Ένας στοιχειώδης σχολιασμός των πρόσφατων εξελίξεων στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα:
Δεν πρόκειται για μια επανεκκίνηση με κάποιες προδιαγραφές του αριστερού ενωτικού εγχειρήματος, αλλά για ένα φρεσκάρισμα στην πρόσοψη του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών.
Δεν πρόκειται για μια επανεκκίνηση με κάποιες προδιαγραφές του αριστερού ενωτικού εγχειρήματος, αλλά για ένα φρεσκάρισμα στην πρόσοψη του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών.
Η φούρια, η σπουδή, οι απανωτές συνεδριάσεις, οι διαβουλεύσεις κ.λπ., αυτό καταδεικνύουν κι όχι κάτι άλλο.
Η «επανεκκίνηση» γίνεται με ατμομηχανή τον ΣΥΝ, που επείγεται να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο των εκλογών, γίνεται αποδεκτό από τις υπόλοιπες συνιστώσες όχι μόνο για αυτό, αλλά γιατί επιζητούν κάτι πιο ουσιαστικό από την ανταπόκριση στις εκλογές.
Ο ΣΥΝ επείγεται για την «επανεκκίνηση» γιατί βλέπει το φάσμα μιας εκλογικής επίδοσης της τάξης του 2,9% και τρομοκρατούνται όλες οι πτέρυγες. Αυτό το γεγονός οδήγησε στην άρον-άρον τροποποίηση της γραμμής το τελευταίο 15νθήμερο. Στους υπολογισμούς βαραίνει η αποχώρηση του Φ. Κουβέλη, το ναυάγιο της κεντροαριστερής λύσης τύπου Μητρόπουλου. Με ένα 2,9% δεν μπορούσε να έχει μια ρευστοποιημένη κατάσταση προς τα αριστερά και μια αιμορραγία προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ο ΣΥΝ βλέπει διαρκώς τον ΣΥΡΙΖΑ με βλέμμα τακτικής, που, μάλιστα, αλλάζει ανά δίμηνο. Δεν έχει μια στρατηγική επιλογή για ανάταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, έχει γίνει φανερό πως τα ουσιαστικά ζητήματα και το όραμα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με χειρισμούς τακτικού τύπου.
Μια ουσιαστική επανεκκίνηση δεν θα μπορούσε να είναι φρεσκάρισμα εκλογικού τύπου, κάτι που δημιουργεί πάγωμα και αμφισβήτηση. Απαιτεί σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές μετατοπίσεις και αξιολογήσεις, έξω από τα όρια του ΣΥΝ και έξω από τις δυνατότητες όσων τα βλέπουν και επιχειρούν να τα προωθήσουν εντός του «συμμαχικού σχήματος».
Επομένως, η κατάσταση είναι αρκετά σύνθετη.
Τι μένει, όμως, παρά την «επανεκκίνηση» η την ανάγκη επανεκκίνησης; Παραμένει ένα μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, χαλαρό, μπλεγμένο, με μεγάλες ευαισθησίες, αξιόλογες τοπικές δυνατότητες, προσφορά. Χωρίς τιμόνι, χωρίς πλοηγό…
Η «επανεκκίνηση» γίνεται με ατμομηχανή τον ΣΥΝ, που επείγεται να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο των εκλογών, γίνεται αποδεκτό από τις υπόλοιπες συνιστώσες όχι μόνο για αυτό, αλλά γιατί επιζητούν κάτι πιο ουσιαστικό από την ανταπόκριση στις εκλογές.
Ο ΣΥΝ επείγεται για την «επανεκκίνηση» γιατί βλέπει το φάσμα μιας εκλογικής επίδοσης της τάξης του 2,9% και τρομοκρατούνται όλες οι πτέρυγες. Αυτό το γεγονός οδήγησε στην άρον-άρον τροποποίηση της γραμμής το τελευταίο 15νθήμερο. Στους υπολογισμούς βαραίνει η αποχώρηση του Φ. Κουβέλη, το ναυάγιο της κεντροαριστερής λύσης τύπου Μητρόπουλου. Με ένα 2,9% δεν μπορούσε να έχει μια ρευστοποιημένη κατάσταση προς τα αριστερά και μια αιμορραγία προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ο ΣΥΝ βλέπει διαρκώς τον ΣΥΡΙΖΑ με βλέμμα τακτικής, που, μάλιστα, αλλάζει ανά δίμηνο. Δεν έχει μια στρατηγική επιλογή για ανάταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, έχει γίνει φανερό πως τα ουσιαστικά ζητήματα και το όραμα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με χειρισμούς τακτικού τύπου.
Μια ουσιαστική επανεκκίνηση δεν θα μπορούσε να είναι φρεσκάρισμα εκλογικού τύπου, κάτι που δημιουργεί πάγωμα και αμφισβήτηση. Απαιτεί σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές μετατοπίσεις και αξιολογήσεις, έξω από τα όρια του ΣΥΝ και έξω από τις δυνατότητες όσων τα βλέπουν και επιχειρούν να τα προωθήσουν εντός του «συμμαχικού σχήματος».
Επομένως, η κατάσταση είναι αρκετά σύνθετη.
Τι μένει, όμως, παρά την «επανεκκίνηση» η την ανάγκη επανεκκίνησης; Παραμένει ένα μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, χαλαρό, μπλεγμένο, με μεγάλες ευαισθησίες, αξιόλογες τοπικές δυνατότητες, προσφορά. Χωρίς τιμόνι, χωρίς πλοηγό…
Ο συριζικός
Σχόλια
