρες που είναι- επιστημονικής πολιτικοκοινωνικής φαντασίας: Την τεταμένη εβδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος λίγη ψυχραιμία υπήρξε. Το παιχνίδι παίχτηκε στις εντυπώσεις. Η αγανάκτηση από τα πέντε χρόνια άγριων μέτρων και πιο βαθιά η ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με τις φιγούρες και τις συνήθειές της συμπεριλήφθηκαν στο σκηνικό.
Μέσα σε αυτά ήταν πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι λίγοι έδωσαν πραγματική σημασία σε μία λεπτομέρεια που διατρανώθηκε ξεκάθαρα σε όλους τους τόνους, από την κυβέρνηση μέχρι τους διάφορους εκπροσώπους των θεσμών: ψηφίζουμε «ναι» ή «όχι» σε μια συγκεκριμένη ερώτηση, η οποία μάλιστα ήταν κάπως… ασαφής, μια και τα κείμενα στα οποία αναφερόταν δεν ήταν τετελεσμένα. Ακόμη χειρότερα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους ότι «το όχι σημαίνει εντολή διαπραγμάτευσης με στόχο τη συμφωνία μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια κλπ». Παρ’ όλα αυτά ο καθένας ερμήνευε το ερώτημα και την απάντησή του κατά πώς ήθελε ή του ταίριαζε. Από την τρομολαγνεία των εδώ και δεκαετίες συστημικών που ανησυχούν μήπως πεταχτούν εκτός, έως τα διάφορες επαναστατικές κορώνες. Όμως όλα αυτά, στην πραγματικότητα, ήταν φόβοι και ευχές. Η πραγματικότητα έδειξε αυτό που φαινόταν από πριν: η κυβέρνηση πήρε παραμάσχαλα την «νωπή λαϊκή εντολή» και έτρεξε να βρει την συμφωνία. Και το σενάριό μας συνεχίζει με την υπογραφή ενός 3ου άγριου, μνημονίου που η κυβέρνηση θα «περάσει» με τρόπο στην ελληνική κοινωνία (ή αυτό ή καταστροφή) εφαρμόζοντας ίσως, στην καλή περίπτωση, κάποια «ισοδύναμα μέτρα» χτυπώντας κάποιους από τους παλιούς συστημικούς. Το περήφανο ΟΧΙ, που όντως ικανοποίησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, θα γλυκοκοιμηθεί κουρασμένο από την απουσία οράματος και τον φόβο για μεγάλες αλλαγές, παίρνοντας δώρο κάποιες εξεταστικές επιτροπές. Διότι οι μεγάλες αλλαγές θέλουν σχέδιο και κόπο. Εάν δεν υπάρχουν αυτά και από το λαό και από τους ηγέτες που επιλέγει, θα συνεχίσουμε να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Υπάρχουν πολλά εν δυνάμει σενάρια βέβαια. Ένα λέει ότι οι «ξένοι» αποφασίζουν να δουν τι γίνεται όταν μια χώρα αποχωρεί από την ένωση, ένα άλλο ότι η κυβέρνηση παραιτείται υπό το βάρος της ευθύνης (λες κι αν εφαρμόσει άλλος το μνημόνιο θα είναι καλύτερο για τον λαό) και άλλα πολλά. Το τι θα γίνει πραγματικότητα εξαρτάται από το ποιοι θα βρεθούν να κάνουν τις αντίστοιχες πράξεις. Το σενάριο που λέει ότι θα έχουμε παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με αξιοποίηση προς όφελος του ελληνικού λαού των τεράστιων πόρων και πλεονεκτημάτων της χώρας ώστε να είμαστε ανεξάρτητοι, δεν φαίνεται να προχωρά λόγω έλλειψης σοβαρότητας.
ΥΓ. Το 37,5% του εκλογικού σώματος δεν προσήλθε στις κάλπες. Απείχε. Το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας. Αυτούς γιατί δεν τους δίνει κανείς σημασία; Δεν ζούνε εδώ;
9/7/2015
Αχιλλέας Σταύρου
