Μεταξύ αρκετών ανακριβειών σχετικών με το Κυπριακό, στο γνωστό ύφος ισορροπιστή που ακολουθεί διαχρονικά η ρωσική διπλωματία στο θέμα, ο Σεργκέι Λαβρόφ αναφέρθηκε απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου και στα σενάρια ΝΑΤΟποίησης της Κύπρου, προχωρώντας σε ορισμένες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις. Έκανε λόγο για εταίρους της Κύπρου «οι οποίοι δεν θέλουν απλώς οι Κύπριοι να αποφασίσουν το ταχύτερο, αλλά τους λένε πώς πρέπει να αποφασίσουν. Μεταξύ άλλων να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ για παράδειγμα. Μεταξύ άλλων να αλλάξουν την εσωτερική τους νομοθεσία ώστε να πλήξουν τους Ρώσους, οι οποίοι έστειλαν εμβάσματα με χρήματα στις τράπεζες της χώρας σας». Περιέγραψε σχηματικά τις προτροπές αυτές ως εξής «μπες στο ΝΑΤΟ, εκεί στο ΝΑΤΟ δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, γιατί όλοι θα είμαστε σύμμαχοι και με τον βορρά όλα θα είναι καλά, αλλά ναι πρέπει να κάνετε έτσι, ώστε εδώ να είναι λιγότεροι οι Ρώσοι».
Πράγματι το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει έντονα η συζήτηση για την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων της Κύπρου με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, προκαλώντας εμφανώς εκνευρισμό στη Μόσχα, η οποία στο παρελθόν είχε, και πολλοί Ρώσοι συνεχίζουν να έχουν, συμφέροντα στο νησί ενώ ενδιαφέρεται και για την εξισορρόπηση του γεωπολιτικού ελέγχου αυτού του τόσο σημαντικού σημείου της Ν.Α. Μεσογείου. Οι παραπάνω δηλώσεις δεν έρχονται σε νεκρό χρόνο, καθώς είναι εμφανής η κινητικότητα από τις συνεχείς δηλώσεις του κ. Χριστοδουλίδη για την πρόθεση ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, μέχρι την επίσπευση διμερών συμφωνιών Κύπρου-ΗΠΑ με πιο πρόσφατη την προεδρική διακήρυξη του προέδρου Τζο Μπάιντεν για προσχώρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα προγράμματα Διεθνών Πωλήσεων Στρατιωτικού Υλικού (FMS) και παροχής Πλεονάζοντος Αμυντικού Υλικού (EDA) αλλά και σε προγράμματα που προσφέρουν εκπαίδευση και εξοπλισμό στις δυνάμεις ασφαλείας ξένων χωρών (Title 10 Security Assistance Programs). Μια απόφαση στο παρά πέντε της λήξης της θητείας του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, που δεσμεύει περισσότερο την Κυπριακή Δημοκρατία στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό άρμα, και λιγότερο τις ΗΠΑ ‒ειδικά υπό την ηγεσία Τραμπ‒ στη στήριξη της Κύπρου.
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης εκλέχθηκε υποσχόμενος να καταστήσει το Κυπριακό κοινό ευρωπαϊκό ζήτημα, εμπλέκοντας ενεργά την Ε.Ε. στην προσπάθεια επίλυσής του στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην πράξη συνάντησε την αδιαφορία ή τα κενά περιεχομένου λόγια στήριξης από τους ηγέτες της Ε.Ε. που πράγματι έχουν σημαντικότερα (περισσότερο «δικά τους») αδιέξοδα και προβλήματα να ασχοληθούν ‒ορισμένοι έχουν και μπίζνες με την Άγκυρα που δεν θέλουν να χαλάσουν. Στη συνέχεια βρέθηκε αντιμέτωπος με τη νέα ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή, συνδέοντας τυχοδιωκτικά την Κύπρο με το γενοκτόνο σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ και μετατρέποντας το νησί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Προσφάτως, και ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ βρίσκονται σε φάση μετάβασης από την εποχή Μπάιντεν στην εποχή Τραμπ, με αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλη τη Δύση, ο πρόεδρος και μέρος της πολιτικής ελίτ του νησιού έρχονται να εμφανίσουν την ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα ως διέξοδο. Αυτό, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η Άγκυρα (χώρα μέλος της συμμαχίας με σαφές δικαίωμα βέτο) δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει κάτι τέτοιο ‒ούτε ακόμη τον επαρκή εξοπλισμό του νησιού που θα αύξανε την αποτρεπτική του ισχύ‒ αν προηγουμένως δεν διασφάλιζε την πλήρη υποταγή όλης της Κύπρου στα επεκτατικά της σχέδια. Τι μένει; Η ΝΑΤΟποίηση του νησιού ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τους πολέμους ΗΠΑ / Ισραήλ, αλλά και η ΝΑΤΟποίηση του «διαλόγου» για το Κυπριακό ως μοχλός της δήθεν ρεαλιστικής υποταγής στα τετελεσμένα της κατοχής.
