Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
«Τα ξυπνητήρια είναι οι μόνοι τρομοκράτες», είχε δει γραμμένο στον τοίχο του σχολείου. Με την εντεκάχρονη πείρα ζωής, μπορούσε να συνυπογράψει. Πετάγεται από το ζεστό κρεβάτι και ντύνεται όπως-όπως, σκουντουφλώντας στα απλωμένα στο χαλί σχολικά βιβλία…
Λεωφορείο, 7:50 π.μ. πρωί Τετάρτης. Ελεγκτής κατσαδιάζει Αφρικανή έγκυο. Συνειρμικά, έρχονται ανάλογες εικόνες, μέσα από σχολική τάξη, με το δάχτυλο της βίαιης δασκάλας υψωμένο στα δύο εκατοστά από τη μύτη σου. Ένας οξύς ήχος τραβά το βλέμμα του έξω από το παράθυρο, όμως μόλις που προλαβαίνει να δει την τεράστια λευκή μηχανή να προσπερνά το κόκκινο. Στο κεφάλι του νεαρού οδηγού με το δερμάτινο μπουφάν, ανεμίζει μια «μοϊκάνα», έτσι είχε πει ο δάσκαλος της μουσικής αυτό το περίεργο κούρεμα. Μια ηλικιωμένη διακόπτει τη σκέψη του για να απαιτήσει τη θέση του.
Στην αίθουσα της τετάρτης τάξης, τις δυο πρώτες ώρες διδασκαλίας, ακούγονται πνιχτά χασμουρητά, μονότονη, δασκαλίστικη φωνή και η επιβλητική σφυρίχτρα του γυμναστή απ’ έξω και τέλος… ντρίιιιιιιιν! ξεχύνονται τα καταπιεσμένα αγρίμια στο προαύλιο και σιγά σιγά σχηματίζονται πηγαδάκια, παρέες, κλίκες, «συμμορίες». Ο πιτσιρίκος μας, κοιτά τη «δημοφιλή» παρέα (δηλ. αυτή με τους άριστους μαθητές, τα πιο όμορφα κορίτσια, τους καλύτερους στο ποδόσφαιρο και το πιο προνομιακό παγκάκι δίπλα στο κυλικείο) και σκέφτεται πως μάλλον η ζωή είναι υπεραπλουστευμένη και άδικη, πρέπει να διεκδικήσεις. Όμως κανείς δεν έχει τα κότσια να τα βάλει με μαθητές της έκτης στις μέρες μας…
Χτυπά με δύναμη την πόρτα του σπιτιού εξουθενωμένος. Είναι μόνος. Δεν καταλαβαίνει γιατί οι γονείς πρέπει να δουλεύουν τόσες ώρες. Μάλλον τα «αφεντικά» θα φταίνε. Έτσι λέει η μαμά. Τους στερείται, όμως, άσκοπα κατά τη γνώμη του. Μ’ αυτές τις σκέψεις, ανοίγει την υπερσύγχρονη, ακριβή τηλεόραση που ίσως κόστισε περισσότερα από το ίδιο το διαμέρισμα, αλλάζει βαρετά κανάλια χυμένος στον καναπέ. Ζώδια, στρουμφάκια, μόδα, ειδήσεις! Εδώ είμαστε! Στο ρεπορτάζ φιγουράρουν πολεμικά αεροσκάφη, που όμοιά τους είχε δει μόνο σε αμερικάνικη ταινία. Ο άτυχος πιλότος έπεσε νεκρός, μα θα παρασημοφορηθεί, γιατί έπεσε για την πατρίδα. Παράξενη λέξη η «πατρίδα» για το εντεκάχρονο μυαλό και οι θυσίες για κάποιο πολύχρωμο σεντόνι που λέγεται σημαία, και ο πιτσιρίκος προχωρά αδιάφορος κανάλι.
Κανάλι της Βουλής. Πανζουρλισμός. Όρθιοι οι καλοζωισμένοι κύριοι παραληρούν για κάποια «διαπλοκή» και για… «λίστες». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο πατέρας τον είχε πάρει μαζί σε πορεία «για να διεκδικήσει περισσότερα λεφτά από τον διευθυντή του» – ή κάτι τέτοιο. Κι έπειτα παρατηρούσε συνεχώς το κανάλι αυτό για να δει αν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του δικαιώθηκαν. Από τα άδεια κουτάκια μπύρας που μέτρησε εκείνο το βράδυ ο μικρός ήρωάς μας, υπέθεσε πως ο πατέρας και οι συνάδελφοί του δεν είχαν κατάφεραν και πολλά…
Το βράδυ στον ανήσυχο ύπνο του, χίλιες εναλλασσόμενες εικόνες για πολέμους και συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης, τους γραβατωμένους κυρίους, η λευκή μηχανή σαν άλογο και ένας απρόσωπος άντρας να τον διατάζει να κοιμηθεί βαθύτερα και βαθύτερα…
