Σε 100 χρόνια από τώρα θα βρισκόμαστε, ως αριστεροί θεωρητικοί / σκεπτόμενοι, σε αμφιθέατρα, πλατείες, φεστιβάλ και μαζώξεις καταστρώνοντας σχέδια, κάνοντας απολογισμούς, κατεβάζοντας τσιτάτα και εδάφια διεθνών μανιφέστων προκειμένου να βρεθούν τρόποι κατατρόπωσης του «θεριού-λερναία ύδρα» (βλ. καπιταλισμός, πλουτοκρατία, ελίτ κ.λπ.).
Σε 100 χρόνια και βάλε η Αριστερά θα ψάχνει ακόμα τα κομμάτια της εις τα εξ ων συνετέθη, θα προσπαθεί να ερμηνεύσει τον Αλτουσέρ, να μιμηθεί τον Λένιν, να ακολουθεί τον Μαρξ και τον Μάο για να βεβαιωθεί πως δεν έχει παραστρατήσει από το δρόμο που χάραξαν εκείνοι.
Μέσα σ’ αυτά τα 100 χρόνια, εν τω μεταξύ, η τεχνητή νοημοσύνη θα μας έχει προσπεράσει και θα κάνει ανθ΄ ημών τα πάντα: θα διδάσκει, θα καλλιεργεί, θα προεδρεύει, θα ενημερώνει, θα σκέφτεται και θα υπολογίζει…
Στα 100 χρόνια το μοναδικό είδος που θα έχει παραμείνει αναλλοίωτο και ανεπηρέαστο στον πλανήτη Γη θα είμαστε μόνοι εμείς, η φυλή των απανταχού Αριστερών. Θα ξεχωρίζουμε από τα άλλα είδη από τις κόκκινες σημαίες που θα κρατάμε, την υψωμένη γροθιά μας –αξεπέραστα και διαχρονικά σημάδια– και συχνά ψελλίζοντας «peace on earth, σύντροφοι».
Από τώρα μέχρι και σε 100 χρόνια δεν θα υπάρχουν κόμματα και παρατάξεις ή και αν υπάρχουν θα έχουν βρει τρόπο να συνεργαστούν και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και ανάγκες της εποχής.
Σε 100 χρόνια το δίλημμα που υπάρχει τώρα «τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον κόσμο» δεν θα υφίσταται πια, αλλά το δίλημμα «Αριστερά για την ιδεολογία ή Αριστερά για την πραγματικότητα» θα ζει, θα βασιλεύει και θα πορεύεται στο διηνεκές – μη σας πω πως θα ανοίξει και νέο κεφάλαιο σ΄ αυτά της δεύτερης παραγράφου.
Αδέλφια, τα 100 χρόνια είναι δύσκολα αλλά εμείς δεν έχουμε τίποτα να μας απειλεί, γιατί είμαστε προστατευόμενο είδος – κλεισμένο στο κουκούλι μας… Ενοχλούμε; Δεν ενοχλούμε…
