Λάβαμε το παρακάτω σχόλιο από έναν αναγνώστη μας για το κείμενο του Τάσου Βαρούνη με τίτλο: «Ζουν ανάμεσα μας (στο πνεύμα των ημερών…)» που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 355, στις 15/4/2017. Το δημοσιεύουμε μαζί με ένα δικό μας μικρό σχολιασμό.
Ένα κείμενο το οποίο αποπειράται: Κατατάξεις και ταξινομήσεις των αριστερών πολιτικών φορέων και των πολλών άτυπων «συλλογικοτήτων», συριζογενών ή όχι, με όντως πρωτότυπα κριτήρια, χωρίς καμιά ονομαστική αναφορά σε αυτούς και αυτές. Κατηγοριοποίηση με άφθονο χιούμορ. Εύστοχη πολιτικά σε μεγάλο βαθμό, μα δημοσιογραφικά μάλλον βιτριολική.
Διότι παρά την τήρηση της ανωνυμίας, ο καθείς που διαθέτει έστω και μέτρια σχέση με το συγκεκριμένο σπορ μπορεί, πανεύκολα, να κάνει την αναγκαία υποδόρια ανάγνωση που αποκωδικοποιεί τους μη κατονομαζόμενους φορείς: κόμματα, μέτωπα, οργανώσεις κ.λπ.
Αν τα ονόματα ετίθεντο ευθέως, ο αρθρογράφος θα διεκδικούσε το ανεπίδοτο ως τώρα βραβείο του πολιτικού φυσιοδίφη το ισότιμο με το αντίστοιχο του περιγραφικού βοτανολόγου, ένα ενδεχόμενο που πιθανώς να ήθελε να το αποφύγει. Άσε που μαζί με το παραπάνω βραβείο θα ελάμβανε, περίπου υποχρεωτικά και ένα δεύτερο, αυτό του πολιτικού «συκοφάντη», κι άντε μετά αγώνας να το… επιστρέψει.
Θα έλεγα ότι σοφά και περίτεχνα έγραψε και διαχειρίστηκε το θέμα.
Το κείμενο το μοιράζομαι μαζί σας, επειδή το βρήκα πνευματώδες, επιπλέον δε πολύ διασκεδαστικό για τέτοιες κατάμαυρες περιόδους και -παρά τις απλουστεύσεις του ή τις παραλείψεις του- ακριβές ως και δίκαιο στις περισσότερες επισημάνσεις που προβαίνει.
Οφείλω όμως να επισημάνω, ότι μια παράλειψη του αρθρογράφου αφορά στην κατάταξη της «δικής του» αριστεράς (ΚΟΕ;). Ομολογώ ότι παρά τις προσπάθειές μου δεν κατάφερα να την… εντοπίσω στη λίστα που παραθέτει. Ο αρθρογράφος ίσως να πιστεύει ότι η ΚΟΕ (αν αυτός ανήκει εκεί) κατατάσσεται σε μια ιδιαίτερη κατηγορία, την οποία πολύ σπάνια σκεφτόμαστε: την αταξινόμητη ή την- ex jure proprio- μη ταξινομήσιμη αριστερά.
Μια εικασία διατυπώνω. Που δεν επηρεάζει καθόλου τον σεβασμό μου απέναντι στην ΚΟΕ, όσο και στα στελέχη που την συγκροτούν.
Σπ.
***
Μια μικρή απάντηση
Κάποια απ’ αυτά που καταλογίζονται στην αριστερά υπάρχουν και στην ΚΟΕ. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο, ενώ με μερικά μάλλον έχουμε ξεμπερδέψει. Στην πραγματικότητα αυτή η καταγραφή λειτουργεί σαν ένα είδος αυτογνωσίας ή καλύτερα αναζήτησης και κατασκευής των δικών μας οριοθετήσεων απέναντι σ’ έναν περίγυρο αρκετά γνώριμο και οικείο. Δε θέλουμε όμως να είμαστε μέρος τέτοιων καταστάσεων, ούτε φορείς παρόμοιων αντιλήψεων. Και ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι ζήτημα ενός χιουμοριστικού άρθρου, καταγγελιών ή «ξεσπαθώματος», αλλά χτισίματος μιας άλλης ματιάς και μιας άλλης πράξης. Δηλαδή δύσκολα πράγματα.
Πολύ περισσότερο γιατί οι αντιλήψεις και οι ιδέες διατρέχουν πραγματικούς κι όχι φανταστικούς ανθρώπους. Κι αν μη τι άλλο η εμπειρία μας τα τελευταία χρόνια δεν είναι γεμάτη επιτυχίες. Από μια άποψη ευτυχώς μιας και τα τραύματά μας αφορούν τις ωσμώσεις μας με την πραγματικότητα και όχι σκιαμαχίες. Αλλά ανάμεσα στην ευκολία τού «τα ‘χω όλα στο τσεπάκι» και τον αγνωστικισμό «τού δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω», κάποιοι δρόμοι πρέπει ν’ ανοιχτούν. Δηλαδή να δοκιμαστούν. Μόνο από τον πολιτικό μας χώρο; Όχι μόνο. Ακόμα κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί «πετάω την μπάλα στην εξέδρα», το πραγματικό ερώτημα δεν είναι που κατατάσσουμε εμείς τον εαυτό μας – σαν αυτό να ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τη ζωή, τη χώρα, το μέλλον – αλλά το τι μυαλά και τι στάση θα κρατήσει ο καθένας από εμάς στην ατομική και την όποια συλλογική του υπόσταση.
Υ.Γ.: Στα φοιτητικά μου χρόνια, η πτυχιακή εργασία που έκανα ήταν στη Συστηματική Βοτανική. Όχι μόνο να περιγράψεις και να κατατάξεις τα είδη που υπάρχουν αλλά και να εξετάσεις τους βαθμούς συγγένειας μεταξύ τους, την εξελικτική τους πορεία, το πού ξεφυτρώνουν και γιατί, αλλά και το πώς υπάρχουν από κοινού σε μια περιοχή. Άλλωστε, όχι μόνο κάθε μέρα ανακαλύπτονται νέα είδη αλλά και στο πέρασμα των αιώνων κάποια εξαφανίζονται και άλλα επικρατούν.
Τ.Β.
