Η προηγούμενη κατάσταση και η αναζήτηση μιας άλλης προοπτικής. Του Βαλάντη Στεργίου.
Πολλοί λίγοι πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός ήταν ευχαριστημένος πριν από τρία ή πριν από πέντε χρόνια. Ότι αν επιστρέφαμε σε εκείνο το, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν όλα θα ήταν καλά. Ότι άρεσε στον ελληνικό λαό που ο πρωθυπουργός του ήταν υπό αμερικάνικη παρακολούθηση χωρίς να βγάζει άχνα και τα μισά στελέχη του κόμματός του, καθώς και εκείνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν (και είναι) «αμερικανάκια».
Ότι ήταν ευτυχής ο λαός που το μισό υπουργικό συμβούλιο εμπλέκονταν σε οικονομικά σκάνδαλα, και το άλλο μισό προσπαθούσε να συγκαλύψει τα σκάνδαλα της ΠΑΣΟΚικής διαχείρισης ή να τα συμψηφίσει με τα δικά τους. Ότι του άρεσε που συναινετικά διαλύονταν η Παιδεία μέσω της υποχρηματοδότησης και της παράδοσης στα χέρια των ιδιωτών (άρθρο 16). Ότι τον βόλευε να «σέρνεται» στα ΠΑΣΟΚικά και νεοδημοκρατικά βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα stage σε κάποιο δημόσιο οργανισμό.
Ότι του άρεσε που τη δημόσια Υγεία, την ασφάλιση, την στέγαση, το κοινωνικό κράτος εν ολίγοις, το υποκαθιστούσαν κερδοσκοπικές εταιρίες, τραπεζικά δάνεια και πανωτόκια. Ότι ήταν ευτυχής που για να κάνει μια δουλειά σε μια δημόσια υπηρεσία έπρεπε ή να λαδώσει -στο πλαίσιο του παπανδρεϊκού «δώρου» της δεκαετία του ’80- ή να γνωρίζει τον κατάλληλο άνθρωπο.
Ότι του άρεσε που οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι τρώγανε δημόσιο χρήμα -δήθεν- φτιάχνοντας δρόμους, δημόσια κτίρια, και ολυμπιάδες. Ότι γούσταρε που η παραγωγική δομή της χώρας αποσυντίθονταν με την παραγγελία της Ε.Ε., που οι επιχειρηματίες της Β. Ελλάδας έπαιρναν κρατικές επιδοτήσεις για να πάνε στη Βουλγαρία.
Τέλος, ότι τότε του άρεσαν ακόμα και τα… σκόρδα Κίνας.
Ε, λοιπόν, ούτε τότε ήταν καλά! Αλλά τώρα είναι χειρότερα και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Η χώρα εκποιείται από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ: ο ήλιος, η γη, η θάλασσα, ο ορυκτός πλούτος της, οι δημόσιες επιχειρήσεις της, η εργατική δύναμη των κατοίκων της, ακόμα και η αδύναμη μεταπολιτευτική δημοκρατία της. Όλα στο γιουσουρούμ, όλα τζάμπα! Η Ελλάδα θα γίνει σαν το Ιράκ ή σαν τις χώρες του Τρίτου Κόσμου που έχουν πολύ πλούτο και πολλά πεινασμένα εργατικά χέρια. Σαν τις χώρες που παράγουν προϊόντα που δεν τα καταναλώνουν οι κάτοικοί τους. Σαν τις χώρες των σοσια-ληστών Μπεν Αλί, Μουμπάρακ και Καντάφι.
Για κοινωνικό κράτος, ούτε λόγος. Αυτά είναι απολιθώματα των… «σοβιέτ»! Τα σχολεία χωρίς βιβλία και τα πανεπιστήμια παραδομένα στην ελεήμονα φιλανθρωπία των επιχειρηματικών συμφερόντων και των μάνατζερ. Για τα ασφαλιστικά ταμεία να μη συζητήσουμε καν. Αυτά θα υποφέρουν και από την εισφοροδιαφυγή και από την ανεργία και από την κερδοσκοπία των τραπεζιτών. Άραγε, δεν είναι σκάνδαλο σε βάρος των εργαζομένων ότι τα ταμεία υποχρεώθηκαν να λάβουν μέρος στην ανταλλαγή ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου; Μέχρι και τη σύνταξη όσων είναι έγκλειστοι σε ιδρύματα (γηροκομεία, ψυχιατρεία) θέλουν να μειώσουν ώς και 80%.
Και μαζί με αυτά βαθαίνει η εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Πλέον, δεν παρακολουθείται ο πρωθυπουργός της χώρας. Ο πρωθυπουργός είναι ο ατζέντης των συμφερόντων των Αμερικανο-ευρωπαίων. Ο νεροκουβαλητής τους, όπως απέδειξε περίτρανα η συνεισφορά του για τη Λιβύη.
Ο υποστηρικτής των σφαγέων όλου του κόσμου, όπως διαμήνυσε στο Ισραήλ.
Δεν χρειάζονται ειδικοί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών για την Ελλάδα, αφού αυτοί βρίσκονται ήδη στα έδρανα της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης, στο Κοινοβούλιο της καθολικής απαξίωσης και στα δημοσιογραφικά επιτελεία.
Στη φτώχεια ανθεί η διαφθορά, η εξαγορά και η αναξιοκρατία. Με, ή χωρίς ΑΣΕΠ -είτε γιατί δεν αναλαμβάνει είτε γιατί θα πρέπει να ισχύσουν «διαδικασίες κατεπείγοντος»- οι Έλληνες θα συνωστίζονται στα γραφεία των βουλευτών, ΜΚΟ τα λένε πλέον ορισμένα από αυτά. Κι όχι για μια θέση στο Δημόσιο, αλλά για μια θέση εργασίας οπουδήποτε, στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα. Πόσοι θα παρακαλέσουν για να μην τεθούν στην εργασιακή εφεδρεία και σε πόσους θα τάξουν ότι δεν θα απολυθούν. Πόσοι θα φιλήσουν κατουρημένες ποδιές ακόμα και για να φύγουν από τη χώρα.
Και οι από πάνω, οι κυβερνήτες, οι διευθυντές, οι βουλευτές, οι υπουργοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα τρώνε με τέσσερεις μασέλες και στον ελεύθερο χρόνο τους θα βιάζουν καμαριέρες ή θα οργανώνουν μπούγκα-πάρτι, γιατί έτσι γίνεται στους «καλούς» κύκλους.
Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την πορεία; Ποιος θα αποτρέψει τη διάλυση; Πώς θα σωθεί η χώρα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που βασανίζουν κάθε απλό άνθρωπο. Κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω το ρολόι. Ελάχιστοι είναι οι νοσταλγοί του παρελθόντος. Αυτό που επιτάσσει η συλλογική λαϊκή συνείδηση είναι να ξανανοίξει ο ορίζοντας της προόδου και του μέλλοντος της χώρας με μια ριζοσπαστική δημοκρατική αλλαγή. Και αυτό που αναζητείται στην αγγελία του τίτλου είναι ο πολιτικός φορέας της.
Αυτός που θα δώσει σήμερα τον πόλεμο ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τις κυρίαρχες πολιτικές που ασκούνται καθ’ υπόδειξη της Ευρώπης και της Αμερικής.Αναζητείται εκείνη η πολιτική ηγεσία που θα εκφράσει τη λαϊκή βούληση, θα ταυτιστεί μαζί της και θα οργανώσει τις λαϊκές δυνάμεις ώστε να σαρώσουν το πολιτικό σκηνικό, ανοίγοντας το δρόμο για την αυγή μιας νέας εποχής.
Ότι ήταν ευτυχής ο λαός που το μισό υπουργικό συμβούλιο εμπλέκονταν σε οικονομικά σκάνδαλα, και το άλλο μισό προσπαθούσε να συγκαλύψει τα σκάνδαλα της ΠΑΣΟΚικής διαχείρισης ή να τα συμψηφίσει με τα δικά τους. Ότι του άρεσε που συναινετικά διαλύονταν η Παιδεία μέσω της υποχρηματοδότησης και της παράδοσης στα χέρια των ιδιωτών (άρθρο 16). Ότι τον βόλευε να «σέρνεται» στα ΠΑΣΟΚικά και νεοδημοκρατικά βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα stage σε κάποιο δημόσιο οργανισμό.
Ότι του άρεσε που τη δημόσια Υγεία, την ασφάλιση, την στέγαση, το κοινωνικό κράτος εν ολίγοις, το υποκαθιστούσαν κερδοσκοπικές εταιρίες, τραπεζικά δάνεια και πανωτόκια. Ότι ήταν ευτυχής που για να κάνει μια δουλειά σε μια δημόσια υπηρεσία έπρεπε ή να λαδώσει -στο πλαίσιο του παπανδρεϊκού «δώρου» της δεκαετία του ’80- ή να γνωρίζει τον κατάλληλο άνθρωπο.
Ότι του άρεσε που οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι τρώγανε δημόσιο χρήμα -δήθεν- φτιάχνοντας δρόμους, δημόσια κτίρια, και ολυμπιάδες. Ότι γούσταρε που η παραγωγική δομή της χώρας αποσυντίθονταν με την παραγγελία της Ε.Ε., που οι επιχειρηματίες της Β. Ελλάδας έπαιρναν κρατικές επιδοτήσεις για να πάνε στη Βουλγαρία.
Τέλος, ότι τότε του άρεσαν ακόμα και τα… σκόρδα Κίνας.
Ε, λοιπόν, ούτε τότε ήταν καλά! Αλλά τώρα είναι χειρότερα και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Η χώρα εκποιείται από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ: ο ήλιος, η γη, η θάλασσα, ο ορυκτός πλούτος της, οι δημόσιες επιχειρήσεις της, η εργατική δύναμη των κατοίκων της, ακόμα και η αδύναμη μεταπολιτευτική δημοκρατία της. Όλα στο γιουσουρούμ, όλα τζάμπα! Η Ελλάδα θα γίνει σαν το Ιράκ ή σαν τις χώρες του Τρίτου Κόσμου που έχουν πολύ πλούτο και πολλά πεινασμένα εργατικά χέρια. Σαν τις χώρες που παράγουν προϊόντα που δεν τα καταναλώνουν οι κάτοικοί τους. Σαν τις χώρες των σοσια-ληστών Μπεν Αλί, Μουμπάρακ και Καντάφι.
Για κοινωνικό κράτος, ούτε λόγος. Αυτά είναι απολιθώματα των… «σοβιέτ»! Τα σχολεία χωρίς βιβλία και τα πανεπιστήμια παραδομένα στην ελεήμονα φιλανθρωπία των επιχειρηματικών συμφερόντων και των μάνατζερ. Για τα ασφαλιστικά ταμεία να μη συζητήσουμε καν. Αυτά θα υποφέρουν και από την εισφοροδιαφυγή και από την ανεργία και από την κερδοσκοπία των τραπεζιτών. Άραγε, δεν είναι σκάνδαλο σε βάρος των εργαζομένων ότι τα ταμεία υποχρεώθηκαν να λάβουν μέρος στην ανταλλαγή ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου; Μέχρι και τη σύνταξη όσων είναι έγκλειστοι σε ιδρύματα (γηροκομεία, ψυχιατρεία) θέλουν να μειώσουν ώς και 80%.
Και μαζί με αυτά βαθαίνει η εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Πλέον, δεν παρακολουθείται ο πρωθυπουργός της χώρας. Ο πρωθυπουργός είναι ο ατζέντης των συμφερόντων των Αμερικανο-ευρωπαίων. Ο νεροκουβαλητής τους, όπως απέδειξε περίτρανα η συνεισφορά του για τη Λιβύη.
Ο υποστηρικτής των σφαγέων όλου του κόσμου, όπως διαμήνυσε στο Ισραήλ.
Δεν χρειάζονται ειδικοί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών για την Ελλάδα, αφού αυτοί βρίσκονται ήδη στα έδρανα της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης, στο Κοινοβούλιο της καθολικής απαξίωσης και στα δημοσιογραφικά επιτελεία.
Στη φτώχεια ανθεί η διαφθορά, η εξαγορά και η αναξιοκρατία. Με, ή χωρίς ΑΣΕΠ -είτε γιατί δεν αναλαμβάνει είτε γιατί θα πρέπει να ισχύσουν «διαδικασίες κατεπείγοντος»- οι Έλληνες θα συνωστίζονται στα γραφεία των βουλευτών, ΜΚΟ τα λένε πλέον ορισμένα από αυτά. Κι όχι για μια θέση στο Δημόσιο, αλλά για μια θέση εργασίας οπουδήποτε, στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα. Πόσοι θα παρακαλέσουν για να μην τεθούν στην εργασιακή εφεδρεία και σε πόσους θα τάξουν ότι δεν θα απολυθούν. Πόσοι θα φιλήσουν κατουρημένες ποδιές ακόμα και για να φύγουν από τη χώρα.
Και οι από πάνω, οι κυβερνήτες, οι διευθυντές, οι βουλευτές, οι υπουργοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα τρώνε με τέσσερεις μασέλες και στον ελεύθερο χρόνο τους θα βιάζουν καμαριέρες ή θα οργανώνουν μπούγκα-πάρτι, γιατί έτσι γίνεται στους «καλούς» κύκλους.
Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την πορεία; Ποιος θα αποτρέψει τη διάλυση; Πώς θα σωθεί η χώρα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που βασανίζουν κάθε απλό άνθρωπο. Κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω το ρολόι. Ελάχιστοι είναι οι νοσταλγοί του παρελθόντος. Αυτό που επιτάσσει η συλλογική λαϊκή συνείδηση είναι να ξανανοίξει ο ορίζοντας της προόδου και του μέλλοντος της χώρας με μια ριζοσπαστική δημοκρατική αλλαγή. Και αυτό που αναζητείται στην αγγελία του τίτλου είναι ο πολιτικός φορέας της.
Αυτός που θα δώσει σήμερα τον πόλεμο ενάντια στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τις κυρίαρχες πολιτικές που ασκούνται καθ’ υπόδειξη της Ευρώπης και της Αμερικής.Αναζητείται εκείνη η πολιτική ηγεσία που θα εκφράσει τη λαϊκή βούληση, θα ταυτιστεί μαζί της και θα οργανώσει τις λαϊκές δυνάμεις ώστε να σαρώσουν το πολιτικό σκηνικό, ανοίγοντας το δρόμο για την αυγή μιας νέας εποχής.
Σχόλια
