Αν αληθεύει ότι το DVD της Τζούλιας (ε, όχι και «ποιας Τζούλιας;») έχει πουλήσει ήδη 100.000 αντίτυπα και τρέχει σφαίρα για τα 200.000, αν ισχύει επίσης ότι η αναδίφηση της λέξης «Julia» στο Διαδίκτυο αποφέρει σχεδόν ένα εκατομμύριο αποτελέσματα, η πλειοψηφία των οποίων αφορά στο βίντεο που ορκίζεστε πως δεν έχετε δει, τότε μάλλον έχουμε ξυπνήσει από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας.
Επίσης, παίρνει σάρκα και οστά το όραμα της πράσινης ανάπτυξης, με μόνη τη διαφορά ότι η σάρκα δεν είναι ακριβώς πράσινη, αλλά ροδαλή και τα οστά -αν κρίνουμε από τον σωματότυπο- παραδεισένια…
Το φαινόμενο Τζούλια που τείνει να ανταγωνίζεται επάξια τον ολετήρα «ο Όλι Ρεν και η παρέα του», μπορεί να εκληφθεί κατ’ αρχάς ως συνωμοσία του Μεγάρου Μαξίμου. Μια συνωμοσία αντιπερισπασμού, μέσω σεξουαλικού σπασμού, για την οποία διόλου δεν αποκλείω να υπήρξε χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Αλλά, επειδή είμαι αγαθός άνθρωπος και πιστεύω στις καλές προθέσεις των άλλων, θα προτιμούσα να δεχθώ ότι το video (που, φυσικά, δεν έχετε δει) είναι μικρή παρηγοριά για τη συλλογική μας θυσία: αφού είμαστε σε πόλεμο, κι αφού στον πόλεμο αυτό όλοι -ως μισθωτοί και καταναλωτές- είμαστε φαντάροι, ας είναι το DVD της Τζούλιας το θέαμα για τον άρτο που στερούμαστε, η τελευταία απόλαυση πριν προσφερθούμε κρέας στα κανόνια.
Οι γυναίκες θα έχουν τις αντιρρήσεις τους, αλλά είμαι σίγουρος πως το Μεγαρομαξίμου, με τη θρησκευτική του προσήλωση στην ισοτιμία, έχει εξασφαλίσει ήδη την υπερπαραγωγή του επόμενου βίντεο με πρωταγωνιστή άντρα, αστέρα των δελτίων των 8, κάποιον απ’ αυτούς που βρίσκουν σκληρά (με την καλή έννοια) αλλά δίκαια τα μέτρα (ναι, ναι! έρχεται στο μυαλό μου ακριβώς αυτός που έρχεται και στο δικό σας).
Ωστόσο, η απλούστερη εκδοχή είναι να δεχθούμε το έπος της Τζούλιας ως μια αλληγορία γι’ αυτό που υφιστάμεθα ως κοινωνία: αρκεί να αντικαταστήσουμε στον ρόλο της Τζούλιας την «εθνική οικονομία», στον ρόλο του επιβήτορα τους πιστωτές μας και στον ρόλο του σκηνοθέτη-νταβατζή την Κομισιόν ή το ΔΝΤ (η κυβέρνηση βαστάει, απλώς, το φανάρι). Οπότε, το μόνο που χρειάζεται είναι μια ελαφρά διασκευή στους διαλόγους του σεναρίου (βογγητά, στεναγμοί και κραυγές μπορούν να μείνουν ως έχουν), στο στυλ: «Αχ, ιιιιχ, τι swap είναι αυτό που έχεις, μάνα μου!», «Οοοοχ, με πονάει το γενικό μου λογιστήριο», «Μου πέταξες το spread στα ύψη» κ.λπ.
Η αλληγορία σταματά εκεί. Στο δικό μας πορνό η σύμβαση δεν προβλέπει αμοιβή 400.000 για τον νταβατζή, 150.000 για τη σταρ και 500 ευρώ για τον επιβήτορα. Στο δικό μας πορνό η σταρ εκπορνεύεται εντελώς δωρεάν. Για την πατρίδα!
ΚΙΜΠΙ
