Του Μάριου Διονέλλη. Συναντώ όλο και περισσότερους γύρω μου να λένε πως περίμεναν περισσότερα από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τους βλέπω στο δρόμο και στο facebook. Σε όλους λέω πως το κόλπο, για να μην απογοητεύεσαι, είναι να μη γοητεύεσαι… Μάλλον δεν τη βρίσκουν επαρκή τη συμβουλή μου. Βλέπω πολλούς που θα ήθελαν να μην έχει αναλωθεί το Συνέδριο σε λίστες και συσχετισμούς. Να είχε παράξει περισσότερη πολιτική, να είχε διατυπώσει με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτά που περιμένει ο καθένας τους από τον ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα.
Μα πώς να συνταιριάξεις όσα περιμένει ο καθένας από μας σε ένα κείμενο; Δύσκολο είναι εξ αρχής και ίσως να είναι και αυτή μια καλή δικαιολογία για να τους την πω επίσης…
Κι εγώ για παράδειγμα δεν κατάλαβα γιατί ενώ λέμε για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών φοβηθήκαμε να πούμε ότι θα πάρουμε πίσω την Αγροτική και το Ταμιευτήριο. Φοβηθήκαμε να πούμε ότι δεν θα αφήσουμε τους αγρότες στα νύχια του Σάλλα να τους παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο και να τους απειλεί πως αν δεν πληρώσουν θα τους κάνει τα χωράφια… green banking.
Και η «επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης» άσχημα μου χτύπησε, και το «μεγαλύτερο μέρος του χρέους» ασαφές είναι και τέλος πάντων δέκα νομάτοι να μαζευτούμε δέκα πράγματα διαφορετικά θα θέλαμε από το κείμενο.
«Το θέμα είναι πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος από κάτω για όλα αυτά» μου λένε οι σύντροφοι που είναι μέσα στο κόμμα και ξέρουν καλύτερα… «Όχι να αναθέσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να τα κάνει, να τα κάνουμε εμείς πράξη» και άλλα τέτοια…
Δίκιο έχουν μάλλον, τι να σας πω. Μακάρι να ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά και να δώσει το σύνθημα για όλους αλλά μάλλον κι εκείνοι από μας περιμένουν. Μόνο που περιμένοντας ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία και το αντίστροφο, μόλις ψηφίστηκαν και οι νέες απολύσεις…
