Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν έχει πια κανένα νόημα να μιλήσεις ή να γράψεις, να αναλύσεις ή να διακωμωδήσεις, να καταγγείλεις ή να υπερασπιστείς, την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο εξάμηνο.
Όλα πια έχουν ειπωθεί, έχουν αναλυθεί, είναι γνωστά.
Για να μην πω πως ήταν γνωστά και εμφανή από καιρό πριν.
Όμως, λίγο η λαχτάρα για το όνειρο, λίγο η ψευδαίσθηση, λίγο η ελπίδα μιας ιστορικής δικαίωσης, μας «επέβαλαν» να κάνουμε πως δεν τα ξέραμε, δεν τα βλέπαμε.
Προθέσεις και πολιτικές επιδιώξεις, συσχετισμοί και δυνατότητες, ακτιβίστικη πολιτική και «υπεύθυνος»κυβερνητισμός, είναι πια ολοκάθαρα και αξιοποιήσιμα απ’ όλους.
Νομίζω πως η προχθεσινή Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να χαρακτηρισθεί «ιστορική», για τρεις κατά τη γνώμη μου βασικούς λόγους:
Διακηρύχθηκε με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο, ότι κλείνει για τον ΣΥΡΙΖΑ ο κύκλος του «αντιμνημονιακού αντάρτικου» και μπαίνουμε με τα μπούνια στον αστερισμό του πολιτικού ρεαλισμού, για έναν αφοπλιστικά απλό λόγο.
Τώρα είμαστε κυβέρνηση.
Και μάλιστα πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πανευρωπαϊκά. Επομένως, το μνημόνιο της «Αριστεράς», κανείς δεν δικαιούται να το εξισώνει με αυτά της «Δεξιάς», πόσο μάλλον όταν το δικό μας είναι και καλύτερο από τα προηγούμενα.
Αφήστε που αφού θα κάνουμε τα πάντα για να το υπογράψουμε, μετά θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις να το ακυρώσουμε και τότε να δείτε τι θα πάθουν οι ακραίες συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Σε τούτη την Κ.Ε., διατυπώθηκε με σαφήνεια επίσης, ο σύγχρονος ρόλος της Αριστεράς στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια.
«Υπάρχει χώρος και ρόλος για μια αριστερή κυβέρνηση σε τούτη την Ευρώπη, με τους δεδομένους συσχετισμούς;», ήταν το ρητορικό ερώτημα και η απάντηση επίσης αφοπλιστικά απλή:
Παλεύουμε για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.
Πώς;
Υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των «συσχετισμών», υπογράφοντας μνημόνια εξανδραποδισμού του λαού, ενισχύοντας τους «συσχετισμούς» τους οποίους φιλοδοξούμε αργότερα να ανατρέψουμε.
Τέλος, ένα άλλο στοιχείο που κάνει τούτη την Κ.Ε. ξεχωριστή, είναι η αποκαθήλωση των ψευδαισθήσεων περί του πλουραλισμού των διαφορετικών απόψεων.
Το επί χρόνια «τουρλουμπούκι» απόψεων, θέσεων, τάσεων, μηχανισμών, που είχε αναχθεί σε «πλούτο και δύναμη» του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται τώρα αντιδημοκρατική στάση και αντισυντροφική συμπεριφορά.
Ο λόγος;
Μα τώρα είμαστε κυβέρνηση!
Καλή η διαφορετική άποψη, όταν θέλεις να μαντρώσεις δυνάμεις για την εξουσία.
Όταν, όμως, έχεις πια την εξουσία τότε πιο χρήσιμη είναι η μονολιθικότητα.
Άλλωστε, άλλο δρώσα Αριστερά και άλλο κυβερνώσα Αριστερά και αυτή η διαφορά διατυπώθηκε με μεγάλη σαφήνεια στην πρόσφατη Κ.Ε.
Ειλικρινά, τούτες οι εξελίξεις, τούτη η μετάλλαξη και η ρεαλιστική προσαρμογή, έρχεται σε μια πολύ δύσκολη ώρα για το λαό.
Οι παιδικού τύπου συνδικαλισμού ερμηνείες του «όχι», τα συχνά ερωτήματα του τύπου «είσαι με τον Τσίπρα ή τον Λαφαζάνη», το επικίνδυνα αφελές ερώτημα «ποια ήταν η άλλη λύση», προοιωνίζονται κατά τη γνώμη μου πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την κοινωνία.
Και πιστεύω πως η επιδείνωση θα είναι ραγδαία.
Ρώτησε ο πρωθυπουργός:
– Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά; Να εγκαταλείψει την κυβέρνηση στους εκπροσώπους του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος; Ή να δώσει τη μάχη στις συνθήκες οι οποίες έχουν διαμορφωθεί;
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως η Αριστερά πολύ σύντομα θα απαντήσει στο ερώτημα.
Το θέμα προς το παρόν είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καλό καλοκαίρι!
