Σε μια εποχή μεγάλων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αναταραχών, τη δεκαετία του ’90, ο Ιβάν βιώνει στο πετσί του την ενδοοικογενειακή και την εξωγενή βία μιας χώρας που καταρρέει και επώδυνα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει το καινούργιο της πρόσωπο. Μέσα σε αυτόν, λοιπόν, τον ιστορικό και προσωπικό χρόνο, αποφασίζει να φύγει και να ξεφύγει από το μέθυσο πατριό του που χτυπάει ανηλεώς τη μητέρα του και να βρει καταφύγιο στα σκουπίδια, δίπλα στα σκυλιά του δρόμου. Και γίνεται ένα με αυτά, σύντροφος και αδελφός, μια γροθιά, που κάθε μέρα παλεύουν μαζί για την εξασφάλιση της τροφής τους, την υπεράσπιση της ελευθερίας τους. Και ο ίδιος παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιλογή του να ζει με τα ζώα και όχι τους ανθρώπους. Γιατί το σίγουρο είναι πως η έννοια του Καλού για τον μικρό αυτό Μόγλη δεν ταυτίζεται με την έννοια άνθρωπος… Ο Ιβάν, λοιπόν, τα καταφέρνει για δύο ολόκληρα χρόνια μέχρι που η… λέγε με Πρόνοια σκοτώνει τα «άγρια» σκυλιά του και τον εγκλωβίζει στο «ασφαλές» περιβάλλον ενός ορφανοτροφείου…
Τα της παράστασης
Πραγματικά, το θεατρικό της Naylor είναι τόσο μοναδικό όσο και η ιστορία που αφηγείται. Με ένα λόγο παιδικό και όχι παιδαριώδη, χωρίς να μοιάζει τίποτα στημένο και δήθεν, με την αθώα όσο και διεισδυτική ματιά ενός μικρού παιδιού, η Naylor καταφέρνει να παραδώσει στον όποιο ηθοποιό ένα ρόλο-πρόκληση. Ή αλλιώς ένα ρόλο-παγίδα αφού το πεδίο δράσης που μπορεί να κινηθεί κανείς είναι αχανές…
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Γιώργος Οικονόμου, έπλασε αριστοτεχνικά μαζί με τον Άρη Σερβετάλη ένα στιβαρό Ιβάν. Η όλη σκηνοθεσία -ενορχηστρωμένη με την κινηματογραφική μουσική του Νίκου Πορτοκάλογλου και τους φωτισμούς του Γιάννη Δρακουλαράκου, που σφράγιζαν καίρια την κάθε στιγμή- έμοιαζε με ατμοσφαιρική χορογραφία. Σαν μια ευλύγιστη μαριονέτα που κρατιέται από αόρατα σχοινιά, ο Σερβετάλης που σφύζει από ταλέντο, κινήθηκε με σιγουριά επί σκηνής ως ήρεμη υποκριτική δύναμη.
Μάλιστα, η ερμηνεία του ίσως λόγω αυτής της «ηρεμίας» σε μια πρώτη ανάγνωση να φαντάζει μονότονη και μονότροπη. Νομίζω, όμως, ότι σκόπιμα, χωρίς να υπερθεματίζει τα συναισθηματικά στοιχεία που βρίθουν στο έργο, ο Σερβετάλης χάρισε λίγες και καλές δραματικές κορυφώσεις στο κοινό, απλόχερα μα διόλου επιδεικτικά. Όλη η μαγιά για ένα ολοκληρωμένο επί της ουσίας ρόλο ήταν εκεί, παρούσα. Γρύλιζε, αλυχτούσε, βούρκωνε, χαμογελούσε, λαχάνιαζε, αγρίευε, ζούσε και ανέπνεε μέσα στον ρόλο του…
Μικρή παρατήρηση για τα σκηνικά του Κώστα Βελινόπουλου που, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ο Σερβετάλης ενέταξε το μεγάλο λευκό κρεβάτι σε αναπόσπαστο στοιχείο της παράστασης, δεν έδωσαν την απαραίτητη ώθηση στο όλο κλίμα. Είχαν εικαστικό μεν χαρακτήρα, αλλά όχι θεατρικό. Ίσως να φταίει και η καθ’ όλα αφιλόξενη υπερυψωμένη σκηνή του Αμιράλ που ανήκει σε μια παλαιική αντίληψη περί σχέσης του κοινού με όσα διαδραματίζονται μπροστά του και σίγουρα χρήζει επειγόντως ανανέωσης…
Το tip του θεατή
Με το Πάσχα προ των θυρών, οι περισσότερες παραστάσεις, ως είθισται, ρίχνουν αυλαία. Έτσι και Ο Ιβάν και τα σκυλιά συνεχίζεται μέχρι και τις 4 Απριλίου. Αν, λοιπόν, θέλετε να κλείσετε τη χειμερινή θεατρική σεζόν με μια γεύση από καλό θέατρο, μην τη χάσετε!
