– Λάζαρε, δεύρο έξω!
Άκρα του τάφου σιωπή.
– Λάζαρε, είπα, δεύρο έξω!
Καμιά κίνηση στη σκοτεινή τρύπα. Αδημονία και μουρμούρα στο κοινό. Τα πήρε στο κρανίο ο Jesus, παράτησε το τελετουργικό, ανασήκωσε τον χιτώνα του και μπήκε φουριόζος στον τάφο.
– Βρε, Λάζαρε, δεν ακούς τόση ώρα; Σήκω, περιμένει ο κόσμος. Θες να με κάνεις ρεζίλι;
– Δεν πάω πουθενά, ακούστηκε ψιθυριστή η φωνή του Λάζαρου.
– Τι εννοείς δεν πας πουθενά; Θ’ αναστηθείς θες δε θες. Τι σ’ έπιασε;
– Άκου να δεις, Jesus. Εκεί έξω έμαθα ότι γίνεται της κολάσεως. Ξέχνα το για φέτος.
– Είσαι με τα καλά σου; Τι θα πω στις αδερφές σου;
– Πες τους ότι η Ανάσταση αναβάλλεται. Να ’ρθουν σε δυο-τρία χρόνια. Μετά την επιτήρηση. Jesus, μη νομίζεις ότι δεν ξέρω τι γίνεται εκεί έξω. Της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και της χρεοκοπίας! Μην κοιτάς τις άλλες φορές… Έβγαινα, με ρωτούσε ο κόσμος «πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες», κι απαντούσα εγώ τα αναμενόμενα: «Είδα φόβους είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους». Σε ρωτάω, λοιπόν: να φύγω από εδώ και να ’ρθω επάνω όπου, έτσι κι αλλιώς, φόβος και τρόμος επικρατεί; Αυτοί θα μου φορολογήσουν και το σάβανο που φοράω, κι ας μην έχει τσέπες. Άσε που μπορεί να με κατηγορήσουν ότι πέθανα για να φοροδιαφύγω. Και σε πληροφορώ ότι ο Χάρος παίρνει τον οβολό χωρίς να κόβει απόδειξη».
– Τι ανοησίες είναι αυτές; Πού ξέρεις εσύ τι έχει γίνει εδώ πάνω;
– Τα νέα τρέχουν, χρυσέ μου. Ο κάτω κόσμος έχει εκσυγχρονιστεί, βλέπουμε τα πάντα live: τη Μέρκελ να πιάνεται μαλλί με μαλλί με τον Σαρκοζί, τον Παπακωνσταντίνου να πλακώνεται με την Κατσέλη, τους μισθωτούς να πενθούν τον 14ο μισθό, τους φορολογούμενους να κλαίνε τον 13ο, την ευρωζώνη να τρώει τις σάρκες της, τους τοκογλύφους να παίρνουν για κολατσιό ολόκληρες χώρες, τους πολιτικούς να κηρύσσουν τη φτώχεια ως μορφή ευτυχίας, το Βορρά να πνίγει το Νότο με τα πλεονάσματά του… Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει ένα αξιοπρεπές Σύμφωνο Σταθερότητας μεταξύ κόλασης και παράδεισου. Ούτε ο Διάολος διανοείται να κλέψει το Θεό στο ζύγι των ψυχών.
– Δηλαδή, τι προτείνεις;
– Έχεις ένα περιθώριο να το σκεφτείς κι εσύ μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή. Ας κάνουμε, βρε αδερφέ, και μια χρονιά την έκπληξη!
ΚΙΜΠΙ
