Χωρίς εκπλήξεις, ολοκληρώνεται σήμερα το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ
Ξεκίνησε την Πέμπτη και ολοκληρώνεται σήμερα Κυριακή το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ. Το έναυσμα της συνεδριακής διαδικασίας δόθηκε με την εισήγηση του Γ.Γ. Δημήτρη Κουτσούμπα που ουσιαστικά επανέλαβε τις βασικές θέσεις του συνεδρίου, τονίζοντας ότι βασικό ζητούμενο παραμένει «η ισχυροποίηση του Κόμματος». Έδωσε, ακόμα, ορισμένα στατιστικά στοιχεία για τη συνεδριακή συζήτηση, από τα οποία προκύπτει ότι δεν ήταν πολλές οι διαφωνίες με τις προτεινόμενες θέσεις που φαίνεται ότι εγκρίθηκαν σε όλες τις διαδικασίες με ποσοστά της τάξης του 98 και 99%. Το γεγονός δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί. Ουσιαστικά, οι διαδικασίες για το 20ο συνέδριο δεν έφεραν κάτι νέο σε σχέση με το προηγούμενο. Στο κείμενο θέσεων, επαναλαμβάνονταν οι ίδιες πάνω-κάτω εκτιμήσεις, διανθισμένες με ορισμένες αναφορές στις πολιτικές εξελίξεις που μεσολάβησαν αυτά τα χρόνια και πανταχού παρούσα τη διαπίστωση «Επιβεβαιωθήκαμε».
Στην εισήγηση του Δ. Κουτσούμπα, δόθηκε βάρος σε ορισμένα ζητήματα που φαίνεται να απασχολούν ή να «αποπροσανατολίζουν» κάποιες δυνάμεις του κόμματος. Διευκρινίζεται ότι ο «αστικός ευρωσκεπτικισμός» είναι ρεύμα «αντιδραστικό – αντιλαϊκό που στηρίζεται από λόμπι δισεκατομμυριούχων, από φασιστικές δυνάμεις», ενώ τονίζεται ότι «καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού». Ιδιαίτερη αναφορά έγινε επίσης στο θέμα του πολέμου, ενώ επαναλήφθηκαν θέσεις που συσκοτίζουν τις εξελίξεις στην περιοχή και τον κίνδυνο του τουρκικού επεκτατισμού, εμμένοντας στην άποψη ότι όλες οι αστικές τάξεις είναι «ιμπεριαλιστικές» και ανταγωνίζονται για την κυριαρχία στην περιοχή.
Η μεγάλη αυτή «τύφλωση» στην οπτική του ΚΚΕ είναι κομμάτι μίας ακόμα μεγαλύτερης που οδηγεί αυτό το κόμμα να μην βλέπει καθόλου την ειδική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μετά από επτά χρόνια μνημονίων, με τις ειδικές πειραματικές και τιμωρητικές πολιτικές που ασκήθηκαν από τη διεθνή χρηματιστική ελίτ και την ευρωκρατία. Έτσι, στην ανάλυση του ΚΚΕ, δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο ειδικό καθεστώς, ούτε και στην ειδική φύση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού στη χώρα. Κυρίως, δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός για το πώς θα βγει η χώρα από το σύγχρονο αδιέξοδο. Μοιάζει σαν η Ελλάδα να είναι απλώς ο στίβος μιας διαρκούς πάλης ανάμεσα σε μια εύρωστη ιμπεριαλιστική αστική τάξη από τη μια μεριά, και ένα επαναστατικό κόμμα «παντός καιρού» που μάχεται λυσσαλέα, από την άλλη.
Μπορεί να φαίνεται πολύ «εξτρεμιστικό» αυτό το σχήμα, αλλά στην ουσία του δεν είναι καθόλου. Η «απογείωση» από την πραγματική κατάσταση και τις ιδιομορφίες της, εξυπηρετεί μια χαρά τη μακάρια «ειρηνική συνύπαρξη» (όπως λέγανε και οι υποστηρικτές ενός άλλου 20ου συνεδρίου…) στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος. Κάτι το οποίο αποτυπώθηκε τόσο στις αρκετές αναφορές στον «αστικό Τύπο» που θυμίζουν την «υπεύθυνη στάση» του κόμματος αυτά τα χρόνια, όσο και στην εύθυμη διάθεση και τα χαμόγελα των εκπροσώπων ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, κατά την πανηγυρική έναρξη του συνεδρίου…
Γ.Π.
