Του Ηρόστρατου
Ένας ζωγράφος με παιδικό χαμογελο
Έλεγα να αποχαιρετήσω για το καλοκαίρι με κάτι ευχάριστο. Κάτι εύθυμο, κάτι καλοκαιρινό. Αρκετά βαραίνει τις πλάτες μας η κατάσταση που ζούμε. Θα μπορούσα να διηγηθώ ένα παραμύθι με καλό τέλος. Όπου οι σύγχρονοι δράκοι νικιούνται από λαούς-ήρωες…
Όμως…
«Πέθανε σε ηλικία 55 ετών ο ζωγράφος Χρίστος Πετρίδης, μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο», διαβάζω τη Δευτέρα μόλις ανοίγω τον υπολογιστή μου. Αν και ήξερα για την ασθένειά του, παγώνω…
Ο Χρίστος. Με το αστείρευτο ταλέντο και το παιδικό χαμόγελο. Ο Χρίστος με την ελαφριά κυπριακή προφορά που έδινε μια μουσική στη φωνή του όταν μιλούσε.
Έτσι χαρούμενη ήταν και η ζωγραφική του. Αισιόδοξη. Γεμάτη χρώματα, πατώντας πάνω στον υπερρεαλισμό του παραμυθιού. Πίνακες με έντονα χρώματα που υμνούσαν τη χαρά της ζωής, την ανεμελιά, την αθωότητα. Όπως ανέφερε και ο ίδιος: «Θα ήθελα οι πίνακές μου να είναι μια όαση… Αν βλέπεις κάτι που σου γεννά μια ωραία αίσθηση, μπορεί να επιδιώξεις να έχεις αυτή τη θετική κατάσταση και στη ζωή σου – να γίνεις πιο καλός άνθρωπος εντέλει».
Ο Χρίστος Πετρίδης γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1958. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς και ζωγραφική στην Akademie Minerva, στο Groningen της Ολλανδίας. Από το 1988 ζούσε και εργαζόταν στην Αθήνα. Πραγματοποίησε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ολλανδία, την Ιταλία κ.ά. Έργα του υπάρχουν σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία.
Είχα τον κατάλογο από μια έκθεσή του και τον έδειχνα στο γιο μο, όταν ήταν μικρός.
Πίνακες και δημιουργίες που γεννούσαν ιστορίες…
Η χαρά της ζωής που υμνούσε, τα χρώματά του, σε αυτή την γκρίζα εποχή, μάς λείπουν περισσότερο από ποτέ.
Η μουσική δεν σβήνει;
Την ίδια μέρα -καθώς ζούμε μια εποχή απωλειών- διαβάζω για έναν άλλον άνθρωπο που έπαιξε το ρόλο του στη ζωή μου: JJ Cale.
Τον γνώρισα -όπως οι περισσότεροι- από το Cocaine, αλλά στη συνέχεια κάτι στη βραχνή φωνή του με οδήγησε στα δισκάδικα της εποχής και απέκτησα αρκετά από τα βινύλιά του.
Πρωταγωνιστής στα πάρτι, αλλά και σε στιγμές αυτοσυγκέντρωσης. Στιγμές ποιητικές. Στιγμές που μεγαλώνεις, που ερωτεύεσαι, που κοιτάζεις ένα ηλιοβασίλεμα ή ταξιδεύεις στα βάθη της νύχτας. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έγινε από τους αγαπημένους μου. Και δεν αναζητώ, τελικά, εξηγήσεις. Είναι αυτό που σου συμβαίνει πρώτα να γοητεύεσαι και μετά να ψάχνεις να βρεις πώς συνέβη, χωρίς ποτέ να μπορείς να πιάσεις με ακρίβεια τις αποχρώσεις. Ποτέ δεν μπορείς να εξηγήσεις επαρκώς… Σαν την -ανύπαρκτη- απάντηση στην ερώτηση: «Γιατί μ’ αγαπάς;»
Σε ένα νοσοκομείο στην Καλιφόρνια «Άφησε την τελευταία του πνοή ένας θρύλος της αμερικανικής μουσικής, προδομένος από την καρδιά του, την Παρασκευή», όπως έγραψαν οι εφημερίδες. Ήταν 75 χρονών…
Δημιούργησε ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα που οι ειδικοί ονομάζουν Tulsa Sound: Πρόκειται για ένα συνδυασμό μπλουζ, ροκαμπίλι και κάντρι…
Συνέχιζε να είναι πάντα δημιουργικός. Το 2006, συνεργάστηκε με τον Eric Clapton στο άλμπουμ The Road to Escondido, που κέρδισε βραβείο Γκράμι το 2008.
Πρώτη επιτυχία του είναι το μαγικό After Midnight, αλλά στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε περισσότερο με το άλμπουμ Troubadour που κυκλοφόρησε το 1976.
… και η Αλίντα Δημητρίου
… Αν αποφασίζατε να κάνατε μια καινούργια ταινία…
Το έχω αποφασίσει. Αν και μπορεί να μην προλάβω ή να βαρεθώ. Η Ελλάδα του 2012. Αυτό μπορώ να πω ότι είναι στα όνειρα. Θέλω να κόβω βόλτες και να ξαναμάθω να περπατάω.
Από συνέντευξη της Αλίντας Δημητρίου
στον Δρόμο (στη Μαρίνα Μπρέστα,
16 Ιανουαρίου 2012)
Θα διαβάσετε σε άλλες σελίδες για την απώλεια της Αλίντας Δημητρίου. Ήθελα ωστόσο να γράψω κι εγώ δυο λόγια, αποχαιρετώντας την.
Δεν θα ξεχάσω τη βραχνή φωνή της μια βραδιά στο Χαλάνδρι όπου συγκλονισμένοι από τα Κορίτσια της βροχής, βλέπαμε τα φώτα να ανάβουν μετά την προβολή και απέναντί μας η σκηνοθέτης γαλήνια, με χιούμορ και μετριοπάθεια να αφηγείται τα τι και τα πώς…
Είναι μεγάλη απώλεια ότι δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της για την καταγραφή της κατάστασης που βιώνει η χώρα. Θα μας λείψει η ματιά της στην Ελλάδα του 2012, η ταινία που ονειρευόταν όπως είχε πει και στον Δρόμο.
