«Τουλάχιστον δεν πλήττουμε», σκέφτηκε φωναχτά ο ηλικιωμένος που προσπαθούσε να ανέβει στο λεωφορείο. Προηγουμένως, είχε δει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στο περίπτερο. Συνέχισε μονολογώντας: «Μεγάλη μπόχα, σήψη κι αηδία. Δεν έχουν τον Θεό τους. Πού μας πάνε άραγε;». Οι υπόλοιποι, ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι στο λεωφορείο, σαν να μην άκουσαν. Μάλλον το εξέλαβαν σαν μια γκρίνια, συνηθισμένη στα λεωφορεία, στις ουρές της ΔΕΗ ή στα ΑΤΜ.
Κι όμως, μια τεράστια δυσοσμία καλύπτει την πολιτική ζωή του τόπου. Πρόκειται για πρόβλημα πρώτου μεγέθους γιατί δείχνει σημάδια σαπίλας, βαθιάς κι αγιάτρευτης με τα συνηθισμένα «φάρμακα».
Στο υπουργικό συμβούλιο, δύο βασικοί υπουργοί ξεκατινιάζονται, εκτοξεύοντας καταγγελίες για χρηματισμούς, Σόρος και μυστικά κονδύλια. Ο Κοτζιάς οδηγείται σε παραίτηση και έκτοτε συνεχίζει να «υπερασπίζεται» τον εαυτό του. Ο Τσίπρας επιλέγει τη συμπόρευση με τον Καμμένο και σφυρίζει αδιάφορα, κάνοντας ότι πρόκειται για έναν ψιλοτσακωμό δυο υπουργών με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία…
Τελετή παράδοσης του απερχόμενου υπουργού στον νέο που τυχαίνει να είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αστειάκι Τσίπρα, «να που πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου να γίνω υπουργός». Ο Κοτζιάς, αφού επαινεί τον εαυτό του και το έργο του, συγκρίνει τον εαυτό του με τον Βενιζέλο και κληρονομεί στον διάδοχό του, έτοιμο προεδρικό διάταγμα για την επέκταση των χωρικών υδάτων στη Δυτική Ελλάδα. Έτσι απλά, μπροστά στις κάμερες. Ο Τσίπρας το ψιλοαποδέχεται προς στιγμήν για να κάνει πίσω μόλις η Τουρκία προβεί σε επίσημο διάβημα, θέτοντας ξανά θέμα casus belli. Ανικανότητα; Προχειρότητα; Μεγαλομανία; Φόβος; Αλαλούμ; Όλα μαζί, και το μίγμα αυτό ονομάζεται «υπεύθυνη πολιτική στάση».
Μέσα στο σκηνικό αυτό, αναζητείται με όλα τα μέσα και επειγόντως, κάτι που θα αλλάξει την ατζέντα, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα. Τραβιέται το χαρτί της φυλάκισης του Γιάννου Παπαντωνίου («στανταράκι» που το είχε στο συρτάρι η κυβέρνηση από καιρό), δίνονται στη δημοσιότητα οι 4 πρώτοι τόμοι (σε σύνολο 30) του φακέλου της Κύπρου, προετοιμάζεται η διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Ενώ, παράλληλα, τρέχει ο «αγώνας» του Τσακαλώτου, με τα γνωστά κυνικά επιχειρήματα, για να μην κοπούν (τώρα) οι συντάξεις, καθώς κι όλες οι προεκλογικές προετοιμασίες, επιδόματα και υποσχέσεις.
Έτσι, έχουμε ένα απίστευτο κοκτέιλ εθνικών ζητημάτων, πολιτικών ελιγμών και κοινωνικών μέτρων που προσμετρούνται με εκλογικές επιδιώξεις, με προσωπικές ίντριγκες και μηχανορραφίες, με πόλεμο μέσα στον δικαστικό χώρο με παρεμβάσεις, σκάνδαλα και καταγγελίες, με εκδουλεύσεις προς μεγάλες δυνάμεις, με φοβική συμπεριφορά και αλαλούμ παράλυσης απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας και με απίστευτο ερασιτεχνισμό.
Η τελευταία παράσταση που προσπαθεί να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο «πόλεμος με το παλιό πολιτικό σύστημα». Ο αποπροσανατολισμός έγκειται, όχι στις αποδεδειγμένες ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, αλλά στην προσπάθεια να φανεί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κάτι ξεχωριστό από αυτό, ποιοτικά και πολιτικά, ενώ όλα τα περπατήματά του είναι στον ίδιο βάλτο και αγκαλιά με πολλούς από τους εκπροσώπους του «παλιού».
Ένας χαλασμένος πολιτικός κόσμος, τεράστιος, συνολικά, κίνδυνος για τον τόπο και τον λαό. Χρειάζεται οριστικό διαζύγιο από αυτόν και ανάδειξη νέων δημοκρατικών υπεύθυνων δυνάμεων από τον ίδιο το λαό. «Ανώνυμη ανάσταση, ανώνυμο θαύμα». Κάτι τέτοιο.
