Της Αφροδίτης Κατσαδούρη
στη μέση ενός μικρού σπιτιού που ’χω νοικιάσει δεν φανταζόμουνα ποτέ πως θα ’βλεπα ένα μικρό σαμιαμιδάκι.
ποιος, άλλωστε, θα πίστευε ότι αυτή η οικεία παιδική ανάμνηση των πιο αθώων χρόνων θα προβαλλότανε κάποια ανύποπτη στιγμή στον τοίχο ενός διαμερίσματος, και μάλιστα σε μια πολυσύχναστη συνοικία του βεβαρημένου από τις εργοστασιακές ρυθμίσεις άστεως.
εντελώς παράταιρο και αφύσικο για τα αστικά συγκρουσιακά, καταστασιακά και κατά ριπάς πολυδεδομένα.
εντελώς ξαφνικά κι αδόκητα, σε μία πόλη που η δυστυχία και η καθορισμένη πορεία της ανθρώπινης τύχης έχει υπολογιστεί από καιρό να παίζει σ’ ένα δυστυχισμένο ρελαντί, αυτό το ελάχιστο ερπετό, κάνοντας την εμφάνισή του στον λευκό τοίχο του κελιού μου, με έβαλε σε μεγάλη ανησυχία και ανέτρεψε με επιτυχία την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων.
καλοτυχία στην Αθήνα; σαύρα στον τρίτο όροφο μιας γκαρσονιέρας στο Παγκράτι;
εδώ δεν είναι που σκοτωνόμαστε για ένα ξεροκόμματο δουλεύοντας δεκατρείς ώρες;
εδώ δεν είναι που τα όνειρα σφαγιάζονται τα πρωινά κι ύστερα το αίμα ανατέλλει φρέσκο στους ουρανούς, ξεγελώντας μας ότι επρόκειτο για δειλινά;
εδώ δεν είναι που χειμώνα-καλοκαίρι βουτάμε λυπημένοι με τελειωμένο οξυγόνο σε χειμερία νάρκη;
εδώ δεν είναι που φόβος της επιβίωσης έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον φόβο που σου γεννούσαν κάποτε τα ερπετά;
εδώ δεν είναι που απ’ τα’ αυγά μας βγαίνουν δύσμορφα τερατόμορφα αγχάκια, πολύποδες ευθύνες και παραπάνω από δέκα δάχτυλα εργατικά;
ναι, τα σαμιαμίδια με τρομάζουν, αλλά πιο πολύ με τρόμαξε το προανάκρουσμα της καλοτυχίας σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, σ’ αυτήν εδώ την πόλη, σ’ αυτό εδώ το σπασμένο κομμάτι του χρόνου.
