Του Μάριου Διονέλλη
Τι μου λέτε; Μαθαίνω πως φέτος η παρέλαση ήταν πιο light.
Να και κάτι καλό που φέρνει αυτή η κρίση. Κατάλαβαν, λέει, πως όταν είσαι βουτηγμένος στα χρέη και στα ελλείμματα είναι μάλλον σπάταλο να κατεβάζεις τα τανκς και τους πυραύλους στην Πανεπιστημίου. Δε βγαίνουμε φέτος αδέρφια για να βάλουμε να πετάξουν τα F-16 πάνω από το Σύνταγμα, γιατί καίνε και πολύ τα άτιμα και το πλαφόν δε μας σώζει. Στην ουσία κατάλαβαν πως είναι πρόκληση να δαπανήσεις τόσα λεφτά όταν έχεις κόψει τον 14ο μισθό, όταν φορολογείς τις αποζημιώσεις των απολυμένων, και αυξάνεις τον ΦΠΑ. Κατάλαβαν πως είναι πρόκληση να σου πετούν στα μούτρα τα λεφτά σου, που έγιναν εξοπλισμοί. Άστα, σου λέει, καλύτερα κρυμμένα στα υπόστεγα τα κανόνια γιατί με τόσες «κανονιές» τώρα τελευταία, οι συνειρμοί δε θα κάνουν καλό στα νεύρα. Ακόμα και αυτού του ηλίθιου που πήγε και είπε στον Γιώργο «για την πατρίδα και τον μισθό μου δίνω», κι αυτός ακόμα με τις πέτρες θα τους έπαιρνε..
Χαίρομαι από τη μια, αλλά και λυπάμαι…
Γιατί αυτή η (καλή) εξέλιξη μου φωνάζει ότι πρέπει να φτάσεις στον πάτο της κρίσης για να βάλεις μυαλό. Και όχι οποιασδήποτε κρίσης. Στον πάτο της κρίσης που ακουμπά την τσέπη σου.
Γιατί δεν καταργούμε επιτέλους και τις μαθητικές παρελάσεις; Εκεί δεν την βλέπουμε την κρίση που έχει έρθει από καιρό; Στα πιτσιρίκια που νομίζουν ότι διασκεδάζουν χάνοντας μάθημα, αφού από καιρό το σχολείο δεν το αγαπάνε. Που μάθανε να μπαίνουν στη σειρά σαν στρατιωτάκια από την εποχή του Μεταξά, που μάθανε να μισούν το Αλβανάκι που ήρθε πρώτο στα μαθήματα και τους παίρνει τη σημαία.
Δεν την ακούμε την κρίση εκεί;
Δε γράφω αφ’ υψηλού. Κι εγώ έκανα παρέλαση στο σχολείο. Καμαρωτός χαβαλές, γραβατωμένος, με μπόλικη φιγούρα στα κορίτσια και μια εσάνς εθνικής υπερηφάνειας για να δέσει το πατριωτικό γλυκό.
Τώρα η κρίση μας έσπασε τον τσαμπουκά και το καμάρι, η γραβάτα έγινε αλγεινό σύμβολο των golden boys και η εθνική υπερηφάνεια έγινε εθνική μοναξιά για να την τραγουδάει ο Μητροπάνος. Ακόμα και τα κορίτσια πιο απλά πράγματα ζητούν (ευτυχώς).
Αναρωτιέμαι αν θα γίνει μόνιμη η αλλαγή. Μπας κι έγινε η αρχή για να καταργηθούν εντελώς οι παρελάσεις. Αλλά ξέχασα, το ρητό λέει «και ξανά προς τη δόξα τραβά…».
